آرشیف

هنر مرز نمی شناسد. هنر غذای روح است. هنرمند محبوب دلهاست. هنرمندِ که بتواند برای درد، نا رسایی ها، کمبودی ها حنجره و حل مسئله گردد. هنرمند بسانِ بلبلی است که آشیانه اش را دوست دارد و نوای هم دلی را از سینه بیرون می کند. برای هنرمند هیچ چیز با ارزش تر از ارزش های هنرمندی اش وجود ندارد.
هنرمند نمی خواهد صدای یک طرفِ محدود/معدود باشد. رفتار، بینش و نگرش هنرمند از مرز/پُل ها می گذرد و بر فرا اندیشی، هم دلی، انسانیت و دنیای بی مرز ایستگاه دارد. هنرمندِ که خوب بخواند، مورد قبول همه است. کسی نمی گوید که او از کدام طایفه، قبیله، قوم و دین است.
تاهنوز هویت ملیتی احمدظاهر فقید از لابلای توزیع برابری هنرش پنهان مانده است و همچنان صدای دلنشین "از راهِ دور آمدی، چنان صبور آمدی، خسته نباشی…" داوود سرخوش در اوج اوج قله ها و عمق عمق دره ها با نوازش دمبوره می پیچد. همانطور فرهاد دریا را بیشتر از اینکه به موقف تباری اش بشناسند به خوانش آهنگِ "این وطن بی ما وطن کی می شود" می شناسند.
آواز ها اسطوره می آفرینند و مرز ها را می درند. رحلت آواز خوانِ ایرانی، محمد رضا شجریان، در واقعیت مرگِ تدریجی همه کسانی بود که با صدای او آشنا بودند. او با صدای گیرا اش برای هر دلی، اهلِ دل شده بود‌. همان طور سخت است علاقه آواز احمدظاهر و یا داوود سرخوش را از دل یک ایرانی جدا کنیم. سخت چه که ناممکن است!
مُعیین برای دل های خسته می خواند. از دردِ می خواند که دنیای ظالم با موجودات ظالم اش بر مظلومان می تازند. هنرمندان دشواری ها را در جامعه حس می کنند و برای عبور از آن، توجه را به آرامش و دنیای بدور از جنجال معطوف می کنند.
تابوت هنرمندان، مرگ‌ِ هنر است. مرگ‌ هنر، مرگ‌ جامعه است.  جامعه ذهین از افراد الهام می گیرد که هنر، تلاش و مرام شان خوشی و غم زدایی جامعه باشد. حیف است در جامعه زندگی کنی و قدرِ داوود سرخوشِ را ندانی که شعر عشقری را با بهترین روش می خواند: "می نوشتم بیت رنگین، رنگ اگر می داشتم."
افسوس که از پرندگانِ مهاجر در غربت به سر می برند و از لحاظ روحی غمگین تر از ما اند. آرزوی روزی کسی در زندگی دیگری مداخلت نداشته و همه فضای کشور همانند فضای امنیت، همدلی و آرامش بندِ امیر باشد. آنوقت است که از بُلبُل/پرندگان مهاجر دعوت نماییم تا صدای درد دل مان‌ را از حنجره بکشند.‌

یادِ هنر و هنرمند بخیر!

با مهر
گل رحمان فراز