آرشیف

ای آرزو! ،که در د لِ من جاگــزید ه ای
برمن عزیزچوچشم،همان نورد یـــده ای

خواهـــم مراد خویش ،ازاین دَ یرپُر جفا
آن رشته ها،که مانع شدند؛سخت بُریده ای

توءام کنی توعقل ودلــــم،بامزاجِ خویش
هــم تار وپودِ من که ، بحقیقت تنیده ای

بیتو! نبیــــنم هیچ هـــدفِ زند گا نــــیَم
«کــَی رفته ای زدل!،که تمنّا کنم تُرا»

درمغز واستخوان ودلــــم آرمــــیده ای
درهرزمان توموءنس وهستی کنار ِمن

نقشِ خودت ، بقلبِ عزیزان کشید ه ای
شورِتو،آسمانِ جــــها ن را فـرا گرفت

دربوستان عشق،توبهر شاخ پریــده ای
ای آرزو! اُمیـــــــدِ دلِ زار وبـــیقــرار

آخر بگو! بمقصد و کامت رسیده ای؟
ای زُهره درسماء!ای مِهر و ماهِ من!

زان رفعتِ حقایق عُمرم چه دیده ای؟
دربارگاهِ حــضرت ایـــــــزد متعـــا ل

شام وسحر،تــو ناله ء زارم شنیده ای
چیست آن مراد؟ که دل درتلاش اوست

حقّا!:شناخت اوست،که جان راخریده ای
جزطاعت وعبادتش،چیزی دیگر مباد!

(خشنود!)،تودرفضای محبّت پدیده ای!

شهر کییف – جمهوری اوکرائین
تاریخ 10-12-2012م.
عبدالکریم(خشنود هروی کهدستانی).