آرشیف

دوستان گرامی شما میدانید که هدف از باز کردن فیس بک و یا سایت انتر نتی و رخنامه  شریک ساختن دیدگاه ها ؛ مشخص  ساختن مشکلات و یافتن راه حل ها است. من هم باور دارم که دوستان زیاد وجود دارند که ازین طریق میتوانند تماس بگیرند ونظر بدهند. چنانچه درین اواخر دوستانی زیاد روی نیاز و ضرورت غور به اصلاح تشکیلات اداری جهت رسیدگی به مشکلات مردم ابراز نظر کرده اندT یعنی نظر ودیدگاه خودرا با ما شریک ساختند که مارا هم قوت بخشیدند و هم انگیزه دادند و هم ضرورت و حقانیت حل یک مشکل را بیان نمودند. اما این مشکلات با رفتن به عمق مشکلات وتحمل رنج ها قابل درک است. من در رخصتی های تابستانی حتی المقدور بسیاری مناطق را پای پیاده میگردم و در هفته قبل قریه نگه را در فیس بک گذاشتم، منظورم نشان دادن عکس نبود، بلکه عطف توجه دوستان بود که بفهمند نگه در کجاست. نفوس آن چقدر است و چقدر از مرکز ولایت و یا مرکز ولسوالی فاصله دارد و تفاوت بین انسانهای بین شهر وقراء دور نزد مسؤولین چیست؟ من را عقیده بر این است که ده نشینان بخاطر نیازمندی بیشتری که دارند از شهر نشینان مستحق تر اند ومسؤولیت ما را در برابر ایشان بیشتر میکند واما اینکه به آنها رسیده نمیتوانیم. چه باید کرد؟ به همین تر تیب دور ترین قریه پسابند؛ شهرک وتولک ودولینه وچهار سده ،  و ما باید بتوانیم امنیت جان و مال مردم را بگیریم وبرای شان خدمات اجتماعی عرضه کنیم.

عادت انتقاد
از نظر من عادت کردن به انتقاد هم یکنوع مریضی است و یا احساس ضعف وناتوانی ؛ آسانترین کار انتقاد است دلیلش هم وجود کمبودی ها وکاستی های فراوان در جامعه ماست لذا منتقدین جامعه کار بزرگی انجام نمیدهند بدون تکلیف وزحمت کاستی ها را حق و ناحق حساب میکنند بدون ارائه یک راه حل بگردن دیگران می اندازند. از نظر من  انتقادگر خیلی سریع حرکت میکند و زود تر متوقف میشود ویا کوچه بدل میکند خلاصه راه را گم میکند. معنی اش این نیست که انتقاد نباشد اما نباید عادت شود. بیائید از دور و نزدیک در فیسبک ویا در مجالس کمبودی های غور را بنویسیم وباز مسؤولیت را بگذاریم روی شانه یک نفر مثلا والی. والی از  مرکز ولایت بیرون نمیشود و ولسوال از مرکز ولسوالی. نسبت نبود امنیت پروژه ها به جنوب و شرق پسابند و تیوره و شهرک تطبیق نمیشود دونر ها نمیروند چه باید کرد؟

هدفم مشکلات غور بطور خاص است. در ادوار مختلف غوری ها محروم بوده اند ومختص به زمان ما نیست قبل از ما هم غوری ها جایگاه خوبی نداشتند. اگر حالا چاپلوسی و یا ايستادن پیش بزرگان است در گذشته ها انقیاد واطاعت مطلق  بوده یعنی حالا حس اطاعت مطلق از بین رفته کمی بهتریم آنقدر که در گذشته ها به وزراء وحکومت تواضع وتسلیمی بوده حالا نیست! اما باز هم غور از هر رهگذر به مشكلات عدیده مواجه است. در قدم اول نبود اتحاد وهم بستگی ، در قدم دوم نبود امنیت ، در قدم سوم عدم مشارکت وحضور در رده های مؤثر مدیریتی در حکومت و بلاخره از چشم افتادن کل غور نزد مسؤولین کلان دولتی که چیزی تازه ای نیست. در ارتباط به مشکلات غور بسیار فکر کردیم.از آنجائیکه در غور مسؤولین ضعیف مقرر میشود وجغرافیای وسیع دارد کس نمیداند قریه در کجاست ومردم  توسط چه کسی اداره میشوند ، بدخشان هم جغزافیایی چون غور دارد اما ۲۷ ولسوالی دارد ولی باز هم حکومت رسیدگی کرده نمیتواند ۲۷ ولسوالی معادل سه ولایت مسؤولین دارد. بناءٌ نظر من این است که دوستان تنها انتقاد نکنند سیاسیون ودانشمندان هم گاهی با هم بنشینند طرح های را ارائه کنند با وکیل ها یکجا شوند وبا جامعه مدنی و جوانان از پارچه شدن جوانان به نهاد های مختلف جلوگیری شود وهمه متحد باشند بهتر است.

در آخر
طرح تشکیل یک واحد اداری بنام غورستان ویا سور؛ ویا هر نامی که دوستان لازم دانند که هویت تار یخی ما حفظ شود یک ضرورت است. ما به تشکیل یک ولایت در غرب غور فعلی با چند تشکیل و لسوالی نیاز شدید داریم تا به حال مردم رسیدگی شود ما میرویم نسل های بعدی راحت شوند. با تقسیم جغرافیایی غور وانتقال مرکز  توسط گذشتگان بار رنج را ما کشیدیم بیائید آينده گان را ازین مشکل نجات دهیم. از برادران دانشمند چون دکتور غوری؛  سرمؤلف استاد غیاث خان ؛محتر استاد یگانه؛ محترم فگار زاده جناب سعیدی استادان پوهنتون وجوانان که با ارائه نظر وپیشنهاد این داعیه را لبیک گفته اند  تشکر میکنیم. یاد آور میشوم که امر تشکیل این واحد قبلا از رئیس جمهور کرزی گرفته شده بود. و در ارگانهای محل ثبت است منتظر تصویب قانون جديد ارگانهای محل و واحد های اداری هستیم ولی باز هم بعد از رخصتی های زمستانی ما با گر فتن امضای تعدادی از وکلاء این ضرورت را در پارلمان مطرح میسازیم و قدم های بعدی رفتن به محیط ؛بررسی جغرافیا مرز ها ونفوس وگرفتن موافقه شورا های مردمی وده ها مشکل دیگر که باید در منطقه حل شود. لذا وکیل کاری خود را انجام دهد ؛ استادان ودانشمندان کار خود را ، متنفذین منطقه ورؤسای شور های وعلما وارباب های منطقه  همه باید کاری انجام دهند به تنهای کسی مؤفق نمیشود. امید وارم آینده خوب تری در انتظار ما وشما باشد ویا اقلا جوانان..