آرشیف

من کنار روزنه زنبيل غم در شانه ام 
کاش می شد همچو برف افتاده در دنیایی خویش

رنج هجران داغ جانان بس گران افتاده است
زنده ام ؛ اما چنان نابوده در رویایی خویش

هی رفیق! این جا شقایق را نمی دانم که چیست؟
دیده ام چندیست از خونی برادر هایی خویش

عشق را منفور و مطرود ساخته  آن دلاک شهر
عشق، افتاده زبون درگوشه ی رسوایی خویش

آسمان برف ات چنان پاک و لطیف است دیده ام
چهره آن دلبری تناز و بی غوغایی خویش 

دست من با زلف تو زلفت چرا آشفته است؟
مو سپید گشتی درین وادی، پی سودای خویش

عاشقانه کی سرود حماسه ی دنیای خویش
پیر ایران و "تلستو" "هومر" از مبنایی خویش

من نه عطارم نه مولانا و سعدی وکلیم
می کشم پیمانه را مستانه در مینایی خویش

حافظ ، رندان سرا گه مدح و گه زم می کند
هر یکی دارد نگاهی تازه با لیلایی خویش