آرشیف

میهن عزیزما در روزهای عید سعید فطر، گویا آرامش نسبی قبل از طوفان را تجربه کرد، شب عید، برق کابل از کلکان قطع شد و شهر در تاریکی فرورفت. تخریب مکررپایه های برق ازسالنگ، ازچاریکار، ازکلکان، ازاستالف معمای است که هرگزمباد مافیای همکاسه دولت در این جنایت دست داشته باشد و جلوگیری از آن غیرممکن.

ایالات متحده آمریکا درقطر با طالبان پیمان بست که نیروهایش را از افغانستان خارج می کند، زندانیان آنها رها می شوند و نام های افراد مهم آنها از فهرست سیاه حذف می گردد، در عوض طالبان به قطعات نظامی در حال خروج حمله نمی کنند بس خلاص. این پیمان ولو با تاخیرو تقصیردر شرف انجام است. طالبان اعتقاد دارند که آمریکا شکست خورد، در حال گریز است، گویا فتح مبین نصیب آنهاست و بزودی برسرنوشت کشور با قتل عام مردم و تخریب تمام عیار، مسلط می شوند که متاسفانه چنین است.

گفته می شود، کشورهای همسایه، ایالات متحده، جهان متمدن و ملل متحد نمی خواهند که « امارت اسلامی» دوباره استقرار پیدا کند، بلی آنها سابق هم نمی خواستند و پنج سال متواترچنین بود که بود. سال ۱۳۷۱نظامیان امریکا در قالب نیروهای ملل متحد بحیث میانجیگرجنگ داخلی در کشور سومالی(شاخ افریقا) حضور داشتند. افراطی های سومالی صدها جنازه برهنه عساکر امریکا را در عقب موترها بسته و در جاده های شهر مگدیشو (مرکز سومالی) می چرخاندند، امریکا در همان سال نیروهایش را از آن مملکت خارج کرد و تا حال سومالی در آتش جنگ داخلی افراطیون الشباب رمق می کشد، دزدان دریایی شاخ افریقا ابحار بین امللی را نا امن ساختند. افیون افراطیت دامنگیرکشورهای افریقا ، شرق میانه و بالآخره افغانستان شد. ماتم هفت ساله ماجرای دختران « چیبوک » سودان، اطفال معصوم مکتب سیدالشهدای کابل درشب قدر، و صدها جنایت از این قبیل، داغهای ننگ پیشانی زمانه و این جهان متمدن است که ما هنوز دلبسته آن هستیم.

سران اقتدار مملکت درسایه شوم نفاق، فساد ، بدگمانی و خام خیالی به دور خود می تنند و سرنوشت مردم بسوی تباهی می رود. اشرف غنی با خودخواهی، خودکامگی، بی اعتنایی، لج بازی، فرصت نشناسی و عاقبت ناسنجی محور نفاق است، او با هرکسی که اتحاد کند، پیمان گرگ و شتر از آب در می آید و هربار چوچه های شترهم پیمانش را می خورد و می گوید که « پای پهن دراز گردن بود».

آیا طالبان به قدرت می رسند؟ واگر رسیدند چه می کنند؟ بلی در چنین بحرانی با نفاق عمیق و فساد سنگین، عکس العمل طبیعی آنارشیزم بی لجام فقط دکتاتوری افراطی است. آنها می آیند، بر سرنوشت مردم مسلط می شوند و آنچه که در گذشته انجام می دادند همچنان خواهند کرد. شاید کشورهای جهان آن ها را به رسمیت نشناسند و تحریم کنند، بازهم فاجعه دامنگیر همه مردم است وخرابی مملکت.

هموطن عزیز! بیائید بیاندیشیم که بحران شوم روزگار میهن عزیز ما مهار شده می تواند ؟ یا نه؟ جواب اینست که بلی تدبیر، اتفاق، اتحاد، همدستی، تصمیم واحد، حذف فساد، هدف واحد سران به ظاهرقدرتمند کشور کلید حل بحران است، که بعید است ممکن شود.