آرشیف

هرچه روز ها وشب ها را سپری می کنیم، به تاریخ انتخابات نزدیک تر می شویم و با وجود مشکلات مختلف فراروی کشور، بازهم، مردم وحلقات سیاسی، فرهنگی و اجتماعی، به انتخابات، نحوه برگزاری، چگونگی صف بندی ها ومشارکت در این انتخابات می اندیشند. اما در این حال، انتشار خبری مبنی بر تغیر سیستم حکومتی افغانستان و آمدن یک فرد امریکایی در راس کابینه، اذهان عمومی را مشوش نموده و نگرانی مفرطی را از پیامد اجرای یک چنین تغیری در سیستم اداره کشور در میان آحاد مردم ایجاد کرده است. چرا که همه اقشار وتوده های  ساکن در کشور به درستی درک می نمایند که: جامعه افغانستان این روی کرد غرب را نپذیرفته، مخالفین کنونی هم از این ذهنیت وتلقی مردم استفاده جسته، کشور در یک جنگ و نا امنی عمیقی فرو خواهد رفت.
 اگر چه این طرح به عنوان پیشنهاد، به آقای کرزی پیشکش شده است و ایشان هم اصل موضوع را پذیرفته، تنها در کیفیت اجرا حرف دارد ولی دسته ای از تحلیلگران اذعان دارند که: گمان نمی رود آقای کرزی راهی برای عدم پذیرش داشته باشد. چه این که وی هم اکنون بر سر دوراهی قرار گرفته یا باید این طرح را بپذیرد و در ازای آن، پیروزی خود در انتخابات را حتمی بسازد که در آن صورت اگرچه آقای کرزی به عنوان رییس جمهور مطرح خواهد گردید اما نه او و نه معاو نین ایشان هیچگونه اختیاری از خود نداشته وتنها به شکل مقام های تشریفاتی روزگار را سپری خواهند نمود و وزرا هم آلت وابزار دست فرد حاکم امریکایی خواهد بود که در راس کابینه حضور خواهد داشت و از طرف دیگر لکه ننگی هم بر پیشانی کرزی در تاریخ گذاشته شده واز وی به عنوان فردی یاد خواهد شد که به قیمت بسیار ناچیز، حاکمیت تحت قیمومیت امریکا را در افغانستان بنیان نهاد ودو دستی کشور را به اجانب تحویل نمود و یا آن را رد نماید و به فکر ریاست جمهوری هم نباشد چرا که امریکایی ها این شرط را نموده اند که اگر طرح مورد نظر از سوی کرزی پذیرفته نشود مورد حمایت غرب قرار نخواهد گرفت و آنگاه سکوی ریاست جمهوری را باید به فرد ویا افراد دیگری واگذار نماید. و حتی گفته می شود که در صورت عدم استقبال کرزی از این طرح، انتخابات 29 اسد امسال برگزار نخواهد گردید و به بهانه افزایش نا امنی ها در کشور، انتخابات به تعویق خواهدافتاد تا اینکه افراد مطلوب ومورد نظر امریکا خود را بار دیگر کاندید نمایند و زمینه پذیرش این طرح را فراهم کنند.
عده دیگر از صاحب نظران را عقیده بر این است که: کرزی به هیچ وجه بر سر دوراهی قرار نداشته، می تواند هم مانع اجرایی شدن طرح شود وهم حضور در انتخابات وپیروزی در آن را از دست ندهد، به این معنا که ایشان دو راه را در پیش بگیرد، یکی اینکه، موافقت خود را با طرح اعلام نماید و با جبین گشاده حتی به امضای این موافقت نامه  اقدام کند ولی اجرای عملی این طرح را منوط به پذیرش از سوی پارلمان نماید وبه امریکایی ها تفهیم کند که در صورتی، پارلمان این طرح را تصویب وتایید ننماید او قادر به اجرای آن نه تنها نخواهد بود که اگر هم عملی شود جنبه قانونی نداشته ومورد خشم وغضب ملی قرار خواهد گرفت وسپس کشور از دست غربی ها که رفته، آقای کرزی هم توان اداره یک چنین کشوری را نخواهد داشت، آنگاه مسلم است که پارلمان به این پیشنهاد ننگین تن نداده به هیچ صورتی به تایید و تصویب آن اقدام نخواهد داد. چنانچه یک چنین روندی در کشور عراق هم اتفاق افتاد ولی امریکایی ها به خواسته خود به هیچوجه دست پیدا نکردند. و دوم اینکه موضوع را از راه های گونا گون افشا نموده جزییات طرح و پیامد اجرای آن را در اختیار رسانه ها قرار دهد تا بدینترتیب مردم وحلقات دلسوز سیاسی واجتماعی در جریان آن قرار گیرند تا با یک عزم ملی، اعتراضات ومخالفت های جدی در برابر این پیشنهاد شکل بگیرد و بدینگونه امریکایی ها  متوجه پیامد نیت وقصد مداخله جویانه شان در امور دیگر کشور ها شوند تا شاید متنبه گردند و دست از پیگیری اجرای این پیشنهاد مداخله جویانه بکشند.
در غیر این صورت، تنها راه معقول ومشروع همانست که آقای کرزی با این طرح مخالفت جدی خود را اعلام نماید ولو اینکه وی، رییس جمهور کشور نگردد، چه در غیر آن، مردم با وجود یک چنین حاکمیت تحت قیمومیتی، آرام نخواهند نشست و دنیا را به کام امریکایی ها وهر آنکه از چنین طرحی حمایت نمایند تلخ خواهد نمود و متاسفانه افغانستان درگیر بحران همه جانبه وعمیق دیگر خواهد شد.
به امید آن که زمامداران افغانستان به فکر استقلال وتمامیت ارضی افغانستان بوده وبه هیچ صورتی تسلیم طرح ها وتوطیه های اجانب نشده وهمواره منافع اسلام ومردم مسلمان افغانستان را در نظر داشته باشند که مسلما در این صورت، هم در دنیا سر بلند وهم در آخرت رنگ سرخ بوده ودر بهشت برین جا خواهند داشت و اجانب هم از گذشته تاریخ پند گرفته با درک خصوصیات مردم افغانستان و حساسیت آنان نسبت به خارجی ها و وابستگی سیاسی ونظامی به اجانب، دست از سر این ملت برداشته اگر کمکی به برقراری صلح وثبات در این کشور نمی توانند، حداقل فتیله های جنگ ونا امنی در افغانستان را چرب وچرب تر ننمایند. والسلام