آرشیف

باشنده‌گان غور می‌گویند که فقر و تنگ‌دستی در این ولایت بیداد می‌کند. به گفته آنان، بیکاری، گرسنه‌گی و وضعیت دشوار اقتصادی مردم را به ستوه آورده است. این باشنده‌گان غور می‌افزایند که سرکوب و فشار طالبان در این ولایت سبب شده که سیمای فقر در غور حتا از دوربین رسانه‌های مستقل نیز به دور بماند. آنان مدعی‌اند که در جریان سلطه طالبان، هیچ توجهی به این ولایت نشده و مسوولان محلی این گروه نیز «پرده» خود را می‌کنند و برنامه‌ای برای اشتغال‌زایی و ایجاد فرصت‌های کاری برای مردم ندارند. این در حالی است که خشک‌سالی در کنار فقر و بیکاری بر چالش‌های باشنده‌گان غور افزوده است و هم اکنون بسیاری از خانواده‌ها در وضعیت دشوار به سر می‌برند.

حاکمیت طالبان و خشک‌سالی‌های دوام‌دار در غور، دامنه فقر و بیکاری را گسترش داده است، به‌گونه‌ای که زنده‌گی برای بسیاری از باشنده‌گان این ولایت دشوار شده است. بسیاری از خانواده‌ها در غور می‌گویند که به دلیل نبود کار و خشک‌سالی‌های پیهم، در فقر مطلق به سر می‌برند و شماری از آنان قادر به تهیه مواد غذایی خود نیستند.

گل‌احمد، باشنده ولسوالی تولک غور که مسوولیت خانواده شش‌نفری را برعهده دارد، از نبود کار و افزایش فقر شاکی است. این باشنده غور می‌گوید که در خانه چیزی برای خوردن ندارد. او که از طریق زراعت و مالداری و کارگری در ایران مایحتاج خانواده خود را تامین می‌کند، می‌افزاید که اکنون هر دو راه به رویش بسته شده است. گل‌احمد می‌گوید: «سال‌های جلو خوب بود کشت‌و‌کار خرج ما را پوره می‌کرد و به ایران هم به کار‌گری می‌رفتم؛ اما حالا هر دو راه به روی ما بسته شده است. امسال که زمین‌ها هیچ حاصل نداد، چند من جو و گندم کشت کردیم، از بی‌بارانی و بی‌آبی خشک شد و حتا پول تخم و تراکتورش نشد. از طرف دیگر دو بار قاچاقی به ایران رفتم که هر دو بار رد مرز شدم.»

این باشنده غور می‌افزاید: «امسال نه کشت و زراعت نتیجه داد و نه به ایران رفته توانستم. هیچ کار نیست و حالا هم شش نفر نان‌خور به گردنم هستند. زمستان‌ها خیلی سختی است، باید مواد خوراکی از دو سه ماه به خانه ذخیره باشد، ولی خرج سه چهار شب خود را نداریم و شکم گرسنه فعلا زنده‌گی می‌کنیم.»

خان‌افروز، مادر چهار فرزند، در ساحه پایانی میدان هوایی غور با فقر و تنگ‌دستی زنده‌گی‌اش را سپری می‌کند. این خانم غوری پس از آن‌که شوهرش را در ولسوالی الله‌یار غور از دست داده، دیگر قادر به ادامه زنده‌گی در آن منطقه نبود و به شهر فیروزکوه کوچیده است. اکنون این خانواده گرسنه‌ است. نعمت‌الله، پسر بزرگ خان‌افروز، با رنگ کردن کفش‌ تلاش می‌کند نانی برای خانواده تهیه کند.

در حالی که غور زمستان‌های سخت و سرد دارد، خانه این خانواده پنج‌نفری خالی از مواد غذایی و سوخت است. خان‌افروز می‌گوید که توانایی خرید چیزی را ندارد و با شکم گرسنه در یک خانه‌ سرد زنده‌گی‌شان را سپری می‌کنند.

خان‌افروز به روزنامه ۸صبح می‌گوید: «چیزی نداریم. نه آرد داریم، نه روغن، نه برنج و نه چای. در خانه ما بگردید، هیچ چیزی پیدا نمی‌شود. خیلی زنده‌گی را با مشکل تیر می‌کنیم. نه چیزی هست که بخوریم و نه چیزی هست که به پیش خود آتش می‌کنیم.» این خانم می‌افزاید: «بچه کلانم نعمت‌الله است که او هوا گرم باشد خوب است روزی ۱۰۰ روپیه پیدا می‌کند. صبح می‌رود تا شام کفش رنگ می‌کند.  پول‌هایش را جمع می‌کنم و ضرورت‌های اولیه خود را می‌خرم. همه اولادم گرسنه‌اند و موسسه‌ها حالا کمک نمی‌کنند.»

خانواده‌ها در غور در حالی از افزایش فقر و تنگ‌دستی شکایت دارند که در طی دو سال گذشته طالبان کمک‌های موسسات را از آنان پس گرفته و زیر نام ساخت سرک‌ها و شاهراه هرات ـ غور به فرماندهان و جنگ‌جویان خود داده‌اند.