آرشیف

پرندگان صلح کشور در فضای جنگ پرواز می کنند. صلح که سر و صدایش سوژه جهانی دارد ولی استقرار اش حتی به آتش بس موقت هم نرسیده و جنگ که برادر کُشی مطابق به باور دینی افغان ها حرام و ناروا است. تکلیف کار چیست و چرا به مقصود نمی رسیم؟ نه صلح تحکیم می گردد، نه جنگ خاتمه می یابد و نه امنیت تامین! ماییم که بین گلوله های آتش جنگ می سوزیم.

اصل سخن اینجاست که کلید صلح و جنگ کشور در دست بیگانگان است. آمریکا بخاطر منافع اش با شعار عدالت اجتماعی، دموکراسی، مردم سالاری، اعاده حقوق، حکومتداری خوب و حس بشردوستانه وارد میدان شد. حسب تصمیم عجولانه و بدون نایل آمدن به اهداف تعین شده کشور را ترک خواهد کرد.

استقرار صلح افغانستان برای آمریکا استراتیژی پایان جنگ نه بلکه راهی تفاهم دست کشیدن طالبان از حملات تخریبی جهانی با گروه القاعده و گروه های تروریستی دیگر است. کاربرد این طرح در نخستین روزها می توانست هم به نفع آمریکا، هم به نفع طالبان و هم به نفع دولت تمام گردد.

بیشتر بودجه اهدا شده به افغانستان مصرف جنگ در مقابل طالب گردیده است. سربازان بی شمار آیساف به قتل رسیده و با شهید ساختن نیرو های ملی امنیتی افغان، مردم بی گناه را نیز شهید ساختند. کشور برباد، زنان بیوه و طفلان یتیم شدند. این قربانی ها بدون کدام اثر و نتیجه فراموش می شوند.

عقب گرد آمریکا برای بیرون رفت از معضل/بحران افغانستان (بدون توسل به اصل اهداف از قبل تعیین شده) در واقعیت خیانت غیر قابل انکار است. این عقب نشینی پیامد ناگوار را در پی خواهد داشت. وضعیت که تروریزم را در منطقه بال مطمئن بخشیده و به پرواز اش کمک فراوان می کند.

سفر استقرار صلح آمریکا در افغانستان از صفر شروع و با طی نمودن زاویه ۳۶۰° درجه دوباره به صفر می رسد. عقب گرد فرصت های موجوده برای کمایی دستآورد ها در کنفرانس/نشست بُن از لابلای اختلاف نظر ها و داشتن چندین طرح متضاد نشست قلب آسیا هویدا است. کشیدن پای آمریکا در فرجام گفتگو ها و مذاکرات صلح خود گواه دخالت بر آبادی و صلح افغانستان است.

از ماست تا بخود بیاییم. خود شکوفایی بیاموزیم و بر قدرت بیگانگان اتکا نکنیم. رسم وحدت پیشه گیریم. کمر همت ببندیم و شعار یکپارچگی سر دهیم تا به حال مان حرکت و به زور مان برکت ایجاد گردد. آنجاست که هم افتخار آزادگی نصیب ما می شود و هم روش انتقام جویی از بیگانگان که در عرصه صلح و امنیت ما را در میدان داغ (خود ساخته شان) تنها گذاشتند.

با حرمت
گل رحمان فراز