آرشیف

۲۸ اسد مصادف است با روزی که پادشاه جوان افغانستان امیر امان الله خان غاضی استقلالیت افغانستان را از بریتانیای کبیر یا کشور انگلستان کنونی نودوهفت سال پیش اعلان نمود. این استقلال برای همه افغانها افتخار است و خواهد بود. اما ما باید فعلا فکر کنیم که در شرایط کنونی ما واقعا استقلالیت خود را داریم یا نه؟ وقتی که امیر امان الله خان استقلال افغانستان را اعلان نمود واقعا افغانستان ما ،رو به پیشرفت و ترقی حرکت کرد. و از آن زمان به بعد و حتی تا کنون ما دیگر شاهد همچون کاری نه بوده ایم و نه هستیم.
خوب از این روز در گوشه و کنار افغانستان تجلیل به عمل می آید و این روز پرمیمنت را جشن می گیرند. و در این روز خرسند هستند. این کار کاری قابل قدری است. اما ما باید به سوال اساسی بپردازیم که آیا ما اکنون استقلال خود را داریم یا نه؟
در شراید کنونی افغانستان ،ما فعلا گفته نمی توانیم که استقلال خود را داریم و اگر کسی این ادعا را کند به نحوی خود را فریب داده است. ما در شرایط فعلی در حالت جنگ هستیم و اقتصاد قوی نداریم و در کل از هر حالت ما عقب مانده هستیم.
از مصارف نیروهای امنیتی ما را گرفته تا معاش وزیران و وکیلان… و حتی مصارف تیل موتران این اشخاص بستگی به کشور های خارجی از جمله ایالت متحده امریکا دارد. و اگر روابط ما با این کشور ها  خراب شود ما مسلما به قهقرا و سقوط مواجه خواهیم شد.
پس ما گفته می توانیم که ما به نحوی تحت استعمار قرار داریم و استقلال خود را نداریم. ما امروز در همه کار های حکومت داری متکی به کمک های خارجی هستیم. و اگر این کمک های خارجی قطع شود ما دیگر یک حکومت که حالا حاکم است را نخواهیم داشت و یا شاید هم هیچ حکومتی را نخواهیم داشت. امروز انتخابات ما با کمک کشور های خارجی صورت می گیرد. نیرو های امنیتی و دفاعی ما با کمک کشور های خارجی سر پا هستند. وکیلان و وزیران ما با کمک کشور های خارجی معاش می گیرند.
این همه را یک طرف قضیه می گذاریم و طرف دیگر قضیه را می بینیم که طالبان و داعشیان مهم ترین علت برای نا امنی افغانستان هستند. و هر روز در افغانستان نا امنی و انتحاری را راه اندازی می کنند. و حتی ما در همین پایتخت کشور خود کابل هم احساس آرامش نداریم و هر لحظه گواه رویداد تلخی هستیم که هر لحظه از ما قربانی می گیرد. و هر لحظه آرامش نداریم و هر طرف که در کابل گشت و گذار می کنیم می ترسیم که مبادا در انتحاری برابر شویم و صدمه ببینیم و یا هم کشته شویم. پس در اینجا همه ما سر خود را به گریبان خود نموده و فکر کنیم که آیا ما واقعا استقلال داریم؟ استقلال از چی و در کدام موارد؟ یگانه مورد را که ما گفته می توانیم استقلال مرگ است که داریم و آن هم در جایی  که ما میرویم برای عدالت خواستن تا پیش ارگ ریاست جمهوری. و میبینیم که متاسفانه در دهمزنگ به روی تظاهرات کننده گان کانتینر گذاشتند. و در همانجا همه ما دیدیم که چطور صدای عدالت را خاموش کردند.
تجلیل از روز به استقلال رسیدن افغانستان وقتی لذت بخش است وقتی زیاد مفهوم و معنی پیدا می کند که ما دیگر نیازمند کمک های خارجی نباشیم و بدون کمک های خارجی بتوانیم انتخابات در کشور برگزاز کنیم و بدون کمک های خارجی بتوانیم نیروهای امنیتی و دفاعی خود را تقویت کنیم و تجهیزات را در اختیارشان قرار بدهیم. نیروهای امنیتی که نشانگر حاکمیت ملی در یک کشور است و وقتی که نیروهای امنیتی ما نیازمند کمک های خارجی باشند پس ما نمی توانیم حاکمیت ملی کشور خود را به نمایش بگزاریم.
من مخالف تجلیل کردن از ۲۸ اسد نیستم و قبول دارم که باید تجلیل شود. اما ما باید در عمل استقلالیت خود را به نمایش بگذاریم. همه دست به دست هم بدهیم که افغاستان عزیز خود را آباد کنیم. و در رشد اقتصاد کشور بی نهایت تلاش کنیم که بتوانیم در آینده از بودجه ملی کشور انتخابات برگزار کنیم و معاش و تجهیزات نیروهای امنیتی و دفاعی خود را تامین کنیم. و بدون دستور گرفتن و به یاری طلب کردن کشور های همسایه هراس افگنی را در کشور خود ازبین ببریم. آنگاه ما وقتی که از به استقلال رسیدن کشور خود تجلیل به عمل بیاوریم معنی و مفهوم پیدا می کند. چونکه ما عملا استقلال افغانستان را به نمایش گذاشتیم.
در نتیجه گفته می  توانیم این که و قتی ما متکی به کمک های خارجی باشیم در ذات خود یک نوع استعمار است. و ما برای ازبین بردن این استعمار باید متکی به خود باشیم و باید در همه عرصه های اقتصادی ، سیاسی و نظامی باید خود کفا باشیم. آنگاه ما میتوانیم از استقلال جشن بگیریم و گفته می توانم که آن وقت هر روز ما روز به استقلال رسیدن کشور ماست و همیشه خوشحال خواهیم بود. و هر روز ما برای ما خوشی و صمیمیت و وحدت را می آورد. پس این استقلال را که ما می گوییم و ما از آن جشن می گیریم یک نوع دل خوشی است که دل خود را خوش کنیم. و ما باید از دل خوشک این برآییم و واقعا دنبال استقلال عملی و واقعی کشور خود باشیم. و کشور خود را از این حالت اسفناک نجات بدهیم. و در آخر ۲۸ اسد نودوهفتمین سالروز به استقلال رسیدن افغانستان عزیز مان را به همه خواننده های عزیز تبریک و تهنیت عرض می نمایم. و به امید سربلندی کشور ما.

محمد ناصر سلطانی
محصل رشته فلسفه و جامعه شناسی دانشګاه کابل