آرشیف

 دیشب خواب دیدم که خیل عظیم پشن فروت ها[1]، آناناس ها و انبه ها را محاصره کرده بودند و دوریان ها[2] هم به رهبری جک فروت ها[3] برایشان قلدر بازی درمی آوردند.
موزها که احساس همذات پنداری ویژه ای به انبه ها داشتند، وارد عمل شدند. اما در نهایت اضافه وزن اوگلی های[4] چاقالو مسبب خسارات جانی جبران ناپذیر بر آنها شد؛ از آن رو که عده ی زیادی دچار کوفتگی های عضلانی شدند و حتی در مواردی تأثیرپذیری پوستی نیز مشاهده شد.
در این میان به امر دست بودای[5] ارشد، مسابقه ی سنجش میزان برتری میوه ها برگزار شد که هیئت داوریِ آن را به  ترتیب :  شاه سلطان بلوبری کوچک، لیچی[6] خان بَرگین و کامکوات[7] پنج پَر تشکیل میدادند.
گروه اول که در اصل شامل شرکت کنندگان مظلوم بود، در چند مرحله متوالی به علت جراحات ناشی از کشمکش های پیش از مسابقه تا آستانه ی شکست پیش رفت.این گروه مدافعان زیادی از جمله انبه ها و موز ها از دست داد.اما بر خلاف تصورات پوچ گروه حریف، نارگیل ها و آناناس ها از این مسابقه تنها با پارگی های جلدی ناچیزی سرافراز بیرون آمدند.
 پس به دستور دست بودای بزرگ خروج این گروه از منطقه، مشروط به اطاعت از دستوراتی خواهد بود که ریش سفیدان گروه دوم با توافق جمعی آن را تصویب کردند.
اوگلی کم وزن تر از بقیه با صدای بلند شرط اصلی را بازگو میکند: گروه مهاجر می بایست به کمک سلسله رفتار هایی گره گشا مجوز ورود گروه بازمانده را به میادین تره بارِ کشور ایران دریافت کند.این رفتار ها میتواند شامل هرگونه تعریف و تمجید از خواص ظاهری و باطنی میوه های جامانده و یا کم رنگ کردن جلوه های بصری و غیر بصریِ میوه های مهاجر باشد.اگر نتیجه مثبت شود امتیاز حاصل از آن دوستی و مودت هر دو گروه خواهد شد که به عنوان مثال طی آن میوه های رقیب اجازه پیوند خوردن به یک دیگر را خواهند داشت.
نور چراغی که ناگهان به میوه ها خورد، زخم هایشان را نمایان تر ساخت اما صدای بوق ماشینِ ویژه حمل، سنگین تر از خواب من بود.

نوشته فوق به دنبال خبر زیر آمده است:
تنها آناناس، انبه، نارگیل و موز اجازه ی واردات (به ایران) دارند.