آرشیف

زمین از ترسِ ترسیم هجوم موج می لرزید
زمان بی تاب از فرط تحول گاهی می خندید
کسی خود را نمی فهمید
کنار بیدی پیری آن سو تر از ده
کسی خوابیده بود
و شاید مرد پیری قریه مان؛ حاجی
ز بیم و وحشت طوفان و یا از سردی باران
پناهش برده بود آنجا..
ولی غافل از آن جنگل که هیچ ردی ز قانون بود
و مهدی دیو زرد و غول وحشی و خفاش و کرگس و خون بود
کسی خود را نمی فهمید

چه بی باکانه جغد خاموش آنجا گاهی پر می زد
و وحشت هم، چو جغد کور به سوی قریه سر می زد
همه ساکت
و حتی ماهتاب آنشب میان ابر پنهان بود
و ابری تیره هم از سوز سردی سخت لرزان بود