آرشیف

شخص مسلمان برای اصدار  حکم تکفیر بر شخص دیگر نباید عجله نماید. شرع ظاهر رامی  بيند و بر قلبها الله تعالی اگاه است.
ازدين رحمت و رهنما نبايد دين ارعاب و ارهاب و ترس ساخت. با اين كار نمی توان دین ما را در قلبھا داخل كرد. برعكس سبب نفرت و طغيان شده و اين کار از جمله گناه کبیره میباشد .
شخصیکه از اسلامش یقین حاصل شده با شک نمی توان اسلام را از وی سلب نمود.و لازمست شروط تکفیر پدید آمده باشند و موانع آن برطرف شده باشد که در ذیل به بررسی آن می پردازیم: وظیفه مسلمان این است که دیگران را با بصیرت و آگاهی به سوی الله تعالی ودین اسلام دعوت کند، و به کسی امر نشده که در مورد نهانی های مردم و ما فی ضمير شان حکم غیابی صادرکند. از نهان وضمیر وقلوب انسانها بجزذات پروردگار کسی دیگری اطلاع ندارد .  
پس هرکس که شهادتین را با زبان بگوید « اشهد ان لا الله الا الله و اشهد ان محمدا عبده ورسوله » و به مقتضیات آن عمل کند در ظاهر به اسلام و مسلمان بودنش حکم می شود و مادامی که حرفی یا عملی را انجام نداده که او را از دایره اسلام خارج کند. درين صورت هم اجرای عمل كفري ممكن قصدي و ممكن از ناداني باشد كه بايد از طرف مرجع ذیصلاح اسلامي در مورد  تحقيق لازم و كار تنويري لازم صورت گیرد تا ساده، اسان و با عجله حكم به تكفير كرد. اين نه درايت، نه فهم درست و نه به مصلحت و نه هم مطابق مطالبات شرع است.  جایز نیست در چنین حالت حكم تکفیر کنیم. در قرآن عظیم الشان و سنت نبوی صلی الله علیه وسلم هدايات روشن در زمينه وجود دارند و سلف صالح این امت بر آن اجماع کرده اند  :
1-  از ابن عمر رضی الله عنهما روایت شده که پیامبر صلی الله علیه وسلم می فرماید:« أَیُّمَا امْرِئٍ قَالَ لِأَخِیهِ یَا کَافِرُ فَقَدْ بَاءَ بِهَا أَحَدُهُمَا إِنْ کَانَ کَمَا قَالَ وَإِلَّا رَجَعَتْ عَلَیْهِ » (هرگاه شخصی به برادرش بگوید ای کافر قطعاً این کلمه به یکی از آن دو برمی گردد اگر آن گونه که گفت، باشد، کافر است و گرنه این کلمه به خود گوینده آن برمی گردد .)
2-  از ابوذر رضی الله عنه روایت شده که پیامبر صلی الله علیه وسلم می فرماید:« مَنْ دَعَا رَجُلًا بِالْکُفْرِ أَوْ قَالَ عَدُوَّ اللَّهِ وَلَیْسَ کَذَلِکَ إِلَّا حَارَ عَلَیْهِ» «هرکس به شخصی برچسب کفر بزند یا به او بگوید ای دشمن الله و او آن گونه نباشد (که او می گوید) جز این نیست که این کلمه به خود او برمی گردد».
 در احادیث که در فوق از آن یاد اوری بعمل  اوردیم کسی که کلمه کفر را بر برادر مسلمانش بدون دلیل اطلاق کند به شدت تهدید شده است و از این که بر الله بدون علم سخن بگوید   شدیداً برحذر شده است.
امام احمد حنبل رحمه الله می گوید:
«همانا قبول کردن، حرام کردن ، پاداش و عذاب و تکفیر و فاسق کردن حق الله و رسولش است و کسی حق چنین حکمی را ندارد و بر مردم واجب است که آن چه الله و رسولش واجب کرده اند ، بپذیرند و آن چه که الله و رسولش حرام کرده اند حرام بدانند و آن چه الله و رسولش خبر داده اند تصدیق کنند».
 از آیات قران عظیم الشان و احادیث نبوی و کلام سلف صالح که مختصرآ بدان اشاره شد :برای ما چننین رهنمود را بدست میدهد که :
که اصدار حکم  تکفیر از احکام شرعی بوده  که حکم آن به قرآن و سنت پیامبر صلی الله علیه وسلم برمی گردد و منهج سلف صالح نیز همین است و جایز نیست برای کسی با اجتهاد و یا ظن و گمان خود یا تنها به حکم عقل خود کسی را تکفیر نمایم.
 بر مسلمان واجب است که در این مورد بدون علم و آگاهی و دلیل از قرآن و سنت رسول الله صلی الله علیه وسلم سخن نگوید زیرا که وارد کردن و یا خارج کردن کسی از دایره اسلام از بزرگترین امور دین است و در این مورد همانند سایر موارد دین، الله و رسول برای ما کافی است پس در کل حکم در این مورد از آشکارترین احکام دین است و بر ما واجب است که از الله و رسولش پیروی کنیم و از بدعت گذاری دوری گزینیم .
در سيستم جزايي اسلام بر كسی ادعای بدون شواھد غير قابل انكار مثبته كردن و به ظن و گمان متزلزل انرا بنا دادن مستحق جزای حد قذف ميگردد که مسلمان بايد از ان دوري جويد.
درين ميان زنده كردن گذشته كه شخص مرده و الله تعالی سوال و جواب را در مورد خواهد داشت و ما درين عصر خود را قاضي ان گذشته سازيم كه مختوم شخص برای ما معلوم نيست و يا ارتكاب عمل نا جايز را به علت عدم درك درست فهم اسلامي كرده باشد و ما مستقيم به تكفير كس برويم امر مجاز شرعي نيست و از ان بايد جدآ اجتناب كرد. والله اعلم بالصواب

تتبع ونگارش :
الحاج امین الدین « سعیدی – سعید افغانی »
مدیر مطالعات ستراتیژیک افغان ومسؤل
مرکز کلتوری د حق لاره – جرمنی