آرشیف

با دو عزیزیکه خداحافظی میکند ، آخرین خدا حافظی است ؟؟؟
نخیر !!

وقتی ما، در رکاب استاد بزرگ به ولسوالی پسابند رفتیم واوشان بعد از سی سال غربت چشم شان دوباره به مادر دلسوز شان افتاد ، آن موقع ما که شاهد صحنه بودیم لذت وصلت بعد از هجران مادروفرزند را حس کرده و نظاره میکردیم . در آغوش گرفتن هم کافی نبود، گریه کردن فراموش شده بود . مادر پیر فقط گوشه جگرش را پیدا کرده بود وجز فرزندش چیزی دیگری نمیخواست اما چه فرزندی؟ دیگر آن پسر طبراق به پشت نبود که با کوزهَ خالی به سراغ چشمه آب میرفت، بلکه حالا کسیست که با کوزه رفته بود ولی به کوزه قتاعت نکرده و دریا را باخود آورده بود. ما به دریا مینگریستیم، ما را پهنا وبزرگی دریا مبهوت کرده بود ولی مادر پیر مقصدش دیدن غواص بود وبه دریا توجه نداشت. ما به بزرگی کوه توجه داشتیم ولی او فرهاد را نوازش میداد. ما از مثنوی معنوی لذت میبردیم ولی او به مولوی توجه میکرد. 
القصه : ما مهمان بودیم و به مهمانخانه رفتیم و بعد از کمی استراحت به ماموریت خود برای نظارت از مراکز صحی مصروف شدیم ، بعد از مدت دو شب که به ولسوالی تیوره بودیم، برگشتیم و قرار وعده ، استاد را دوباره به قریه نورک ملاقات کردیم که بعد از دیدن همبستگان شان برای برگشت به مرکز ولایت و بالاخره به صوفیه بلغاریا آماده شده بودند. اشخاص زیادی استاد را تا نورک همراهی میکردند ولی از آنجمله ، دو نفر، غلام دستگیر برادرزاده استاد و حاجی محمد قاسم بودند که با استاد خدا حافظی میکردند و برمیگشتند، در حین خداحافظی ، من دوقطعه تصویری راکه گرفته بودم حضور شما تقدیم میکنم . این تصاویر مرا انگیزه داد تا سوالیرا مطرح کنم که عنوان همین متن شده.
آیا جناب استاد غلام حیدر یگانه میدانست که : با دو عزیزیکه خداحافظی میکنند، آخرین خدا حافظی است ؟؟؟
جوابش حتما نخیر است . چون میگوئیم که از زنده امید است، ولی دیگر این دو شخص را با خود نداریم. هرکدام را دو گلوله آتشین از ما گرفت. اینکه چرا ؟ من هم نمیدانم………….

امیدوارم کم وکاستی هائی نوشتاری بنده را نادیده گرفته معذورم دارید. نظر به علاقه که من نسبت به استاد عزیز دارم خواستم همین قصه را با شما شریک بسازم . 
یاد همصنفی دوست داشتنی ام داکتر سیلاب هم بخیر باشد. من واو درین سفر ازهمسفر بودن با استاد عزیز لذت ها بردیم.
احترام
محمد ناصر انوش محصل سال دوم در دانشگاه طبی میسور هندوستان. 00919611410054