آرشیف

ولایت غور از نقطه نظر محیط دورِ جغرافیوی از محراق توجه دولت مرکزی در طول سالیان حکومت داری نوین (از حکومت موقت شروع الی ختم دوره مأموریتی محمد اشرف غنی) باز مانده است. غور گرچند از لحاظ محیطی به قلب کشور ملقب است ولی شریان های این قلب علی رغم حمایت بی دریغ از حکومت مرکزی باز هم بسته و قید باقی است. برای ریشه یابی این چالش می بایست تا عوامل عدم توجه، دلیل عقب ماندگی و اسباب را دریافت و تحت تحلیل قرار داد.

روی این ملحوظ، خواستم تا ریشه یابی این چالش را از لابلای افکار، ایده ها و باور های جوانان جستجو کنم:
 

سناتور محمد داوود غفاری:

– عدم هماهنگی فعالیت های مدنی بین جوانان.

– حس بد بینی بین جوانان و بزرگان این دیار با تحریم نقش همدیگر.

– قومی و سمتی شدن مسائل موجود در ولایت.

– نبود لابی گر سیاسی برای پیشبرد امورات انتخابات ریاست جمهوری.

– نداشتن الگوی رهبری واحد.

– حضور قوماندان های مسلح غیر مسئول.

– بی خبری سران مرکزی از جغرافیای ولایت غور

عبدالقدیر اعلم:

– ساختار دولت ها استوار بر مناسبات سمتی و تباری است، نبود افراد بلند پایه در ادارات مرکزی موجب کم توجهی دولت مرکزی نسبت به غور می شود. 

– دانش محیط شناسی کارمندان دولت خیلی ضعیف است، مسئولین نه جغرافیایی کشور را درست می دانند نه مردم را درست می شناستند و نه هم خود را در برابر فرد فرد ملت مسئول می دانند.

– نداشتن پلان و استراتیژی روشن مسئولین دولتی بخاطر آسیب شناسی.

– سیستم مدیریتی در کشور طوریست که به سراغ استعداد ها نمی روند.

– دلیل عقب ماندگی غور ارتباط مستقیم دارد بر روان شناسی و خواص شخصیتی شخصیت های غوری، غوریان از رهگذر روان شناسی همیشه خود را ضغیف و ناتوان احساس نموده و بعضا خود را شایسته مدیریت پست های بزرگ نمی دانند. 

– غوریان هیچ وقت تصمیم رهبری نهاد های سیاسی را نگرفتند و در پست های رهبری خود را نامزد ننمودند.

– کوشش نمودند دیگران را واسطه پیشبرد کار خویش سازند که این ضعف ها باعث محرومیت می شود.

– اتحاد و همدلی بین مان وجود ندارد، اگر غوری ها متحدانه یک رهبر داشته باشند، بدون شک اگر معاون رئیس جمهور نباشد، به حتم وزیر خواهی شد. 

– جغرافیای شکسته و سخت غور از نظر اقلیم و اراضی، هوای سرد و زمین پر از کوه و دره…! رفت و آمد شهرنشینان غور را به مشکل مواجه نموده است.

– تجاران و سرمایه گذران علاقه ندارند در غور سرمایه گذاری کنند و انتقال مواد اولیه هزینه زیاد می خواهد.

– نداشتن افراد کلیدی در دستگاه دولت مانند وزیر و معاون رئیس جمهور، اگر وزیر نداشته باشید هیچ وکیل و نماینده کارِ اساسی به نفع ولایت خود انجام داده نمی تواند (اگر دایکندی و بامیان چند پروژه انکشافی بیشر دارد، دلیل اش نتیجه تلاش وکلا نیست بلکه معاونین رئیس جمهور و رئیس اجرائیه و حتی وزراء است. 

– نبود امنیت و فقر حتماٌ متأثر دلایل فوق است.

نجیب الله امینی:

– اختلاف نظر و دشمنی بزرگان با اندیشه های جوانان.

– عدم هماهنگی فعالیت های مشارکت سیاسی بین مردم غور.

– کم دانشی سران مرکزی از اوضاع محیطی غور و زندگی رقت بار مردم این ولایت.

