آرشیف

ذریعه موتر مسافربری روانه هرات بودم. صبح از شهر چغچران(فیروزکوه) بسوی هرات حرکت کردیم. بعد ازگذشت تقریبا سه ساعت منزل به محلی رسیدیم که یک دره بود. دریور گفت که دراینجا از چندین وقت به اینسو راه مسافران گرفته شده وچور میشوند وبا پهلو فیل خود میگفت که اینجارا ناوۀ الله یار میگویند.آنها بین همدیگر میگفتند که راه گیری را الله یاری ها بخاطر دو مقصد شروع کرده اند: اول اینکه میگویند دولت به قصۀ این مردم نیست وامسال به تعداد چهار نفر کشته شدند مگر پولیس وامنیت بسوی منطقه قدمی هم برنداشت. دیگر اینکه میگویند که دولت دراینجا چغل هایی دارد که فقط بحرف آنها هرکار که بخواهد دراین منطقه مینماید. چنانچه دوسال پیش بین دوگروه جنگ شد واز هردو طرف نفر کشته شد مگر دولت یک طرف را گرفتار وقضیه به فیصلۀ محکمه رسید که درآن 16 نفر هرکدام به 16 سال محکوم شدند اما طرف دیگر را دستگیر نکردند علاوتا بنا به درخواست چغلها دوماه قبل نیروهای امنیتی ناگهان تصمیم حمله رابالای مردم گرفت که دراثر این حمله سه نفر از مردم بیگناه را کشت. حال طرفداران کشته ها تصمیم گرفته اند که بمجرد دستیابی بالای مسافران حمله کنند وآنهارا غارت نمایند آنها میگویند که این کاررا بخاطر تهیه نفقه به بازماندگان کشته ها میکنند چون دیگر راهی برای شان وجود نداردواگرچه قریه های کنار سرک مخالف این کار آنها هستند مگر آنها میگویند که چارۀ دیگری میسر نیست. خلاصۀ موضوع درذیل توضیح می یابد:
حال مردم الله یار که منطقۀ شان در50 کیلومتری غرب چغچران موقعیت دارد، یقین حاصل کرده اند که این منطقه به جمع غور بحساب نمی آید. حکومت محلی یکجا با نیروهای امنیتی خود از این منطقه دست کشیده اند. دلیلی که مردم ارائه میدارند اینست که تنها درطی امسال(1394) به تعداد چهار نفر از شخصیت های مهم الله یار بطور آشکار بقتل رسیدند ولی حکومت محل ونیروهای امنیتی حتی طور نمایشی بمحلات قتل سری نزدند وبه بازمانده گان ایشان تسلیت  اظهار نفرمودند. از این جهار نفر یکی ملاامام دین، دیگرش رئیس قوم ،سومی داکتر کلینیک وچهارمی فرزند یک غریب بود که توسط پسرکاکاهایش بقتل رسید.
مردم الله یار از مشاهدۀ این وضع دریافتند که دیگر امیدی برای ایشان نیست که درسایۀ این دولت درامن باشند ازینرو درتلاش اینند که به مرجعی روبیاورند که بتواند ازآنها حفاظت نموده بیشتر ازاین باعث کشتار آنها نشود. معلوم شود که چنین اتکایی یافته میتوانند یاخیر!
باید گفت که درالله یار سیستم چغلی از رونق خوبی برخورداراست ازینرودرآنجا سه دسته جاسوس وجود دارند:

*   مخبرها وچغل های وابسته به پولیس وامنیت ملی
*   جاسوس های قوم یارفولاد.
*   خبررسانهای قوم مهری.

