آرشیف

خاطر نشان باید ساخت اینکه هر بزرگ قوم اربابِ تکه دار و چپن دارِ معامله گر نیست. تشخیصِ اهمیت/موثریت بزرگان اقوام را می توان از لابلای تأثیر بزرگان اقوام در استقرار صلح، تأمین امنیت، حفظ آرامش و ایجاد محیط عاری از خشونت و سرشار از خوشی…! دریافت و بعد مورد حمایت و پشتیبانی ویا تنفر و انزجار قرار داد. 
مدیریت اوضاع فعلی کلی غور در محور قومی شدن قضایا می چرخد. شخصی در این ولایت، نمایندگی از شخصیت شدن می کند که حمایت قومی قومِ خویش را با خود داشته باشد و حق را از آیینه انصاف قوم قضاوت کند یا کسی منفور است که عمل کرد اش مطابق به منشور کلی قوم اش به پیش نمی رود. این مرگ تدریجی است! 
جلوه گر تبعیض قومیتی در واقعیت بزرگان اقوام اند. ایشان با جهت گیری علیه اقوام دیگر، اندیشه متعصب شدن و انگیزه تبعیض قایل شدن را پیدا می کنند. همان است که حمایت از "هیچ" صورت می گیرد و گروه های نخبه در پناه ذهن های تاریک قرار می گیرند.

اما؛ نقشِ بزرگان اقوام در ولایت غور را می توان به همین آسانی و فشرده  خلاصه کرد؟ آیا نقشِ شان به این دخالت ها محدود می شود و یا می توان پا فراتر گذاشت و بُعد های بیشترِ دیگری را نیز تحت بررسی قرار داد و قابل ملاحظه گرفت؟!

جانِ سخن:
در نبودِ داکتر محمد ابراهیم ملکزاده ستون ثبات شش ولسوالی خواهد شکست و طالبان حاکمیت های دولتی را از آغاز بهار فرو خواهند ریخت. ارعاب دست و پای مردم را فشار خواهد داد، قامت توانایی در برابر ایستادگی با دشمنان خاک می شکند، تار اُمید می سکلد، انگیزش از بین خواهد رفت و شکست مردم را پذیرایی می کند. 
همانطور در نبود جنرال احمد مرغابی، رئیس سلام خان، سناتور آیت الله بیک، فرمانده فضل احد خان، قوماندان نصرالله، غلام یحیی راجی، قوماندان‌ زمان عظیمی، اختر محمد خان غلمینی و گل احمد خان غلمینی….! وضعیت امنیتی و سوق مردم عوام در دره مرغاب، دره بیدان، اطراف ولایت و ولسوالی چهارسده پاشید و دولت با همین توانایی و تجهیزات نتوانست جای خالی ایشان را پُر نموده و وضعیت زندگی همین اقوام را در نبود بزرگان قوم سمت و تقویت بخشد. 
بعد از رحلت/شهادت بزرگان فوق، نظام قدرت طلبی بین اقوام‌ حاکم گردیده و حتی در پهلوی تنش قومی، مخالفت های ذات البینی نیز منجر به قتل، وحشت و دهشت افزایش یافته، آتش نفاق بر افروخته شده و سرآغاز نابودی ملت شدن شروع شده است. 
روی هم‌ رفته، بزرگان موهبت الهی و سرمایه های حفظ آرامش و یک صدا شدن اقوام اند. در حضور شان می باید توصیه نمود تا بحث قومیت را مطرح و حمایت نکنند و در نبود شان حسرت و افسوس باید خورد. بزرگان انسان های خوبی اند به حدِ خوب که می توان از ایشان برای جلوگیری بزرگ ترین بحران ها استفاده نمود فقط اینکه حمایت شان کرد و در برازنده نقش و حضور جوانان در جامعه، سنت های پسندیده و حرف حق مشاور شان بود.

با مهر 
گل رحمان فراز