آرشیف

مبحث قدیم و حادث بودن قرآن در واقع٬ وجه تسمیه علم کلام اشاعره و معتزله در اسلام می باشد. که نخست باید دانست٬ تصور علم قدیم یا حکیم مطلق یا جوهر خدایی٬ با زمان دنیایی قابل سنجش نیست. زیرا معیاد یا روز قیامت و روز الست قدیم اند٬ که دنیا و حسنه دنیا حادث بر سیر تکمیلی انسانی تا ایمان حق الیقین یا حال٬ و یا وحدت الوجود بسوی آن قدیم می باشد. و بنیاد پوچ گرایی یا سلفیت یعنی اینکه: قدیم بودن خداوند را٬ در زمان دنیایی متمرکز می کنند. و مدرنیته را٬ چون قرون وسطایی نوع بدعت و نوآوری در برابر زمان سلف ناجایز می دانند.

در حالیکه دین اسلام در توحید و طرز عبادت بدعت و نوآوری را٬ منع کرده است. پس قرآن و حادث بودن انسان در این دنیا و سیر تکمیلی وی٬ هر نفس تازگی و هستی در شتاب بسوی بی نهایت…بوده٬ البته تجلی هستی نخست در قلب٬ که اقرار می کنیم: لا اله الاالله … و از اینکه روح انسان آزاد است به این حقیقت باطنی می تواند برسد و بعد بگوید لا اله الاالله…و مبحث زمان را٬ در الهیات به این نتیجه نیز می توان نهایی کرد٬ که در آیه ۳۸ سوره ق الله گفته است: و لقد خلقنا السماوات و الأرض فی سته ایام … یعنی آسمان و زمین و آنچه در میان این دو است در شش روز خلق شده است… در حالیکه گردش زمین منشاء زمان دنیایی ما می باشد٬ پس زمان دنیایی فارغ از همان شش روز الهی نیست. یعنی روز هفت نداریم یا اینکه زمان دنیایی مندرج زمان الهی یا جزء زمان الهی می باشد٬ و هستی ما و زمان ما غرق در هستی اوست٬ زیرا: هو الاول و الاخر و الظاهر و الباطن و هو بکل شی علیم…

در نتیجه:

جوامع غرب که آزادی فکری و بیان آن٬ به انسان ها داده شده است٬ نسبت به جوامع شرق که سنت گرا  اند٬ به حقیقت نزدیکتر اند. و پدیدار و اثبات این نزدیکی همانا حسنه دنیا٬ یعنی حاکمیت قانون که ارمغانی بی نهایت انسان مدار بوده که مسبب تمدن و شگوفایی جامعه می گردد – و در این بستر به گونه فردی یا عرفانی تک تک اعضاء جامعه می توانند سیر حقیقت کنند٬ و از تجربه درک حقیقت٬ دوباره استنتاجات به جامعه تقدیم کنند که همه از آن٬ مستفید گردد.

حکمت دل!

نقطه برگشت، دل بود بابِ ما

کز تبعید ریشه، دنیا مسکن جا

مشت خاک جوهری، کز قدیم حادث را

رفتن در خود بقا، کاندر فنا دامادم ها

نه حسرتم چو حیرت، تمرکزِ قلب باید

پیدای جانم شد، مقبول پرستش را

تو تهی زخود، تا شربت دل دمد

چو از شربش منرا، در منش کند بنا

کم گفتی فقیری، یا در دل بی زمانی؟

یک اشارت کافی، به رندی کار اینجا

محمدآصف فقیری