آرشیف

من فکر می کنم یکی از دلایل اصلی و بنیادی که حرکت های عدالتخواهانه و رهایی بخش از قفس استبداد در افغانستان برچسب قومی می خورد، ریشه در اندیشه های شوونیستی و تکه داران قومیی دارد که بجای ناسیونالیسم ملی، ناسیونالیسم قومی را تبلیغ می کنند. این رهبران یا در اریکه قدرت اند که برای بقای خویش از تفریق و فاصله بخشی میان اقوام افغانستان سود می برند و یاهم کسانی هستند که با استفاده از وضعیت پیش آمده آب را گل آلود می کنند تا ماهی مراد را بدست بیاورند و در نهایت برای عقده گشایی از آدرس یک قوم می خواهند سینه خالی کنند. اما در این میان ملموس تر از همه نقش آنهایی است که امکانات حکومت در اختیار شان است و با استفاده از آن خوبتر برای انحراف اذهان کارگزاری می کنند.
متاسفانه از دیروز بدینسو حرف های بسیار ناامید کننده ی از سویی عده ی در قبال حرکت های عدالت محور حادثه چهار شنبه روز گفته می شود و حلقات خاص هستند که به نحویی از انحنا می خواهند صف های دفاع از انسانیت را با رنگ و بوی قومی منتها کنند که واقعاً دور از انصاف و مایه ی نگرانی است؛ زیرا برای هرچیز می شود برچسب قومی زد اما زمانی که برای تحقق عدالت و دفاع از خون سرخ مرد و زن این سرزمین بازهم افراد استفاده جو و فرصت طلب از درب قومی و زبانی به آن نگاه می کنند و برای امتناع از شرکت از داعیه قومی و زبانی سود می برند، دیگر پدیده عدالت را در درون آن قوم تمام شده باید گفت.
بدور از امکان نیست که برای تضعیف صداهای عدالت خواهانه دیروز و امروز پول های هنگفتی نیز زیر نام تک قومی جلوه دادن آن هزینه شده باشد تا با استفاده از این حربه ها از یک سو شکاف ها را میان هویت های قومی بیشتر بسازند و از سوی دیگر نیروهای ملکی و اجتماعی را در تقابل با نیروهای امنیتی قرار بدهند که شاید در کوتاه مدت این حرکت گروه های تکه دار قومی بتواند برای بقای شان در جغرافیای استبداد کمک بسزایی بکند، اما تاوان سنگینی که برای 29 میلیون نفوس این مملکت بر می گردد اینست که چنین حرکت های غیرعقلایی در دراز مدت در عصر جهانی شدن ما را برای همیشه از همگرایی، همدیگرپذیری و ملت شدن محروم می سازد. از سویی هم تقسیم ناعادلانه شهر کابل و تشخیص موقعیت های خاص برای هویت های مشخص نیز یکی دیگر از معضلات است که فاصله ها را در میان ما قوت بیشتر می بخشد. به باور صاحب این قلم اگر ادامه کار ما همین باشد که هرچه را رهبران قومی برای منافع خودشان به ما داد و نسل جوان ما بدون تعمق و تعقل روی منافع عمومی، تنها اهداف قومی را تبلیغ  کنند جایی شکی نیست که دیگر هیچ تاجیکی از خیرخانه برای دفاع از داعیه حق و عدالت بخاطر برادر پشتون شان در کارته نو شرکت نخواهند کرد و همینطور هیچ هزاره ی از برچی برای داعیه عدالت بخاطر هویتی دیگر در میدان نخواهد آمد. این بافت های نامتوازن شهر کابل یکی دیگر از آفت های است که بیشتر از هرچیز دیگر سودجویان را برای تامین اهداف و منافع شان کمک می کند که نقش آن در کمرنگ بودن بعضی از هویت ها در اعتراض روز جمعه نیز ناشی از آن است.
پس حرف ما این است که همه چیز را نباید از عینک رهبران شوونیسیم قومی دید، 200 نفر شهیدی روز چهارشنبه منوط به یک قوم و یک گروه نبود، گذشته از آنکه مردمان با احساس افغانستان را در کنار خانواده ها ماتم کشیده در این ماه مبارک رمضان داغدار ساخت، بلکه وجدان بشریت را به لرزه در آورد. کشورهای زیادی که نه در تاریخ 5000 ساله؟ ما شریک هستند و نه هم همکیشان دینی ما می باشند، آنها حاضر شدند تا دور از هر تعلقات دیگر تنها برای دفاع از حق حیات انسان ها به رسم اعتراض چراغ های برج ها و منابر خود را خاموش بگذارند و حادثه ی غیر انسانی چهارشنبه را محکوم کنند. اما تو هموطنی که چند قدمی از آن حادثه فاصله ندارید و جایی شکی هم نیست که اگر وضعیت به همین منوال ادامه پیدا کند در فرداهای نه چندان دور این بلا به سراغ خانواده های شما نیز می آید تا غمنامه روز چهارشنبه را برای خانواده تو نیز بنویسید و در این روز رستاخیز نه تنها اینکه صدایت درگلونت خشکیده و لبانت را مهر سکوت زده اید، باکمال تاسف دور از حس انسانیت بازهم از هرنوع تبلیغات دریغ نمی ورزید. و کوشش می کنید تا دور از انصاف فریادهای عدالتخواهانه انسانی را فدای تامین منافع رهبران قومی کنید.
برادرم درست است موانع زیادی و جود دارد تا در چنین مظاهرات شرکت نکنید اما خواهش ما اینست که اول بخاطر خدا و پیامبرش که مسلمان را برادر مسلمان گفته است و دوم برای همگرایی و رفتن بسوی ملت شدن از خدا و وجدان تان بشرمید و از تبلیغات دشمنان که گویا این تظاهرات مربوط قوم خاص است به پرهیزید. درست است، شاید عدالت برای بعضی ها مفهومی قومی داشته باشد، اما کسانی که می خواهند تحقق عدالت را در برابر جان خود تجربه کنند، پس بگذارید تجربه کنند شاید در آن لذتی باشد که تو هنوز  به آن نرسیده باشید.

بااحترام
راغب
14 جوزا