آرشیف

سالهاست کشور ما در آتش جنگ تحمیلی میسوزد. وبه همه واضح وهویداست که قربانی دسته اول این جنگ نامیمون ومنفور مردمان بی دفاع میباشند. و هر روز ناله و فریاد اطفال و زنان بی دفاع در گوشه گوشه این کشور دل سنگ را خون میسازد چی رسد به دل انسانیت. هر کس به نوبه خود ازین جنگ خانمان سوز و تباه گرمنفعت برده و به بهانه ختم کردنش گامهای را برمی دارد نه تنها که این گام ها جنگ را متوقف نمیکندبلکه آنرا شعله ور تر و قربانیانش را بیشتر میسازد. به یادی خودم از سال ۲۰۰۱ به اینسو ناتو و متحدینش به سر کرده گی آمریکا به بهانه مبارزه باتروریزم و ختم سلطه تروریزم در کشوری بنام افغانستان حملات مرگبار هوایی و زمینی خودرا بر سر مردم مظلوم این کشور آغاز کردند و برای مدت کوتاهی توانستند با کشتار جمعی سلطه طالبان را در این کشور ریشه کن کنند و به اصطلاح خودشان یک حکومت انتقالی را به رهبری حامد کرزی حاکم ساختند. وبه این حکومت نو پا، رنگ و بوی ملی دادند و بخاطر استحکام پایه های این حکومت از متحدین شان  ملیارد ها دالر را  بنام افغانستان گدایی و به افغانستان کمک کردند. اما در پشت پرده شاه دزدان این پول های هنگفت بودند. ودر روی پرده بد نامان ودزدان اصلی مردم و ملت افغانستان را به جهانیان معرفی کردند که جنایت شانرا تاریخ قضاوت خواهد کرد. چند روزی که درین کشور مستقر شدند غرور و استعداد مردم این کشور را عمیقا مطالعه کردند به خود آمدند که اگر این ملت یک دهه به آرامش و آسایش زنده گی کنند در تمام عرصه ها ریکارد جهانی می شکنند و از پدران مان انتقام خونهای ریخته شده بی گناهانرا پس میگیرند. پس در پی تخریب حکومت ساخته خودشان دست به کار شدند. از آن جای که همسایه های ناباب مانرا خوب میشناختند دست به دامان شان شدند و به مسلح سازی افراد تحت نام مخالفین نظام و افراد که از نظام طالبان باقی مانده بودند، شروع کردند. به حد این گروه هارا تقویت کردند که حاکمیت دولت مرکزی روز به روز در پیش مردم به زیر سوال رفت و مردم را از نظام مردم سالار متنفر کردند.سپس بخاطر خاموش سازی اذهان عامه پروسه را تحت نام پروژه صلح شروع کردند و با نیرنگ های گوناگون به این پروژه میلیونها دالر را کمک کردند. طوریکه سالها از تاسیس این پروسه گذشته نه تنها که کوچکترین دست آورد را این پروسه نداشت بلکه دندانهای مخالفین دولت را بیشتر بر علیه نظام تیز کرد. با تمام مشکلات که این قاتلان برای مردم ایجاد کردن باز هم دیدند که این مردم عجیب مردم هستند هر چی آنهارا می کشیم و هزاران بد بختی را بر سر آنها میآوریم باز هم آنها وفادار به نظام مردم سالار هستند و دارند هرروز برای استحکام پایه های نظام کار میکنند. ناچار در پشت پرده دسیسه ریختند و پروژه صلح خودرا شدت بخشیدند. از زمان شدت گرفتن این پروژه نه مردمان افغانستان ونه دولت افغانستان آگاهی کامل دارند که روی چی نکات توافق شده و بر روی کدام بندها وارزشها که متضمن ثبات دائمی در کشور میشود توافق شده؟ یک نکته رادراینجا میخواهم یاد آور شوم هر افغانی که مخالف آمدن صلح باشد آن نه تنها که افغان نخواهد بود بلکه در مسلمانیش باید شک کرد زیرا جنگ و دست آورد جنگ جز در بدری ملت مارا در پی نداشته است. اما کدام صلح؟ صلح آمریکایی که شاید سر آغاز یک جنگ داخلی دیگری باشد و مارا پس به دهه هفتاد ببرد؟ یا صلح آبرو مندانه که در آن تمام مردم افغانستان جایگاه خودرا به عنوان مردمان متمدن تر از امروز ببینند؟ 
از صلح که عواقب و دور نمایش برای همه ملت مان مبهم باشد و هیچ کس نداند که در پشت دروازه کاخ های مجلل قطر چی معامله و چی زد و بندهای ردوبدل میشود.بهتر و عاقلانه تر خواهدبود تا تمام فکر و ذهن خودرا متمرکز کنیم برسر برگذاری یک انتخابات شفاف و عادلانه. حتمی است که بر آیند این انتخابات انتخاب یک زعیم مقتدر خواهد بود که میتواند با پشتیبانی ملت خطوط اساسی صلح را ترسیم کند و به نماینده گی یک ملت وارد گفتگوهای صلح شود. این صلح صلح خواهد بود که تمام مردم افغانستان خوشبختی خودرا در آن احساس میکنند. و منتج به توقف خونریزی درکشور و رفاه دائمی درکشور میشود.

با عرض حرمت عبدالسمیع محمودی.