آرشیف

یکی از بزرگترین مصایب و مشکلات امروز مسلمانان در پیوند به عناصر و گروه های افراطی و تکفیرگرا این است که عناصر و گروه های ستیزه جو و تکفیری، درک و فهم حقیقت اسلام را بصورت مطلق در انحصار خود می دانند. آن ها  هر گونه فهم و قرائت دیگر و متفاوت از برداشت و دیدگاه خود را، گمراهی و باطل  تلقی می کنند. و برای محو باطل به زعم خود شمشیر جهاد از نیام می کشند و جوی خون جاری می سازند.
آن ها، چگونه به درک این حقیقت مطلق و گمراهی مطلق می رسند و چگونه فهم و قرائت خود را از اسلام، حقیقت مطلق  و فهم دیگران را گمراهی مطلق می پندارند؟
 یکی از نکاتِ بسیار مهمی که درک و برداشت آن ها را در مورد حقیقت مطلق متناقض با حقیقت می نمایاند، تعدد مدعیان و یافتگان حقیقت مطلق است. تقابل و نزاع خونین درونی میان آن ها، تناقض و تردید حقیقت مطلقِ مورد ادعای آن ها را، بیشتر و علنی تر می سازد. وقتی این گروه های متعدد و مختلف جهادگرِ مدعی درک حقیقت اسلام، به یکسانی حقیقت مورد فهم و قرائت خود نمی رسند، نشان از فهم و قرائت ناصحیح آن ها دارد و نشان از این حقیقت که نفرت پراگنی و تکفیرگرایی، خود نوعی از گمراهی است.
شاید حکایت شُبان(چوپان) و حضرت موسی(ع) در مثنوی مولوی نکات و پیامی را در  پیوند به معضل و مصیبت جریانات امروز تکفرگرایی و افراطیت تکفیری و تفسیقی داشته باشد که از آن بتوان آموخت و عبرت گرفت.

دید موسی یک  شُبانی  را   به راه
کو همی گفت: "ای خدا! و ای اله!

ای  فدای  تو  همه    بزهای   من
ای به  یادت هی هی  و هیهای من
 

هنوز خطاب چوپان و گفته های او با زبان و تصویر خودش با خدا پایان نیافته بود که حضرت موسی مانع گفتارش شد و سرزنش کنان برایش گفت:

این چه ژاژ است؟ این چه کفر است و فُشار؟
پنبه  یی    ندر   دهان    خود   فَشار

گندِ  کفر   تو،   جهان   را   گَنده  کرد
کفر  تو    دیبایِ   دین   را   ژنده   کرد

……………………………….
و چوپان که از خطابِ عتاب آلود موسی کلیم الله(ص) مضطر و مضطرب گشته بود:
 

گفت : "ای  موسی! دهانم  دوختی
از  پشیمانی   تو  جانم   سوختی"

جامه  را   بدرید  و   آهی   کرد  تَفت
سر  نهاد    اندر    بیابان    و   برفت

و آنگاه که چوپان سر به زیر نهاد و راه بیابان گرفت، عتاب پرروردگار متوجه پیامبرش موسی(ع) شد و فرمان بداد تا عذر چوپان بخواهد:
 

وحی  آمد  سوی  موسی  از  خدا:
"بندۀ  ما    را  ز   ما  کردی   جدا

تو   برای    وصل   کردن     آمدی
یا  برای    فصل   کردن     آمدی؟