آرشیف

سوم : حکومت دست نشانده در افلاس بسر میبرد ، و چهار بلیون دالر در سال ( برای حمایتش ) متوقف خواهد شد ، پس یک حکوت مخلص ــ و خادم خلق ــ با فقر دامنگیر چگونه میتواند معامله کند ؟ من براین معتقدم که افغانستان ــ با داشتن ثروتهای سرشار و مردم پرکار ــ در دراز مدت به هیچ کومکی از خارج ضرورتی نخواهد داشت ، و قادر خواهد بود که مصدر کومک به دیگران شود . ولی بعد از چور و چپاول نوزده سال گذشته ، و اتهاماتیکه حتی منعم کبیر (امریکا) بالای دستنشاندگانش وارد کرده است ، هر مصدری در خارج ، باوجود تعاطف با افغانها ، متردد خواهد بود که با خاطر آرام کومکی بکند و نرنجد که کومکش صرف میل چند شخصی خواهد شد .
و لیکن این تردد وقتی به اعتماد تبدیل خواهد گردید که حکومت جدید در خور اعتماد باشد . و چنین حکومتی ، یعنی خادم به ملت ، بائیست خواستار استرداد حقوق این ملت و جبران ظلم در سه مورد شود :
۱ــ اسناد ملل متحده و مجله های مشهور دنیا ، همه ، گواهي میدهند که تولید مواد خام مخدرات در سال اخیر سلطهٔ طالبان به صفر رسانیده شد . پس اعتیاد چهار ملیون به مخدرات ( که روز افزون است ) ، و تحویل افغانستان به مصدر اول مخدرات در جهان از سیاستهای مدروس استعمار است تا افغانسان را به زانو دراورد ، قوهٔ بشری اشرا معطل سازد ، کارثهٔ خانمانسوزی را دران پیاده کند تا از لابلای این مصیبتها {سازمان سیاه} بودیجهٔ بلا قید و شرطی داشته باشد و عملای خود را در قصور مجلل جابجا سازد تا به نوبت در حکم و دیموکراسي شرکت ورزند — افغان در گدائي و امریکا در امان .
۲ــ در حالیکه مسلمانان درخواب خرگوشند ، در غرب ، هزاران کتاب ، مقاله ، ویدیو ــ وبصورت روز افزون وحتی در محاکم ــ همه به اثبات رسانیده اند که فاجعهٔ یازدهم سپتمبر ۲۰۰۱م ، زادهٔ ساخت وبافت طویل المدت {سازمان سیاه امریکا ، انگلیس و اسرائیل} بوده است . سه اسمان خراش و جناحی از وزارت دفاع امریکا را از بین بردند که در هر سه مکان اسناد و مدارکی موجود بود که باید نابود میشدند: مانند اسناد سرقت سرقت شدن ( دو تریلیون دولار) در جناح نابود شدهٔ وزارت دفاع . این دسیسه باید نام بن لادن و مسلمانان را بخود میداشت تا احساسات غربی حمله بآنها را مشروع بداند . برای افگندن چاه کن به چاه ، یک حکومت راسخ میتواند تحقیق حقیقت را وسیلهٔ مشروعی و فرصت ارزندهٔ بگرداند برای نیکنامی اسلام ، وحدت مسلمانان وجبران خسارات .
۳ــ ملت افغانستان قربانیهای زیادی را متحمل گردیده که در نتیجهٔ آن همه دول همسایه صاحب ازادی گردیده اند . در عدم وجود یک افغانستان آزاد شاید نیم قارهٔ هند در استعمار چهار صد ساله بسر میبرد . آیا دوراز انصاف نیست که بعد ازین قربانیها راه آزاد به بحر نداریم و چون محبوسی در خشکه هستیم ( و حملناهم فی البر والبحر) که نعمت خداونديست نصیب ما نیست و رزق ما تحت رحمت دیگران است . حکومت پاکستان نباید با خطکشي { دیورند} تثبیت وجود کند ، باید به عدالت الهی سر تعظیم فرو اورد ، آزادی بحري افغانستان را برادروار بپذیرد ، در سرحد آزاد و بلوچستان به رأیدهی عام موافقت کند ، تا این شیوهٔ نایاب مثالی برای صلح و صفا درین عالم متلاطم گردد .