آرشیف

بنگر که تـا بـه پـای نفس هـای واپسیـن
کی اشکِ دیده ام بـه تماشا شودخلاص

تــا دستِ مـن رسـدبــه درِ خـانـۀ امـیــد
جــانـم زتـار وپـودِ نفس هـا شـود خلاص

جـانِ عـذاب دیــدهِ بی دست و پـای من
کی یـکدمِ ز غـصـه و سودا شـود خلاص

زین شعله هـای سرکشِ آتشفشانِ غم
چـشـمِ امـیــدم از درِ فـردا شــود خلاص

ای دل رسدکه روزِ بیبینم به عمر خویش
لـعــلِ لــبِ تــو از لـبِ میــنا شود خلاص

می آیــد آن زمــان کـه زآغـوشِ آســمان
خـورشیـد وماه و عقدِ شریا شود خلاص

مرغِ دلـم بـه خاکِ رهش می کنـم فــدا
گــر از دیــارِ زلــفِ چلیـپـا شــود خــلاص

از دستِ شیــخِ خانــه خـرابِ دیـــارِ مـــا
جـامِ شراب وساقی ومـینـا شود خلاص

بـر مــا زکـاروانِ ستم پیشه گـانِ عشق
یـکدم نـشـد که ناز و اداهـا شود خلاص

دل را بـدستِ خویش گـزارم درونِ خـاک
تـــا از عــذابِ مــردمِ دنـیـا شـود خلاص