آرشیف

خوشی هایـــم ،ز لُـطفِ یارِمن است
در همه عُمــر ،انـــــتظا رِ من است
لحـــــظهء از دل نمیــــرود بیــرون
چــقــد راو،غمــــــگسا رِ من ا ست
درهمان خــــواب،یا که بیــــــداری
همیشه،نگهــــتش کنـــار من است
از مـــژه ،هم برام بُود نـــــزدیکــ
ذَرّه ازنـــوراو، نثـــــــا رِمن است
هرچــه در دل بُـــــود،وگــــفتــارم
ای زبان دان!،چه اعتبا رمن است
داده ام مُهـــلتی،دراین کـیهـــــــا ن
حاصلِ خـــــوبِ کشتزارِ من است
اغتنــــا ممِ،بــــــداده از فُرصـــــت
باعــــث شوق و افتخــارِ من است
هرچه،از جانبش بمــن برســــــــد
مرهــــمِ زخـــمِ دلفــگارِ من است
گشته ازلُطــفِ او،دلــم مبهـــو ت
این تنــــم،باغِ زرنگـــارِ من است
اندرین گیــــتی، من مـوءقتــی ام
در جــــنانــم،چه پایــدارِ من است
زانکه،اُمیــــد وصلِ اوست د ردل
وعـــدهءجِلــوه ،از نگارِ من است
فــارغ ازماجــــرا وکشمـکشــــــم
هرکجـا لیـــلِ اوست،نهــا رِمن است
نیلگون سقف ازاوست وسطح زمین
همه ازاوست،نه ابتــــکارِ من است
فهم ودانش ،وزورِعــلم وکمـــــــا ل
تابــع امــــــرِکـردگــــــارِ من است
تو همی دان که،لایــقِ صــفت است
زینسبـــب ،عشق سازگــارِمن است
همچــومِــــرآت،این دو دیـــدهء من
هفت طبــق را، ببین شکارِمن است
کُنه چـــــرخــش، بدیـــده می بیــنم
جوشِ دل،صِـدقِ اســتوارِ من است
هرچه خواهم ،همان نیکویی هاست
وز بلا ها،همین حصــــارِ من است
آدمـــی ،حشــمتش فـــــراوان است
چرخِ تاریخ،ســـــوگـــوارِ من است
روزِ برگشت،بســـوی جـــانـــانــم
آرزوی دلِ فگــــــــــــارِ من است
نیست چیزم!،درین سرای عجــیب
شِعرِمن،حرفِ نامــــــدارِ من است
انـــدرین عصــرِپرطـــــلاطُــــمِ ما
مُـمتحِــــــنم ،چه روزگارِ من است
درتقـــــابُل با درد وبس انـــــــدوه
صبرِ ایّـــــــوب ،در دیارِ من است
ای عــزیزم ! زمان غنیمـــــت دان
شکرِنعمت،همیش شعــــارِمن است
رازِ خود،کَــی تـــــوان کـنم پنــها ن
عِشـق به احمـد،هم وقـــــارِمن است
آن خُداوند(ج)، برگزیده ام مـوءمن
دینِ او،مِــــحور ومــــدارِ من است
بهــرِ قَــــمعِ عُــــنُق جاهـــلیـــــا ن
مَتن هرشعر،ذوالفقــــــا رِ من است 
در یقـــین خودت ،تــو ثا بت باش!
زان میِ بیغِــش،این خُمـا رِمن است
آفــــتابــــــا ! مســوزان این با لـــــم
شوقِ صحــــرا ،در بهــارِ من است
«اِنَّمــاالمـــــــــآء کُلّ شَیء حَـــــّی»
رحمتِ حـَقّ ،به جـویبــارِ من است
سُرمــهءچشم هرچه مهــــــــرویا ن
ومرهمِ دیــده ،زین غبــارِ من است
نَفـــــسِ اَمّـا ره را،کشـــــیــده بــدار
حلقــــــــهء دار،از نـــوارِ من است
اهــــریمن را بگــــوبرو !ز دیــــا ر
آدمـــیــــزاده ،آن بــرار من است
پــدرم را، فریفتـــه ای به د روغ
مَحوِ تو ای خبیث !،قرارِ من است
رهـــزنی میکنی تــو،مــوء من را
از تـو خَنّـاس، انزجــا رِ من است
شـوق پرواز،به آ سمـان اِ لــــــــه
گرخُدا(ج) خواهــد،اختیارِمن است
بهرِتطهیــــرهردو:،جـان و دلــــم
بین دو دیــده،چــه آبشا رِمن ا ست
من ،دیگر شِکــــوه از شما نکنــم
(خشنودم)،خالقم پرده دارِمن است

***
عبدالکریم (خشنود هروی کهدستانی)
شهر کییف – اوکرائین
مورخهء20-05-2013م.