آرشیف

خـــون سمن به تیغ ستـم ظالمــــانـــه ریخت
اشک چمن ز چشــم صــبا محــرمانــه ریخت

خشکیده خنــده تـا کــه بــــه لبهـــای نســـترن
بــاران غم ز ابــــر الـم دانــــه دانــــه ریخـت

مه خورد تیــــر ظلمت شـــب؛ ذره ذره شـــــد
اشک ستاره گشتــــه و بر هــر کرانــه ریخت

انسانیـت کـه جـــــوهـــــر الطــاف ایــــزدست
شــد ننگ و از نهـاد بشــــر این زمانــه ریخت

فــریـاد درد تــــا نفســـــم را زنـــــد گِــــــــرِه
بــاران سنگ؛ بغض گلــو بی بهـــانـــه ریخت

بـردشت و کـــوه و دامن و صحــرای میهنـــم
دردِ بزرگ، مرثیـــــه¬ها در تـــرانـــــه ریخت

از بس شکنجــــه دیـــد زمین سینه چـــاک کـرد
خونـآبه جـــای آب به کشتش چو دانـــه ریخت

فــــریــــاد برنخــــــاسته از ژرف سینــــه اش
تیرِ سکوت بـــال و پرش در نشــــانـــه ریخت

«واهب» چرا خوشی دگرت نیست در نهــــاد
اندوه مگر به روی دلت جـــــاودانه ریخـــت؟
 

26-06-2010
صالحه وهاب واصل
هالند