آرشیف

قیاس میان تُهی یعنی پوچ گرایی: عقیده که در عرفان و حکمت ریشه ندارد – زیرا دین یا متن مقدس عقل خلق نمی کند. عقل مقدمست و مخاطب وحی و صورت المعقل: پدیداری نیت همانا اراده و یا عملی شدن برنامه بسوی اهداف٬ در فزیک یا دنیا ماتریالیستی ما…………….!

شرح آسیب شناسی:

جامعه توده یعنی شعار های تُهی معنی٬ که هرگز صورت المعقول ندارد. مثلاً اشرف غنی می گفت: تا چندی بعد أفغانستان برق صادر می کند. در حالیکه ۶۰ فیصد جغرافیا نزد گروه های چپی دولت بود – فقط یک سوال چطوری به این گفته شخص عمومی یا فرد اول٬ عدم صورت المعقول اش را برجسته می کرد.

در حقیقت صورت المعقول و جریانات آن٬ مبانی واقع گرایی استکه: شناس آن معطوف به خرد جمعی می شود.

خرد جمعی در مقابل جامعه توده:

خرد جمعی یعنی ما شدن به اهداف مشترک و روح انتخابات ها و رای٬ که در مقابل جامعه توده و پوچ گرا قرار میگیرد.

جامعه نخبه و اراده جمعی:

بیدون شک پدیداری خرد جمعی یعنی ما و روح أراده های جمعی به منظور اهداف مشترک یعنی: اراده جمعی پدیداری فضیلت از ارزش های متعالی – که ارزش ها: متون مقدس٬ عرف و دکترین و یا اعلامیه های حقوق بشری که میتافزیک عقل کُل اند. یعنی ایده نظریه یا حکم و یا فرمان که تفکر جمعی را بسوی أراده تا صورت المعقول و نتیجه آن٬ که پسا پدیداری صورت المعقول٬  و تدوام عمل را ثبات سیاسی می دانیم.

در نتیجه: قانون اساسی یعنی تفکر جمعی به اهداف مشترک و حاکمیت قانون یا قانون أساسی گرایی= ثبات سیاسی…

محمدآصف فقیری