بنام خدا
 
ای سرزمین مــــــــــهر چرا دلشکسته ای
در ماتم کـــــــــــــــدام عزیزت نشسته ای
ازخون درون سینه چو گل دسته بسته ای
از چنگ ظلم و تفرقه هرگز نرســــــــته ای
از زخم دشنه های زمان زار و خـــسته ای
 

    سیدآقا "ارفاق" فرزند مرحوم سید ظهیرالدین مشهور به آقای مولوی در سال 1349 در قریه تگاب اسماعیل مربوط مرکز ولایت بادغیس دیده به جهان گشود در سن هفت سالگی شامل مکتب شد به محض بلد شدن خواندن و نوشتن علاقمندی مفرط به مطالعه اشعار داشت مخصوصا" اشعار حافظ، سعدی، جامی، عراقی و مولانا روم را بیشتر میخواند. در سن شانزده سالگی شروع به سرودن شعر نموده و او میگوید گاهی در عالم تنهایی چند کلمه در قالب نظم میریختم و خودرا پیرو سخنوران بزرگ میپنداشتم. ابیات و غزلیات عاشقانه و پرشور لسان الغیب حافظ از یکطرف و شور و نشاط جوانی ازطرف دیگر بنده را به سرایش غزل بیشتر وامیداشت تا انواع دیگر.
گفتنی است که خانواده این شاعر شیرین سخن از استعداد فوق العاده برخور دار هستند که گویا از نیاکان شان به ارث برده اند ولی دیگر نزدیکان ارفاق در رشته های علوم مختلف علاقمندی و دسترسی دارند ولی تنها کسی شیفته شعر است و به دنیا شعر روی آورده سید آقا ارفاق است که با غزلیات آبدار و نابش همیشه چنک در دلها زده و میزند.
نمونه کلام:

نور امید خنده زد صـــــــــــبح وصال بردمــیـــد
شام فراق ناگهان رخــت سیـــــاه زتـن درید
 
راز و نیاز بلبــــــــــــــلان با گل وغنچه هرطرف
شمع زغصه اشــکها در بری دامنش چـکـید
 
سیرچمن زیکطرف بوی سمن زیکـــــــــــطرف
گلرخ من زیکطرف جلــوه کنان بمـــن رسـید
 
مرغ سعادت ازقضا برسربام مــــــــن نشست
لحظه بود و بعد ازان باهمه شوق خودپریــد
 
جام طرب شکسته شددرگه عیش بسته شد
تاروصال گسسته شددیده زمان خوش ندید
 
کاش نمودی این فلک ترک جهت زکجــــــروی
تا که زلعل نازکــش جام مراد مــــــــیچشید
 
"ارفاق" بیخبر چرا شکوه ز بخت میکنــــــی
در ره عشق بایدت بار جفا همی کشیـــــد
 
بهار
کنون از پرده برون شـــــد رخ نیکوی بهار
چهره افروخته هرجا گل خوشــــبوی بهار
 
جامۀ سبز که خیاط ازل دوخته اســـــت
باز پوشانده فلک بر قد دلــــــــــجوی بهار
 
لاله سرخ نشان لب گلنـــــــــــــــاری تو
تیغ آلوده بخون در کف هــــــــــندوی بهار
 
ژاله از ابر سیه رقـــــص کنان تا دم صبح
رشته سازد ز جواهر سر گیــــسوی بهار
 
لذت آب بقـــــــــــــا در لب هر زنده دلی
گر بنوشد به سحر قطرۀ از جــــــوی بهار
 
صبحدم شبنم پاکیزه به هر برگ گلــــی
اشک شوقیست فگنده به سر وروی بهار
 
طرب آورد به گیتی زنسیم سحــــــــری
غلغل افگند به افلاک هیــــــــــاهوی بهار
 
قمری از شوق خروشد به سربید وچنار
بلبلان مست و غزلخوان به سرکـوی بهار
 
گل پیچان ز طراوت کمــــر سرو گرفـــت
طوق زرین شده چون سلسله مـوی بهار
 
زینت باغ شده مسند گــــل در همه جا
عطر افشان شده عالم همه از بـوی بهار
 
خواهی اسرار طبیعت بتو ظــــاهر گردد
بازکن دیده بینش بنگر ســــــــــــوی بهار
 
باز "ارفاق" تراگاه گهـــی در دل شــــب
ساغر ناب دهد ساقی مهـــروی بهــــار
 
 

با گذشت چند سال ناهنجاری های اجتماعی و تحولات سیاسی در کشور کم کم علاقمندی اش را به سرودن اشعار اجتماعی و انتقادی معطوف داشته و گاهی اشعار انتقادی و سیاسی میسروده و درمجلات به چاپ میرساند اشعار طنز گونه آتی را نیز بمناسبت روز معلم سروده است:

 
گفت مامـــــــــور با معـــــلم کای عزیز
شمـــــه از حــــــــــال خود برگو تو نیز
 
زندگــــــــــی و کــــــار و بارت چون بود
خرچ و دخل و روزگارت چـــــــــــون بود
 
