آرشیف

بحث نوشتۀ فعلی طالب میانه رو وطالب افراطی است.شعاریکه پیوسته بر سر زبان حاکمان سر زمین ماست. یکی گزینه صلح ودیگری جنگ و خونریزی؟ حال سوال اینجاست که کدام یکی ازین دو خطر ناکتر است؟میانه ویا افراطی؟ گاهی نمایندۀ ملل متحد در افغانستان، کار شناسان پنتاگون و کاخ سفید بر حسب روش های متعارف دپلوماتیک ، ورئیس جمهور افغانستان وبرخی تیوری پردازان درون نظام با ذوق واشتیاق مخلصانه بر حسب ظاهر بر کلیمه میانه یا راه وسط اتکا نموده ازین میان آشتی ومذاکره با طالب میانه رو رابخاطر ختم جنگ وخون ریزی بر گزیده اند ،امااین میانه همان میانۀ نیست که در قرآن شریف بنام امة وسط یاد شده بلکه میانه نسبی است که در مقایسه با انفلونزای انتحار وانفجار ظاهرا نرم تر به نظر می رسد.

طالب میانه:

در عمل ویا در عالم بیرون از مغز داعیان ودلالان صلح با طالبان مقولۀ طالب میانه یک رویائی بیش نیست، چون طالب میانه رو ومعتدل واقعیت عینی ومصداق عملی ندارد . طالب متعارف که حال در قالب واژه های سیاسی جا گرفته به کسی گفته میشود که رهبر وپیشوایش ملا عمر باشد واورا امیر المؤمنین خطاب کند،لذا در بین این گروه تفاوت وجود نداشته همه از فرمان امیر واحد اطاعت میکنند. لذا کسانیکه از ملا عمر پیروی میکنند همه دارائی استراتیژی واحد و در یک خط اند. کسیکه در ابتدای خط قرار دارد چشم به انتهای خط دوخته وآنکه نزدیک به انتهاست هم همان هدف را دنبال میکند.حال برای توضیح بیشتر به دو مسئله نیاز شدید احساس میشود.

الف: تعریف طالب میانه رو.

ب: معرفی نمونه های این نوع از طالب.

به نظر من تعریفی میانه برای مخالفین مسلح صدق نمیکند چون انتحار آخرین سرحد افراط است وطالبان بالقوه به این خلعت آراسته اند.اگر طالب منهای ارتباط با ملا عمر والقاعده مورد بحث باشد،درانصورت به علماء وطالبانیکه مصروف درس وتعلیم وامامت وخطابت در مساجد اند وامر معروف ونهی منکر میکنند إهانت شده است.چون ایشان فارغ از دغدغه های سیاسی مصروف ادای رسالت دینی وشرعی خود بوده نه منطق انتحار وانفجار القاعده را جائز میدانند ونه هم به اختلاس وفساد اخلاقی واداری وقاچاق نظام آلوده اند.این گروه از طلبه در مساجد ومدارس مصروف تعلیم وتعلم بوده نه به قدرت می اندیشند ونه هم نیاز به آستان بوسی قدرتمندان دارند.وشامل پروسه معامله های مضحک سیاسی نیز نمیگردند.  

واگر منظور از طالب میانه روگروپ های مسلح موجود در بدنه حرکت طالبان باشد که طور مخفی با دلالان ارتباطی دولت تماس دارند وبا وعده های دروغین از دولت پول میگیرند،باز حقیقت این است که جلب این گروپ ها هیچ کمکی به ثبات وامنیت در کشور نمیکند چون طی هفت سال که گذشت کمیسیون صلح تسلیمی صد ها تن را إعلان نمود اما هیچ تحول در وضع امنیتی کشور بوجود نیامد.این ها بهانه بیرای مصرف پول اند.

