آرشیف

شیون فرزند از فراق پدر

“طرح بهشت” قصۀ فراق یک پدر جان سوخته با خانواده، خصوصاً  با کوچک ترین فرزندش می باشد که طالبان شامگاه غم اندود روز پنجم میزان 1375 به کابل یورش آوردند و پدر به دلیل نگرانی از گرفتار نشدن به دست آن گروه، ناگزیر می شود تا به صورت ناگهانی با اعضای خانواده خداحافظی کند و آن کودک عزیز بی خبر از رسم گردون و دنیای دون را که به تازگی رسم راه رفتن آموخته وبا پدر سخت انس گرفته را، به خدا وبه همسر اشکبار و سایر فرزندان نالان بگذارد.

صحنه سخت دلخراشی است. پدر به مشکل می تواند چنگال نازک ومرمرین دلبندش را از آستین ودامن خود جدا سازد وبه ترک کابل وخانمان تن در دهد!

پدر دردمند از شاعر درد آشنا می طلبد تا آنچه را که ازاین صحنه به حافظه اش نقش بسته با زبان شعر به تصویر کشد. شاعر به یاد می آورد سالهایی بیشتر از روزگارش سخنور نازک طبع ( مهدی سهیلی) تصویری از این نمط از فراق پسر دارد که ابیات آغازین آن چنین است:

چو برخیزد صدای نامه برها / دلم در لرزه افتد از خبرها

کسی حال مرا داند که اوهم / پدر باشد ولی دور از پسر ها.

روز کودک است و شاید مجال این ایراد کم باشد، که بگویند ما را به زندگی خصوصی دیگران چه؟! می توان همنوا با سهیلی دلیل آورد: ” شعر احساسی تخصیصی است که رنگ تعمیم به خود می گیرد و شاعرنه تنها شعری که احساسش قشری از جامعه را فرا گیرد، شخصی نمی داند، بلکه باور دارد، سخنی است عمومی و برخوردار از رنگ تعهد!

خصوصاً از آن جهت که به گفته آن سخنور: قرن ما، قرن دوری از فرزندان است ودر پشت دیوارها و حصارهای غربت، مادران باید ضجه آغاز کنند و پدران  یعقوب وار درغم یوسف خویش بنشینند،  مگر از مصر بوی پیراهنی به کنعان آید!

این هم شما  واین هم  “طرح بهشت”:

آوخ که درد هجری افگنده بر زمینم

مجنون صفت دراین دشت با چشم تر نشینم

از لطف بشنوانید در گوش من خدا را

گلبانگ روحبخش فرزند  نازنینم

آنکه به ناله هرشب گوید به مادر خویش

صبر از منت مجو تا روی پدر نبینم

روزی که می گرفتم راه سفربه این سو

پرسوز شیونی داشت بگرفته آستینم

“جز سوختن به یادش رسم دگر ندارم”

یارب! چه راه دیگر جز گریه برگزینم ؟

آن نوگلی که بامن صد بوی ناز می بیخت

طرح بهشت می ریخت، در خانۀ گلینم

ماند ازآن سبب روز اینجا به دیده چون شب

کانسو بمانده مهرم، آن پرتو آفرینم

دیریست کازماید، با رنج گونه گون دهر

ازیورش مصائب، تابی نه، بعد ازاینم.