آرشیف

سهراب سپهری شعر« دوست» را اندکی پس ازمرگ فروغ فرخزاد، برای وی سروده است:

سهراب سپهری

برای فروغ فرخزاد

دوست

بزرگ بود

واز اهالی امروز بود

وبا تمام افق‌های باز نسبت داشت

ولحنِ آب و زمین را چه خوب می فهمید.

صداش به شکل حزنِ پریشانِ واقعیت بود.

وپلک‌هاش مسیرِ نبضِ عناصر را به ما نشان می داد.

ودست‌هاش هوای صافِ سخاوت را ورق زد

ومهربانی را به سمت ما کوچاند.

به شکل خلوت خود بود

وعاشقانه‌ترین انحنای وقت خودش را

برای آینه تفسیر کرد.

واو به شیوهٔ باران پراز طراوت تکرار بود.

و او به سبکِ درخت میان عافیت نورمنتشر می‌شد.

همیشه کودکی باد را صدا می‌کرد.

همیشه رشته‌ءصحبت را به چفتِ آب گره می‌زد.

برای ما، یک شب

سجودِ سبز محبت را چنان صریح ادا کرد

که ما به عاطفه‌ء سطح خاک دست کشیدیم

ومثل لهجه‌ءیک سطل آب تازه شدیم.

و بارها دیدیم که با چقدر سبد

برای چیدنِ یک خوشه‌ء بشارت رفت.

ولی نشد که رو به روی وضوح کبوتران بنشیند

و رفت تا لب هیچ

و پشت حوصله‌ء نورها دراز کشید

وهیچ فکر نکرد که ما میان پریشانی تلفظ درها

برای خوردن یک سیب چقدر تنها مانده‌ایم.