نمونه اصلی طالب میانه:

تا هنوز نمونه آن یافت نشده ونمیتوان عدۀ انگشت شماری را نشان د اد که بنام میانه از بدنه تحریک طلبه جدا شده باشد. واقعیت این است که منظور دولت از طالب میانه کسانی است که دردرون نظام، در مجلس سنا وبعضا در پارلمان ویا هوتل های کابل جا گرفته اند هم با دولت تماس دارند وهم با مخالفین دولت به هردو طرف مشوره میدهند.، درانصورت حاجت زحمت نیست. ایشان به دعوت داعی ومیانجی دلسوز نیاز ندارند، خودایشان هدفمندانه آمده اند ومن حیث ستون پنجم وخطر ناکتر از طالبان افراطی دولت را از درون صدمه میزنند.به نام جلب نا راضیان از دولت پول میگیرند، وقت دولت را ضایع میکنند، عزم دولت را در مبارزه با دهشت افگنی سست ،حامیان دولترا بی إعتماد وراز های درون نظام را هر لحظه به مخالفین گزارش میدهند وزمینه نفوذ ورسوخ افراد انتحاری را تا داخل وزارت خانه ها محابس وتأسیسات دولتی مساعد میسازند.ایشان عملا در کابل حضور دارند به دوام عمر حکومتیکه زمینه ظهور ورشد مجدد طالبان را مساعد ساخته دعا میکنند.با تدویر محافل حمایت خودرا از پیروزی همین حکومت أعلام میدارند .عدۀ که خودرا در پست ریاست جمهوری کاندید نموده اند هم بشرط گر فتن امتیاز برای طالبان از کاندیداتوری خویش به نفع حامد کرزی تیر شده اند.وبسیار با اخلاص میگوئند ما طالبان را میشناسیم همه بچه این وطن اند چیچنی ها وعرب ها وازبک ها مهمانان شان اند وبعد ادامه میدهند بخاطر از کرزی صاحب حمایت میکنیم که پالیسی مذاکره با طالبان را انتخاب نموده اند.{پالیسیکه باعث سقوط تدریجی نظام وپیروزی مجدد طالبان میگردد. }

میانه خطر ناکتر از افراطی:

میانۀ که مانند ویروس خطر ناک از مجاری خون در رگ های نظام نفوس کرده خطر ناکتراز پشه های حامل ملاریاست که دور تر از بدن نظام پرسه می زند وتلاش دارند به پیکر نحیف حکومت اسیب برساند ، آن یکی زیر نام میانه آرام از داخل خانه از سوراخ بینی تا قعر مغز جا گرفته ودیگری در حال پر زدن ورسیدن به مقصد است حال قضاوت را بشما میدهیم که کدام یکی خطر ناکتر است؟ طبعا ویروسیکه مغز ودماغ را تسخیروبدن را دارد فلج میسازد.

اگر منظور از افراطی کسانی باشد که در لست سیاه قرار دارند وسائرین معتدل باشند درانصورت لازم است دولت نمونه های چند را من حیث ثمرۀ زحمات چند ساله نشان دهد.ریاست کمیسیون صلح وآشتی تأسیس شد مبالغ هنگفتی به مصرف رسید به استثنای چند تن نفوذی ودستوری هیچ فردی سر شناس به دولت نپیوست وبا گذشت هر روز ادبیات سیاسی در مورد طالبان تغییر هم تغییر کرد گاهی برادران نا راضی زمانی مخالفین محلی وگاهی هم طالبان میانه رو خطاب میشوند، خطابیکه انگیزۀ مخالفت با ایشان را از مردم میگیرد هیچکس نمیخواهد باکسی مخالفت کند که فردا در نتیجه سازش من حیث وزیر بر سر نوشتش مسلط میشود.درست است که انفجار وانتحار مردم را از طالب متنفرمیسازد ولی خطاب دوستانه  ودلسوزانه حکومت مردم را به طالبان مائل می سازد .در چنین حالتی این مردم عام اند که هیزم ومواد سوخت جنگ اند. حکومت ومبارزین به اصطلاح ناراض گاهی در جنگ وگاهی درصلح هستی ودارائی ملت را یکجا به تاراج می برند..

بناءٌ چنین نتیجه میگیریم کسانیکه در خارج از نظام ودر صف طالبان قرار دارند وعملا در جنگ اند همه افراطی واز یک منبع دستور میگیرند، تنها کسانیکه با تشکیل أحزاب سیاسی وخصلت طالبی وحکمتیاری در درون نظام جا گرفته اند بنام طالبان میانه رو یاد میشوند که حیثیت ستون پنجم را داشته در دولت کار میکنند ویا هم مشاور اند، طالبان بیرون از چوکات نظام را برادران نا راضی میگویند.از نظر من این میانه های داخل نظام به مراتب خطر ناک تر از افراطی های بیرون نظام اند…