آرشیف

بشنو نوای بلبل باغ تمنای اميد

ميشگفد گلها بياد فجر فردای اميد

کی رساند تشنه را خار مغيلان گزند

هرکه باشد همچو ممجنون مست و شيدای اميد

تيشهٔ فرهاد تراشد پيکر خارهٔ سنگ

چونکه شيرين است وی را سرووالای اميد

گر زمستان رخنه اندازد ببالين غريب

فصل بهار ميگشايد همه درهای اميد

همدم گهواره شد از سر شب تا به صحر

نجوای پنهان مادر صوت لالای اميد

باد خزان گر به يغما برده است رنگ چمن

صد هزاران لا له رويد باز به صحرای اميد

از بهار علم و دانش هرکه يابد قطرهٔ

قطب نما با شد ويرا سوی دريای اميد

ابر سياه حامل قطره های رحمت است

از خدا خواهد ساغری چشم بينای اميد