آرشیف

سرود عشق زاعماق جان شود بیرون
عجب مـدار که آن را غـنای دل کردم

شکست تاکه دل ازجورسنگ هجرانی
به شوق وصل تو ازنو بنای دل کردم

فـتــاده بـود بـه کـنـجی دلِ تک و تنها
امـیـد تـازه یی دیـدم؛ هـوای دل کردم

زهی بـه محفل دل دعـوتـم کند شـامی
که جای ماه رخش را سمای دل کردم

نوای وصل به گوش دل آیـد ازعشقی
بـه کلک طـفـل خیالم حـنای دل کردم

نـوای همدلی از عشـق مایه می گیرد
فـروغ عـلم و تـمـدن غـذای دل کردم

کمال حسن نکـو زیور جمال شـدست
صفای مهـر و محبت جلای دل کردم

به لای شهـپر سـیـمرغ بسـته ام پیغام
شمیم بیت و غزل را صبای دل کردم

گرایشی که ز عمـق وجـود پیدا گشت
هـزار مـرتـبـه آری دعـــای دل کردم

توگویی بار دیگر نـوجوان خواهم شد
شــراب لـعــل ورا تـا دوای دل کـردم

اســیـر دبـدبــۀ زور و زر نمی گـردم
هـزار سـجـده بـه پای خـدای دل کردم

امید عافیت از سنگ و گل نمی جـویم
صفای عشـقی و حـالی منای دل کردم

کسیکه عشق ومحبت گزیده جاویدست
به میل خود سر و جانم فدای دل کردم