آرشیف

اطفالی که در طفولیت و یا هر مقطع زمانی دست آویز خشونت های فیزیکی،جنسی،روحی و روانی گردیده اند، احتمالأ افسردگی، ذلت و خشم را در مقابل انسان، جامعه و خانواده احساس می کنند. و با یک عالم درد و رازهای نهفته بدون حس اعتبار به دیگران رشد می نمایند. که برخی ایشان بالاخره خود و ارزش های خود را به مرور زمان درک نموده به گذشته های تلخ پشت پا می زنند و رفته رفته با شهامت چون انسان متین، خوش بین و مثبت نگر جلو می روند، درس می خوانند و با ایده های سالم و عاطفی خانواده تشکیل می دهند. اما اکثری از ستمدیدگان با چنان درد که در دوران کودکی آغشته شده اند، نمو می کنند و فقط چنان شکل می گیرند. که غالبأ برای تسکین دردهای شان به نوشیدن الکل، استفاده موادمخدر، زن بازی و بچه بازی رو می آورند. و اگر هم روزی با فشار خانواده عروسی می کنند و صاحب فرزندان می شوند، هنوزهم با ناخودباوری ها و نفرت از خود و دیگران زندگی بیمارگونه و ناخوشی را به پیش می برند.

پس بهتر است آگاه باشیم که کودکان امروز مردان و زنان فردا هستند و هر قدر که با هوشمندی، پاکی، محبت، احترام و معاونت والدین سالم تربیت شوند برای خود و جامعه خوبترین خواهند بود. و ما نباید هرگز به منظور تبوهای پوچ سنتی چون شرم، ننگ و رسوایی اخلاقی و اجتماعی، خاموشانه جنایات را در خانه و کاشانه خود میزبان شویم و کودکان خود را قربانی دستان انسان های ظالم، بیمار و ستمکار نماییم. و این را باید خوب بدانیم که پسران ما هم انسان هستند و موجودات خیلی قابل محبت و دوست داشتن.

با تشکر و احترام به همه،
شهلا لطیفی