آرشیف

جناب رئیس جمهور غنی پس از مشورت بسیار با احزاب سیاسی،  نهادهای مدنی و افراد متنفذ سیاسی و اجتماعی درمورد مذاکرات صلح با طالبان هیئات 12 نفری را بریاست رئیس دفتر خود جناب سلام رحیمی تعیین کرد.  تعیین یک هیات مذاکره کنندۀ حکومتی آن هم بریاست رئیس دفترش برای صلح با طالبان پس از آن همه سرو صدای مشورت در یک امر مهم ملی به قول خودش، و میزبانی در ارگ کابل از رهبران گروه ها و چهره های مختلف، بیشتر به یک شوخی سیاسی می ماند تا به تصمیم جدی و معنی دار برای صلح به عنوان یک امر ملی و نیاز ملی در افغانستان.

 چرا رئیس جمهور با این امر بزرگ ملی اینگونه برخورد کرد؟
 شاید عوامل مختلف در پشت سر انگیزه و دلایل رئیس جمهور غنی برای تعیین این چنین هیئات صلح بریاست رئیس دفترش وجود داشته باشد، اما برخی از این دلایل می تواند شامل این نکات شود:
1 – واکنش انتقام جویانه در برابر امریکایی ها که گفته می شود واشنگتن رئیس جمهور غنی را در مذاکرات مستقیم با طالبان دور زده و به گونه ای نادیده گرفته اند.
2 – انحصار گرایی در مورد صلح که ممکن است رئیس جمهور با ریاست رئیس دفتر خود در مذاکرات صلح، خواسته باشد که صلح را نیز  در انحصار خود قراردهد و اگر صلحی شکل گیرد، به تنهایی قهرمان صلح باشد.
3 – انزوای احزاب سیاسی می تواند یکی از انگیزه های رئیس جمهور غنی در تعیین این هیئات حکومتی باشد تا احزاب و رهبران شان حتی در میدان بازی به نام صلح نیز نقشی نداشته باشند و بیشتر از بیش ضعیف و منزوی گردند.
4 – ممکن است یکی از دلایل این تصمیم رئیس جمهور به خصوصیت روانی و شخصیتی او بر گردد که خودش به تنهایی تصمیم بگیرد و عمل کند.
5 – احساس محق بودن بر مبنای قانون اساسی که سخنگوی رئیس جمهور جناب شاه حسین مرتضوی نیز به آن اشاره کرد و گفت که رئیس جمهور مطابق قانون حق و صلاحیت دارد تا در مورد صلح و مذاکرات آن اقدام کند.

نتیجه چیست؟
صرف نظر از هر انگیزه و عواملی که در این اقدام رئیس جمهور مضمر باشد، چه به قول جناب مرتضوی که قانون او را اینگونه خود مختار و یکه تاز ساخته باشد و چه انگیزه ها و عوامل متذکره در تصمیم او نقش اصلی داشته باشد و یا عوامل دیگر، نتیجه تا حالا این است:
1 – طالبان هر گونه مذاکره بر سر صلح را با این هیئات مردود اعلان کردند.
2 – احزاب سیاسی رئیس جمهور را به عدم توجه و رعایت مشورت ها و دیدگاه های خود در مورد مذاکرات صلح متهم کردند.
3 – شورای عالی صلح به عنوان یک نهاد پر مصرف و عریض و طویلِ در واقع نهاد دولتی برای صلح نیز از عدم مشورت با خود و عدم آگاهی از تعیین هیئات صلح سخن می گوید.
4 – افکار عمومی نیز از این اقدام رئیس جمهور غنی مبنی بر تعیین هیئات دولتی بریاست رئیس دفترش ناراض است و این تصمیم او را شگفت آور و بی اعتنایی به مذاکرات صلح تلقی می کنند.
 
نیازها و زمینه های صلح چیست؟
1 – صلح در افغانستان به اراده، صداقت، شفافیت، تعریف واضح از صلح، باور به عدالت و توافق ملی  نیاز دارد.
2 – دیپلوماسی روشن و هدفمند از سوی دولت افغانستان برای کسب توافقات همسایه ها به خصوص پاکستان و کسب توافقات منطقه ای و جهانی، بخش دیگر از نیاز ها و الزامات صلح است.
تا زمانی که دولت افغانستان و ارگ به این دو نیاز و الزامات صلح اعتنا نکند و در مسیر و بستر تامین این نیازمندی ها، صلح را جستجو نکند، صلح غیر عملی و دست نایافتنی خواهد بود.