آرشیف

ما همه شاهدیم که دو سال قبل قلب کابل  به شدت تپید و چهرۀ خسته و زارش از خون فرخندۀ شهید با بی رحمی تام سرخ شد. هیاهوی را که دولتمردان برسر اقتدار در سیاست فعلی افغانستان جهت پیگیری قضیۀ قتل فرخنده به راه انداختند و چهره های شان را با دادن وعده های بزرگ در تلویزیون های مختلف برای کسب شهرت نمایان ساختند فراموش هیچ افغان وطنپرست و مردم دوست نمی شود. ایشان وعده داده بودند که قضیۀ زجرکشی فرخنده با جدیت تمام از طرف مقامات ذیصلاح پیگیری شده، مجرمین دست داشته درین فاجعه به زود ترین فرصت مورد بازخواست قرار خواهند گرفت و به جزای اعمال شان در محضر عام خواهند رسید. قرار معلوم به اساس گزارشات نشر شده ارگان های معتبر دولتی و غیر دولتی نتیجۀ تعقیب و پیگیری این قضیه تاهنوز که ازین واقعه دو سال تمام می گذرد ناتکمیل و موهوم است. تنها دستگیر شده های که تعداد شان فرا تر از 35 نفر بود، همه یکی بعد دیگر بعد از مدت بسیار کوتاهی از زندان رهائی یافتند که یک تعداد آنها فعلاً در شهر های غربی به سر می برند و تعداد محدودی هم که هنوز زندانی اند اشخاص ملکی و غیر نظامی اند که مطمئنم جزائی که مستحق هستند بر ایشان تجویز نخواهد شد. نظامیان امنیتی که مستند دست طولا تری درین زجر کشی داشتند همه رها از قید، روی جاده های شهر کابل بدون هر نوع دلهرگی و تشویش دنبال شکار تازۀ میگردند. آنهائی که مسؤول گرفتن امنیت مردم شان هستند خود در دهشت های نابخشودنی و خجالت آور حصه می گیرند و خود در امنیت و پشتیبانی دولت زندگی شان را بی غم و غش ادامه میدهند. این بدین معنی نیست که فقط همین 35 – 40 نفر درین فاجعۀ بسی أسف انگیز دخیل بوده اند، هرآن بیننده و تماشاگری که در صحنه حاضر بوده، خاصتاً آنانی که از موقع استفاده نموده با کمره های دست داشتۀ تیلفون شان این صحنه های دلخراش را جاویدانی ساخته اند همه و همه شریک این جرم استند. اما! سؤال در این جاست که اگر دولتمردان و مقامات سهل انگار و نابکار حقوقی و قضائی افغانستان در ظرف دو سال نتوانستند مجرم های اصلی فقط یک زن (فرخنده) را که با ثبوتِ فلم و شهادت اسماء و چهره های شان در تلویزیون ها برملا شدند، به جزای اعمال شان برسانند، این نابکاره ها از حقوق کافۀ ملت چگونه دفاع خواهند کرد. مگر دستگیری 36 مجرم 80 فیصد شناخته شده برای یک ارگان دولتی که خودش را با داشتن دو رهبر حامی و نگهبان یک ملت در حدود سی و شش میلیونی میخواند، مشکل است؟؟؟ اکنون بعد از رویداد این فاجعه ای که با به یاد آوردنش قلب انسان به درد می آید دیگر باور مردم افغانستان خاصتاً زنان ستمدیدۀ این سرزمین بی سرپرست چه در داخل و چه در خارج از کشور به دولتمردان، قوه های امنیتی، حقوقی، قضائی و عدلی کشور و تطبیق عدالت شان که بر پایۀ مرد سالاری و زن ستیزی استوار است در نهایت کمرنگیست. ما تنها به پشتیبانی فرخنده صحبت نمی کنیم. امروز افغانستان در فساد، دهشت، ترور، اختلاس، انتحار و هزاران جرم خورد و بزرگ دیگر به سطح جهانی مقام اول را نصیب گردیده، این یک افتخار به مردم افغانستان نه بلکه خجالت است برای سیاستمداران این سرزمین. فرخنده یگانه زن و یگانه تبعۀ افغانستان نیست که باید فقط و فقط از حقوق وی دفاع صورت بگیرد.  شمار زیاد دیگر از اتباع بی گناه و عام افغانستان همچنان قربانی این گونه مناسبات غیرعادلانه و وحشیانه در پوشش ساختار های حاکم قرار گرفته و قرار دارند. قتل فرخنده رویدادی بود که افغانستان، سیاست، دولتداری و امنیت افغانستان را بر جهانیان آشکار ساخت. مرگ رخشانه، صنوبر، شاداب، گلچهره، نازنین، احمد، محمود، مقصود، حسن، علی، وهاب و…و…و… همه و همه شاید فجیع تر از مرگ فرخنده بوده باشد با تفاوت اینکه مرگ آنها روی پرده های تلویزیون ظاهر نشد و از فرخنده شد. زبان قلم آتش میگیرد وقتی این صحنه ها را روی کاغذ با کلمات تصویر کنیم. از چه قصه کنیم و از کی قصه کنیم؟
از تجاوز گروهی بر دختر نُه ساله؟
از عروسی دختر 10 ساله با مرد 80 ساله؟
از سنگسار دو جوانی که همدیگر را دوست داشتند؟
از مثلۀ زنان و دختران؟

از تجاوز جنسی پسر و رفقایش بر مادر؟
از تجاوز گروهی عساکر بر دختر 7 ساله که هنگام تجاوز جان داد؟
از سوختاندن زن به خاطر نیاوردن پسر؟
از انداختن زن در تنور به خاطر به جا نکردن خواست شوهرش؟
از به چاه انداختن زن به خاطر اینکه زن نخواسته با رفقای شوهرش همبستر شود؟
از زندانی ساختن زن برای 4 سال در تهکوی به خاطر به اصطلاح "زبان بازی" در برابر مادر شوهر؟
به دار آویختن زن به خاطر به دنیا آوردن هفت دختر پی در پی؟
از انتحاری های بی موجب در سر جاده ها و قتل مردم عام؟
از قتل های دسته جمعی در شفاخانه ها؟
از تیزاب پاشی های متعدد بر صورت دختران و ژورنالیستان؟
از دست بریدن ها و پا بریدن ها برای سرقت یک لقمه نان به نام دین و مذهب؟
و هزاران قصۀ خشونت آمیز و پُر درد و سوز دیگر ازین مردم بی دست و پای ما. مدافعین حقوق بشر و حقوق زن هرگز آرام نخواهند نشست و به مبارزۀ شان ادامه خواهند داد. 19 مارچ به مثابۀ روز همبستگی زنان افغانستان و جهان، همه ساله این روز را به یاد مردم افغانستان خصوصاً دولتمردان بر سر اقتدار افغانستان و مردم جهانیان خواهند داد و از حقوق حقۀ زنان افغانستان به سطح جهانی دفاع خواهند کرد و برای کسب آنها مبارزه خواهند نمود.
روح فرخنده و هر افغان شهید بیگناه را شاد و یادش را گرامی میخواهم
 
با حرمت
صالحه واهب واصل