آرشیف

کرزی می خواهد در اریکه قدرت بماند و برای این کار، سعی می کند از روش «پوتین» استفاده کند. او برای رسیدن به هدفش، نیاز به حمایت غربی ها به خصوص آمریکا دارد. او خوب می داند که بدون پشتبانی آمریکا نمی شود قدرت را حفظ کرد. به همین دلیل، امضا نکردن پیمان امنیتی را آله ی فشار قرار می دهد تا غرب را وادار به حمایت از نامزد مورد نظرش در انتخابات پیشرو کند.
اما، ظاهرا آمریکا بنا به هر دلیلی که است، نمی خواهد زیر بار فشار کرزی برود و به همین خاطر هشدار می دهد؛ که اگر کرزی پیمان را همین حالا امضا نکند، آمریکا گزینه ی صفر را به روی میز دارد. این در حالی است که هم آمریکا و هم کرزی به خوبی درک می کنند که خروج کامل قوت های آمریکای و متحدینش از افغانستان، دست آورد های یک دهه ی اخیر را بطور کامل به باد فنا خواهد داد و پیامد های ناگواری را در پی خواهد داشت. عملی شدن گزینه صفر، مساوی است با کاهش جدی و شاید قطع کمک های بین المللی به افغانستان. و این یعنی؛ افتادنِ «موترِ کشور» از پرتگاه توسعه و ترقی، ثبات و امنیتِ نسبیِ فعلی به درّه عمیقِ فلاکت و بدبختی که نتیجه اش می شود: خرد و ریز شدن موتر و آسیب دیدن جدّی تمام مسافرین و حتا مرگ بعضی شان. 
اکنون، سوالات اصلی این ها هستند که؛ آیا واقعا رئیس جمهور کرزی تا زمانی که خواسته اش را به گردن آمریکا تحمیل نکند، پیمان را امضا نخواهد کرد؟ مسلما، چنین احتمالی وجود دارد. چون، برای کرزی حفظ منافع شخصی مهم تر است تا منافع ملی. حتا، اگر این منافع شخصی کاملا در تضاد با منافع ملی هم باشد. خوب، اگر فرضا چنین اتفاقی بی افتد و کرزی پیمان را امضا نکند، آیا آمریکا واقعا گزینه صفر را عملی خواهد کرد؟ اگر، «بله.» آیا این تصمیم آمریکا عجولانه، احمقانه و غیر مسئولانه نیست؟ آیا این اقدام سر تا پا مزخرف عکس شعار های آمریکا را ثابت نمی کند و خلاف تعهّداتش در قبال مردم افغانستان نیست؟ و اگر «نه.» پس، برای چه آمریکا به دروغ از «گزینه صفر» سخن می زند و برای مردم افغانستان ترس و حشت ایجاد می کند؟