آرشیف

ما بنــــدگـــان عاجـــزیم،وازماخــــطا سرمیزند
هرد م بتــــــاروپودِمن،عُصیـــا ن نیشــترمیزند

هرجاکه هستم با تــــو ام،امّا خـــــلاف میلِ دل
شیـــــطان گُستاخ بیــــدریغ،شَنَوَم مرا دَرمیزند

خواهـد درون دل شَـــــود،امّا بلــــطفِ ذاتِ تو
عقــلِ شریف انـــدرتنــم،دردَورسنــــگرمیزند

مائیم دائیــــــم دربــــــلا،امّاره نَفسِ بدکُنشت
آن تیشهءظُلم وستـــــم،برخَشک وبرترمیزند

ای ابلیسِ مکّاره خو!،ازما چرا پنهان شوی
مکروفریب وآن دغات،بر دیده نیشتر میزند

این اِشکم همچون سَقَر،هردم طلبگار حَطَب
گرنیست حطب،جان میطلب؛ رشکِ قلندرمیزند

دراینمبارک ماه(صیام)،روزه بگیرند خاص وعام
افـــــــطارمقبول وقتِ شام،یادی زمحشر میزند

زخمهاهمه درمان شود؟،یارب تومرهم میفرست
شوریـــــــــــده سر گشتم بببین،مرغ دلم پرمیزند

حیران این کَون ومکان،این جسم وجانم بی امان
نیستم زخورشید سایبان،نـــــورش بگوهر میزند

هــــرجانظر افگنــــده ام،نوراز دیارت برده ام
برمردم چشمم کنـــــــون،سرمه به دلبر میزند

خوبــانِ این دَور وبـــرم،با نازِ شان دل میبرند
ایندل همیش اندرستیـــز،اخگربه چادر میزنند

سرو سهی شوخی کنان،ازوی ندارد کَس امان
با نازِخاصِ دلــــــــرباش،سنان به جگر میزند

صیّاد دل گـــــردیده اند،بسمل کنندجان در تنم
با تیر مژگان چــــون عُقاب،نشان برابر میزند

اصلِ مرامِ اینـــــــدلم،خود دیدنِ آنکارگاه ست
هرخلقتش بهترزپیش،نقشش به جوهـــرمیزند

گر توبپرسی از دلــــم،شرح کمالِ او چه بود
گــــــــویم بتو اینازنین!سوزش به منبر میزند

انگیزهءاین های وهوی،سودا فگند دراین سرم
از شرم ندارم جُرئتی,ماهـــــم چه چادر میزند

هرچه بود بگذشتنیست،یادش زخاطر؛رفتنیست؟
این جسم خاکی،بعدِموت،نقشش به بسترمیزند

روءیابه چشمانم نماند,از بس گریستم ازغمش
غمگین مشوایـــجانِ من!دل آهنگ دلبر میزند

صاعـــقهءابرو ریاح،در آسمانِ کــــــوی دل
شوخی کنان لبخند خـــود،برهرچه باورمیزند

کی طاقتِ آنشوخی است،نعره زنان باالحُکم او
دل میکفــــد ازقهراو،هم عود به مِجمر میزند

کیفیتی وضع جهــــان،کَی شد موافق با مزاج
بس بیعـــــــــلاجی هرکجا،طعنه بداکتر میزند

سُجده کنان گشته روان،چون قطره آیم سوی یم
طوقت فگنـــــدی برعُنُق،شنا به کـــوثر میزند

چون کَون بخشیدی مرا،از آن سخاوتهای لُطف
دل برصفوفِ این مکان،چه مُشک وعنبرمیزند

فــــردا که آید روز حشر،باتوشه ءناچیزِ خود
آن کــــــوله بارِ اِثــــم را،طاعات به آذر میزند

یارب گمانِ بَـــــد نبود،تصدیق دل وحــــدانیت
شِرک برتو،است کُفرِعظیم،؛بردارنده اخگرمیزند

برروی پاکِ مُصطفی،جان ودلــــــم کردی صفا
حُبِّ تو،این دل هرکــــــجا ،چون شیرمادرمیزند

چون مادران نیکخواه،حُبِّ تو دادنـــــــد پرورش
آن شـــــــــورعشقِ توکنون،بر سینه وسر میزند

ایعشقِ پاکِ جاویدان ،نــــــــازم بتو من آنچنا ن
ضربانِ این قلبــــم شنوکه ،اللهُ اکبـــــر میزند

جزعشقِ اودراین جهان ،بـــــاقی همه فانی بُود
انگــــــــیزهء حُکـــــمِ قضا،برهرچه برترمیزند

ازبس ضعیف وناتوان،نیستم جَــهِش دراین میان
عاجززوصفش این زبان، رنگم چواصفرمیزند

غمهای این دنیا مخور! ایخشنودِ پاکیـــــــزه دل
میترس ازآن روزِ جــــــزا!زیرا که قنطرمیزند

***
عبدالکریم (خشنود هروی کهدستانی)مورخه 20-07-2012م.
ماه مبارک صیام در شهر فیودوسی –جمهوری
خودمختار کریمیه –اوکرائن.