لقمه نانـــــــت به روغــــــــــــن تربــود
یا که احــــــــــــــوالت زما بـــــــدتر بود
 
گفت معلم ای رفیق نیــــک بخــــــــت
زندگـــــــی برما کنون گردیده سخــت
 
باهمه تمـرین و درس و مــــــشق کار
هســـــت سی روزه معاشم سه هزار
 
نیم آن باشــــــد کـرای مــــــــــــــنزلم
نیــــــــــم دیگــــر از برای فامــــــــیلم
 
خود بسنج این پول بـــــــی مقـــدار را
خرچ و رخـــــــــت و داکتر و بیــــمار را
 
بوی روغن داغ هربیــــــــگاه وشـــــام
از در هـــــمسایه آیــد در مـــــــــشام
 
طفلی دارم پنج سالش بیــش نیست
او به فکردرس ومشق خویـش نیست
 
کز بـــــــرای لقمه خــــــــــشک وتری
کردمش شاگــرد نزد مســـــــــــــتری
 
کار از حــــــــد توانـــــــــش بر تراست
هدیه اش سیــــلی و کابل موتر است
 
پیکر نازش لبـــــــــــــاس نو ندیــــــــد
کوتوانی تابرش جـــــــــــامـــــه خرید؟
 
در رخش پیــــــــــــدا بود آثار غــــــــم
دیده گانش هســــــــــت دایم پر زنـم
 
ذوق طفلی در وجودش مــــرده است
بسکه شلاق حوادث خــــورده اسـت
 
این بود یک گـــــــوشــــــــــه از روزگار
که نـــــــــــــمودم بهر تو من آشـــکار
 
بشنوی گرشرح حالــــم را دقــــــــیق
ترسمش طــــــاقت نیاری ای رفیـــق
 
گفت مامور بس کــن ای دانای مــــن
در نگون بخـــــتی شدی همــتای من
 
ما وتو از دودمـــــــــــــان دیگریـــــــــم
در بســــــــــــاط غم زجمــله برتریــم
 
 
سرزمین مهر
ای سرزمین مــــــــــهر چرا دلشکسته ای
در ماتم کـــــــــــــــدام عزیزت نشسته ای
ازخون درون سینه چو گل دسته بسته ای
از چنگ ظلم و تفرقه هرگز نرســــــــته ای
از زخم دشنه های زمان زار و خـــسته ای
 
هر اجــــــــــنبی به قامت تو چشم دوخته
هر ناخلف ترا گه و ناگــــــــــــــــه فروخته
از آتش فساد وجود تو ســـــــــــــــــوخـته
شمع عزا به پیــــــــــــــــــکر تو برفروختـه
هرگــــــــــــــز قبای صلح بتو کس ندوخته
 
تیغ ستـــــــــــم گرفته به کف دشمنان تو
تا ضربه ها زند به تن نا تــــــــــــــــوان تو
ویرانه گشته است دل و جـسم و جان تو
آزرده شد زتیغ جـــــــــــــــــهالت روان تو
نشنیده کس به گوش ترحم فغـــــــان تو
 
در قلزوم نفاق فرو رفت اصــــــــــــــل تو
شادی ندیده ایم به به هر چار فصـــل تو
آواره گشت به هر وطن از فقر نســـل تو
اهریمنان به شوق و تمنای وصــــــــل تو
از خون، طفل و پیر و جوان داد غســل تو
 
آن مادری که پای ز رفتار باز مـــــــــــــاند
وان طفل که به نعش پدر جامه میـــدراند
بر زخم او بجای دوا اشک می چــــــکاند
از دیده ها سرشک یتیمی همی فشاند
هر گز ورا زمهر کسی سوی خود نخـواند
 
اینست خدمـــــــتی که بزرگان نموده اند
در این وطن دری زخیانت گـــــــشوده اند
اشک یتیم و ثروت خودرا فــــــــــزوده اند
از دست مظلومان کف نانی ربـــــوده اند
در بستر مراد و تنعم غنـــــــــــــــوده اند
 
 

وی تحصیلات خویش را در لیسه حنظله بادغیسی به پایان رسانیده و درسال 1372 هـ. ش بصفت مامور در چوکات مستوفیت بادغیس توظیف شده و در سال 1381 هـ. ش بحیث مدیر اداری صحت عامه بادغیس و در سال 1384 هـ. ش به صفت رئیس اقتصاد ولایت بادغیس و از ماه حوت سال 1385 هـ. ش به صفت رئیس اطلاعات و فرهنگ این ولایت مقرر وتا اکنون دراین پست ایفای و ظیفه مینماید.
مجموعه سروده های این شاعر خوب تقریبا" به 220 غزل، مخمس، قصیده، مثنوی و رباعی میرسد که هنوز امکان چاپ آن میسر نشده است.
 
من از رحمت الله جان عزیز که در تهیه سوانح  و نمونهء اشعار خوب شاعر توانای دیارم زحمت کشیده ابراز قدردانی نموده و اینک کاپی از آن را به وبسایت وزین جام غور تقدیم میدارم تا بدست نشربسپارند.
عصمت الله (مهربان)