آرشیف

سینه چاکـــم،ازفــــراقِ روی دوست
لنگ لنــــگان، میروم تاکوی دوست
ایکه داری!توســـــــراغ مــــــنزلش
آیـــــدازتوبرمشام،آن بـــوی دوست
پیش انــظارم،هماناجلـــــــوهء یست
شافــــع امراض کل،داروی دوست
جُـــــمله مشتاقـــــــانِ راه عِـــزّتش
میشتابنـــــــد،تارسند پهلوی دوست
جان دهیم،درخدمتِ مولای خویش
دل ،خمارازآن میِ دلجوی دوست
گرترابخشـــید ذرّهء،زان عقل ِ کُلّ
اصلِ خودجُوی،رویقیناً سوی دوست
ازبسی آزارِاین د نیـــــــــــای دون
خلق پناه جوید،زیرگیسوی دوست
دشتِ لــــیلی بین،غزالانش وفــور
میچرانـــــدمجنونِ اوآهوی دوست
دفع آشوب است،وهریک خستـــگی
فرقِ اهریمن شکست،بازوی دوست
عاقلانرایک سُخـــن ،گفتن بس است
میرسدایمــــــاء،ازآن ابروی دوست
سَیرِامـــواج کلام،برهفت سماء است
همچوآن آبِ روان،کز جوی دوست

درک حرف خوش نما ای هوشمند!
یعنی آنکه،تو با اویی دوی دوست 
مـُــدغمیم دراین کلام دوست، ما
گرتویابی جای خود پهلوی دوست
چون غبارِ راه درگاهـش شــــــدی
بادرحمت،بُرد ترا تاکـــوی دوست
عاجزان ،محـــبوب درگاه حــق اند
رستگانند،(خشنود)اند،سرخروی دوست
***
آنچه ،قلبم تحلیل مینماید،کلمهء «دوست»
یعنی دوتاست .باین مفهوم که تو+او= دوست.
العیاذِ باالله العظیم،دراین ذرّه ای از شرک
تلقی نشود.منظوراز فنافی الله شدن است.والله
اعلم بالصواب.