آرشیف

اینکه هنر سیاسی و به دست آوردن هدف٬ که هدف عبارت باشد از منافع عمومی٬ می توان پذیرفت که: هدف وسیله را توجه می کند. اما اگر هدف منافع خصوصی٬ فردی٬ گروهی٬ قومی و سمتی باشد اگر چه وسیله در ظاهر بسیار معقول و مقدس جلوه کند٬ بازهم منفور و شرک اصغرست.

بطور مثال:‌ دینداران در افغانستان مدعی هستند٬ که بالای مردم شریعت را اجرا می کنند. بالای خودشان کی اجرا کند؟ اگر جواب این باشد که خودشان بالای خودشان تطبیق می دهد٬ سوال بعدی این استکه: کی ناظر شان هست؟ ممکن با موجودیت نفس سودجو به ریا٬ مکر و حیله متوصل شده باشند. اینجاست که سیدنا ابوبکر صدیق ^(رض) در وقت انتخاب حضرت عمر ^(رض) گفت: من امروز عمر را٬ با ظواهر آراسته با شریعت می بینم و انتصاب اش می کنم. یعنی از فردا عمر ضمانت نکرد. هدف نظارت استکه باید مجریان قدرت توسط مردم نظارت شوند٬ تا از مسیر خدمت و منافع عمومی به منافع خصوصی گروهی در لباس ریا و مکر و حیله متوصل نشوند. زیرا خدا و پیامبرش کسانی را٬ در زمان ها و مکان های مختلف٬ طبق آیه ۵۹ سوره نساء بالای امت٬ نام گرفته اولی الامر معرفی نکرده است.

‌در حالیکه اولی الامر توسط حکما و دانشمندان اسلام چون: غزالی٬ ابن خلدون٬ ابن سینا و غیره… شرح داده شده٬ و مردم زمامدار شانرا شناسایی و انتخاب می کنند. در واقع منتخب با تعهدات انتخاباتی اش٬ در سایه قانون اساسی و حاکمیت قانون به خدمت می پردازد. که در این جریان بیعت بین زمامدار و امت نیز شکل می گیرد. در حقیقت از ۱۹۱۹ تا اکنون٬ دین و سیاست یا اینکه دین وسیله امتیاز و سود به دیندار و کسب منافع و قدرت دولتی٬ برای شان در افغانستان بوده است.

محمدآصف فقیری