– ندانستن مشکلات غور به عنوان درد مشترک توسط همه غوریان.

– عدم هماهنگی بین نماینده گان مردم در خانه ملت.

– دخالت و هجوم گروه های مخالف دولت به مناطق تحت سلطه دولت محلی.

نبی ساقی:

– نداشتن الیت سیاسی قدرتمند.

– نبود فعالین سیاسی توانا و چانه زن در کابل

– عدم حضورِ کدر ها در مقام های بالای حکومتی در سطح وزارت و معینیت.

– نبود شخصیت ها برای مذاکره و برقرار هماهنگی ها با خارجی ها.

– امنیت در بیشتر مناطق رضایت بخش نیست.

– نبود وکلای توانا، رسانه ای و سیاست مدار.

– عدم هماهنگی بین وکلای موجود.

– جامعه مدنی غور، امکانات ناچیزی هم ندارد و قوی شده نمی تواند. 

– نبود گمرک و بندر و فابریکه.

محمد گل یزدانپناه:

– نا پختگی سیاسی سران غور، اختلافات درونی، فقر فرهنگی و اقتصادی و ناهنجاری های اجتماعی و برخی اندیشه های کودکانه و بیمار باعث گردیده تا مردم غور به عنوان شهروند دوم بشما آیند.

– تمام عرصه های حیات سیاسی، اقتصادی و اجتماعی دنباله روی معتاد شده اند و این موحب دور شدن شان از محراق توجه دولت مرکزی است.

– در موجودیت تکه داران فعلی غور که هنوز در طفولیت عقلی بسر می برند و فاقد شایستگی و توانایی های لازم برای رهبری جامعه می باشند، مردم این سر زمین روی سعادت را نخواهی دید. 

یار محمد یاور:

– نبود شعور سیاسی و خرد آینده نگری از سوی بزرگان که از آدرس غوری ها شامل سیاست در ادوار مختلف بودند.

– نفاق غوری ها بین همدیگر

– تداوم جنگ، فقر و اختلافات قومی

– غوری ها تا حال ماده گاوی شیری برای پنچشیری ها بوده اند

– دنباله روی جوانان به سمت و سو های مختلف نیز عامل اصلی عقب ماندگی است.

– بازی سیاست های شوم،  بر سر ساخت سرک و برق غور در سطح ولایت، کشور و حتی ایران.

– جغرافیای سخت و دشواری های راه های مواصلاتی.

ضیاءالحق مبین:

– عامل اصلی نداشتن سرک و  برق در غور را موقعیت جغرفیایی غور شکل می دهد. 

– هم مرز نبودن غور با کشور های دیگر و نداشتن تادیات گمرکی موجب می شود تا از محراق توجه حکومت باز بماند.

– عدم آگاهی سیاسی و نفاق درون ولایتی عامل دیگر کم توجهی دولت مرکزی به غور است. 

– نداشتن رهبری واحد غوریان در مرکز. 

نثار احمد کوهین:

– نبود کدر های تحصیل یافته آگاه

– نبود مدیران خوب سیاسی 

حبیب الله سرود: 

– بزرگان غوری متحد در افکار شان نیستند و بخاطر این تناقض زمینه را برای حاکمیت بیگانگان فراهم می سازند (خودکٌش و بی گانه پرور)

– برای هم منصب دار غوری می کوشیم تا ضعف برملا سازیم و قوت های کاری اش را پنهان کنیم. 

• غوری ها در سیاست کلان کشور، از کسی که قدرت سیاسی بدست دارد، حمایت نکرده و موجب می شود تا در تصمیم گیری های سیاسی حامی نداشته باشیم.

عبدالغفور سیاس:

– نبود نمایندگان واقعی غور و سهل انگاری شان در راستای حق طلبی این ملت و مسائل دیگر که غور را محروم ساخته است. 

– موقعیت جغرافیایی گرچند از متغییر های اصلی نیست ولی نقش دارد. 

آخوندزاده حق نواز: 

– نفاق بزرگان، رهبری ولایتی با دست دیگران، اقلیت عایدات