آرشیف

عمریست که از خانه وکاشانه جداییم
‎دایم به قفس بسته وبی دست وپاییم
‎عید است وبرات وشبی نوروز چه دانیم
‎یکسان شده ایام چو در بند بلاییم
‎گویند که بهار است وشب و روز نو آمد
‎شامی بی سحر داریم واز روز گداییم
‎هر دم چو عید باشد وهر یوم چو نوروز
‎گر پای سلامت همه  ز ین ورطه براییم
‎بارش   دل انگیز   وصفای لب جویبار
‎از چشم   تصور    بدر و فکرِ   بقاییم
‎لطف ونظر دوست که دمساز و شفا بود
‎از ظلم وجفای چرخ بی یار ودواییم
‎از خاطر محزون چه جویید طر ب و عیش
‎اشکیم وفغان داریم دردیم ونداییم
‎درد و غم ساحل را از موج بلا پرس
‎برباد ونگون همچون برگی لبِ چاهیم
‎نشیط سخن دل را با  خود به خفا گفته
‎فریاد مپیندارید صبرییم و وفاییم