آرشیف

از چندی بدینسو که بزرگان ریاست اجرایه بنابه رسم زنده گی سیاسی خودشان مقاطعه سیاسی کرده اند، دوستان فرهنگی و نویسنده مان از دوطرف بلا استثنا برای ترویج ادبیات خشونت، تندسرایی، مذمت، عقده گشایی، ملامت سازی… کمتر فعالیت بسته اند.
جالب اینجاست همان دوستان که تا دیروز برای یک شهکاری تاریخی در مجالس خود از خوشحالی خنده های قهقه می کردند، کف می زدند و  ریاست اجرایه را یک بستر سیاسی برای تغییر نظام می دیدند اکنون همان قماش مردم با یک چرخش بی پیشینه بر باورهای سیاسی- تاریخی مشترک دروغین خودشان دارند نفرین می فرستند. حالا که نه رویای تغییر نظام جامه عمل پوشید و نه هم یک آینده روشن برای هواداران شان تعریف گردید، از دوطرف بدون در نظرگیری مصلحت های سیاسی توپ بیکاره گی و بی برنامه گی را بر یکدیگر پاس می دهند.
سیاسیون محترم وقتی خامی کار تان را از همان اول پیش بین بودید و این را هم می دانستید که روزی در دامن غنی و تیم سیاسی اش افول می کنید، پس چرا به سرنوشت مردم بازی کردید، میلیون ها آدمیکه قربانی سیاست بازی های شما برای دفاع از هویت سیاسی تان شد، در این مدت دو و نیم سال تنها با وعده های فریب مآبانه مردم را در تنگ دستی و فاقه گی کار و اشتغال نگهداشتید حالا چگونه یک بار دیگر بر عزت و غرور شان معامله می کنید تا با عالم از امید و آرزو بار دیگر زیرپاه های دیگران لول بخورند.
از معاش خوران دوطرف که بگذریم، انتقاد مردم مربوط هردو بزرگوار( عبدالله و استاد عطا) می شود، وقتی قدرت 50/50 بین دوتیم تقسیم گردید، سهم داران اصلی از آدرس ریاست اجرایه تنها داکتر عبدالله و استاد عطا بود که قدرت را فی مابین خودشان تقسیم کردند و تا پیش از مقاطعه سیاسی هرچه بنام دست آورد به رخ مردم می کشیدند مشترک بود، حالا هم که نوبت قضاوت مردم و تاریخ رسیده است، کما فی السابق که افتخاراتش از شما بود، امروز افتضاحاتش هم مال شماست.
به تعبیر عام رفتارهای سیاسیون ما به دکانداران میماند که نقد را گذاشته پشت نسیه می گردند، به راستی اگر فریبی در میان نیست، پس چرا از آن بخش های  که تا هنوز نصیب تان شده درست استفاده نمی توانید؟ به تعبیر عامیانه هیچ نوع کیفیت در سهم موجود تان و جود ندارد اما پشت کمیت می گردید.
بازهم تاکید می کنم ریاست اجرایه هرچه بود و است بازهم فایده کارش میان دونفر بود، دونفر که یکی آن پول مصرف کرد و دیگرش به میدان برآمد و حالا هم هر بلا و آسیب که متوجه این آدرس شود، همانطوریکه شرینی این مقام را یکجا با تقسیم قدرت میان خودتان چشیدید و جشن گرفتید باید از تلخی اش نیز حصه ببرید.
اما در این میان سهم ماهای که در این مدت هرگز شامل آجندای شما نبودیم و نیستیم اینست که؛ امیدواریم این رفتارها برای آدم های که از غور، بادغیس…. غیرشعوری بدون تعریف هدف و برنامه با قیمت جان شان بسوی شما شتافتند یک درس عبرت باشد، آنهایی که کار بی مزد کردند، نه در حکومت شریک ساخته شدند و نه از انکشاف و تغییر در دسترخوان ها چیزی نصیب شان شد.
خلاصه ی از سیاست بازی های رهبران ما در شعر از شاعر معروف غور محترم حاجی حبیب الله که می گوید:

ترقی عالم رخ به من کرد
من از بالا به پایین می ترقم

راغب
7 عمل 1396