هرکدام از باداران این جاسوس ها درتلاش اند تا به نفع تیم خود کارنمایند. ازینجاست که تنها مردمی که بااین تیم های جاسوسی درارتباط نمی باشند، مورد کشتار وچپاول قرار میگیرند و ضرر می بینند. هر نفری که بقتل میرسد یا دارائیش به غارت میرود ویا مورد تجاوز وخشونت واقع میگردد، به دور از این تیم های جاسوسی میباشد.
افزون براین، حکومت محل درارتباط قضایا فقط جانب جاسوسان خودرا میگیرد وبه قصۀ دیگران نیست. چنانچه دریک قضیۀ جنگ که بین جاسوسهای حکومتی و گروه دیگر صورت گرفت، موضوع به فیصلۀ محکمه رسید که نظر بحکم محکمه 16 نفر بنابراینکه جنگ بین آنها مغلوبه بود، هرکدام به حبس 16 سال محکوم شدند. از جملۀ اینها فقط رهبر گروه ضد جاسوس را پولیس به محبس انداخت واز مخبرها بکلی چشم پوشی نمود طوریکه حتی به انها تحت نام های مختلف پول ومساعدت های مالی هم مینماید.
بنابراعتماد وراپور دهی چغلها، دراین اواخر نیروهای امنیتی شب هنگام بالای مردم الله یار هجوم بردند وسه نفر از مردم غیر جاسوس وبیگناه را بهلاکت رسانده وفرزندان وفامیل آنهارا بی نان آورساختند.
این دوحالت منجر به این شد تا بازمانده گان این کشته ها همراه طرفداران شخص محبوس طرف مقابل جاسوسیت، دست به راه گیری وغارت اموال ودارایی های مسافرین چغچران- هرات که رفت وآمد ایشان از طریق سرک منطقه صورت میگیرد، بزنند. درنتیجه حالا شاهراه درقسمت منطقۀ الله یار ناامن است وتاحال بیش ازچار بار این رهزنی اتفاق افتاده است. مردم گرد ونواحی محل راهزنی با رهزنان درمورد ممانعت از راهزنی نشستها وصحبت هایی داشتند اما آنها گفتند که حکومت خانواده های سه نفررا بی نان آور کرده است ، شخص مقابل جاسوسها درمحبس وخانواده اش بشمول خودش که درمحبس مریض است دوا بکاردارد ونیز همه خانواده های مقتولین ومحبوس غذا ولباس ضرورت دارند ازکجا میشود اینهارا تهیه کرد. ازینرو آنها مجبور اند بخاطر رفع نیازمندیهای آنها مسافرین را چور نمایند. زیرا سیاست روز همین است که هرکس باید به ته زور از خود حمله ور شود. بناء مسافرین کسانی اند که ازآنها ته زورتر وناتوان تر اند. آنها این کاررا تا آنجا که ممکن باشد، انجام خواهند داد. اگر مردم کنار سرک بعد ازاین به آنها مزاحمت نمایند، منحیث جاسوس های حکومت محلی غور شناخته شده بالای آنها هم گاه ناگاه حمله خواهد شد ومواشی واموال آنها بغارت برده خواهد شد.
آنها به قریه های کنار سرک بصراحت گفته اند که اگر میخواهند سرک امن ومسافرین از رهزنها مصئون باشند باید بعوض ایستادگی درمقابل آنها به استماع حکومت محل برسانند تا دوخواست آنهارا برآورده سازد:
اول – پولیس غور طرف مقابل شخص محبوس را نیز گرفتار وبه محبس بیندازد ودراین راه بهانه جویی نکند.
دوم – حکومت محل خانوادۀ سه نفر مقتول ازجانب نیروهای امنیتی خودرا اعاشه واباطه نماید.
تا زمانی که این دوخواست برآورده نشود، امکان امنیت شاهراه میسر نخواهد شد بخصوص بعد ازاینکه برف ها ذوب شود ، راه ها باز گردد وهوا از طرف شب معتدل شود، همه کوشش های آنها متوجه شاهراه ومسافرین خواهد بود. بیم آن میرود که سرک ماین گذاری گردد واحتمال انفجارات زیاد شود.
درهمچو حالتی قریه های کنار شاهراه درمنطقۀ ناامن مجبوراند بعد از گذشت سرمای زمستان خانه وکاشانه های خودرا ترک گفته فراررا برقرار ترجیح دهند وخودرا ازمنطقه بکشند ورنه پایمال نیروهای امنیتی و سپاهیان مخالف حکومت محل خواهند شد. دیده شود که گذشت زمان چه چانسی به آنها خواهد داد.

رحیم متجسس، یکتن از مسافرین غور- هرات، جدی 1395 ، شهر هرات.