آرشیف

تصویریکه مشاهده می کنید حسین داد لعزاد فارغ بخش تاریخ، دانشکده علوم اجتماعی، دانشگاه جوزجان است. او با هزار مشکل و هزاران امید دانشگاه را موفقانه به اتمام رسانید تا روشنگر جامعه خویش گردد و با علوم آموخته شده نه تنها برای خود زندگی بهتر بسازد بلکه اذهان را نیز از مزایای آموزش مستفید نموده و به روشنی آینده وطن اش گام مؤثر بر دارد.
ولی بیکاری نوید های قبل از ورود دانشگاه اش را از بین برد. او دیگر امید مؤثر تمام شدن به آینده کشورش را ندارد. همه پلان هایش برهم خورده و آرزو هایش فرسوده شده است. دیگر هوای بلند پروازی و داشتن زندگی با سعادت از بهره آموخته های تحصیلی را ندارد و نمی تواند خود را در فرجام رویا های پدرش نسبت به آینده روشن و خوشبخت پسرش برسد.
جبر زمان چرخ فعالیت بعد از تحصیل اش را در محور متفاوتی و جریان مخالفی چرخاند. او حالا اندیشه اخذ وظیفه مطابق به امور درسی اش را بکلی از بین برده است برای اینکه تلاش هایش در این رابطه اثر بخش و مؤثر تمام نگردید و هر قدر مبارزه کرد، نتوانست وظیفه ی را از طریق رقابت آزاد بدست آورد برای اینکه او نه وکیلی را می شناخت، نه با رئیسی رابطه خویشاوندی بسته بود و نه پولی برای دادن رشوه در جیب داشت. 
همان بود که بیکار ماند و از بیکاری کوله بار خس را به رسم حفظ همت آهنین اش در پشت بست تا زندگی بخور و نمیر قشلاقی را سپری کند. او در طول چهار سال تحصیل، خیلی چیز ها را از دست داد؛ حالا او نمی تواند درست دهقانی کند برای اینکه محیط مرفه تحصیلی او را از کار گریزان نموده، سرمایه اقتصادی اندک اش را از بین برده و در عوض علمی اندوخته است که نه بخودش و نه به جامعه اش مؤثر واقع می شود. 
اجرای اینکار و دیدار این نمایه برای دولت داران شرم و اما همت بلند آقای لعلزاد ستودنی است! او حد اقل خود را به این قناعت داد تا به عوض پیوستن به گروه های دهشت افگن، راه اعتیاد را پیشه کردن و بار دوش جامعه شدن راه دهقانی را در پیش گیرد. کنایه سخت تر از این برای سران حکومت وحدت ملی نمی بینم. امید که روزی به حال طبقه تحصیل کرده جوان اما بیکار اندک ترین توجهی به خرج دهند و از این بیشتر جوانان را مأیوس نکنند.

با مهر 
نویسنده: گل رحمان فراز