آرشیف

دوش  دیدم  که  در   آغوش   تو ام با دل شاد

چشم حیران، لب خاموش و نهان  در  فریاد

قلب  با  قلب  تو   پیوند،  نگاه  با  نگه ات

سر  به دوش  تو  نهادم  غمم  رفت  از یاد

گرم   شد   ز   آتشِ  عشق  تو  تن  لرزانم

با  نفس  های  تو  شد خانه ی  عشقم  آباد

یافتم   لذت   هستی ز هم   آغوشی تو

که  نه  شیرین  بشنیدست  و   ندیده  فرهاد

تا که  دستان  پر  از مهر  تو  دستم بگرفت

آن  دم  از   قید  قفس   مرغ  دلم   شد آزاد 

دیدم آن لحظه که دریا  بود و ساحل به  کنار

بوی  جنت  به   مشامم   برسید  از  دَم  باد

روح  افسرده ی  من گشت دگر  باره  جوان

این  چه  شور بود خدایا  که ز سر شد بنیاد

  ***

از  فرزانه ساحل حسینی