آرشیف

 

کوهای سر به فلک کشيده سالنگها  شاه راه شمال کشور را  از بطن خود کذرانده که  همواره شاهد حوادث ورخدادهای غم انگيزبوده است شاه راه مزبور که تقريباً بيش از ده ولايت شمال را به کابل پای تخت افغانستان وصل ميکند نسبت به شاه راه های ديگر مزدحم تر بوده وعبور ومرور وسايط نقليه دران  بيشتر  و افزون تر است و مسافرين  طوری بيست وچهار ساعت درين مسير رفت وآمد دارند.

سالنگها باجبين پرسگرمه برفهارا با خود جزب ميکرد  ومردم جهت ايصال به خانهای خود بی صبرانه به  سفرخود ادامه ميدادند که ناگاه به روز دوشنبه نزدهم دلو( 1388) هجری خورشيدی حادثه دلخراش وحزانت آور درين مسير بوقوع پيوست ، در نتيجه جان هزاران شخص را به  خطرجدی مواجه نموده وصحت بيش از صد تن را ناسالم کرده وبيش از يکصدوشصت تن از هموطنان ما را بکام شبع ناپذير مرگ فرستاد ه وسفرشان را به سفری بی برگشت مبدل کرد .

ولی رهبريي دولت افغانستان به خون مطهر ، پاک ولاله گشای اين شهداء – که ريشه اندوه ايشان به  هر فرد ملت پيوند دارد – اظهار همدردی قناعت بخش نکرده واز محتوای عمل کرد ياس زای دولت بوی اين به مشام ميرسد که از سرگذرانی باشد وبس وکوتاه ترين راه خلاصی که ميتوان ازان بعنوان ابزار استفاده کرد کلمه آسان ( متئاسف هستيم ) است اما اثر کوچک از تئاسف در عمل کرد دولت بچشم نميخورد.

زيرا اگر مقامات بقول خود که ( متئاسف هستيم ) راستگو  ورا ستکار می بودند يقيناً به شهادت اين تعداد انبوه از هم وطنان که( به زير انبار برف کوچها جان داده اند)  روزی را ماتم ملی در سراسری کشور اعلان کرده وبه خانواده های جان باخته گان – حقيقت تاسف خودرا با نمای از صمميت خود به ملت –  ظاهر می ساختن تا دلهای افسردۀ باز مانده گان این قربانیان که از اثر اندوه به گرداب خون سقوط کرده فراحت وخوشنودی حاصل میکرد وآتش افروخته در قلوب شان بسوی طفائت روی میاورد وچشمان فرزندان یتیم این قربانیان به دسمال مهر این غم شریکی پاک میشد . خلاصه اینکه عدم توجه  دولت راجع به حادثۀ سالنگها در واقع یک نوع خاک  اندازی  به چشمۀ عدالت است زیرا وقتیکه به مرگ محمد ظاهر شاه  وسال روز شهادت احمد شاه مسعود وعبدالعلی مزاری وامثال آنها ماتم ورخصتی اعلان شود اما به جان دادن (170)  تن از مظلومان که

حالت مرگ شان قلب هر شنونده  را میجوراند –  علاوه بر اینکه ماتم اعلان گردد حتی هیچ محفل رسمی هم دائر نشود –   خود نمایان گر بی انصافی واقرار تمیز بین افراد کشور است.

بااحترام

زینب کوشانی

دانشجو در دانشگاه کابل