آرشیف

ای آنکه ،غافـــل از آن مــــــــرگ وآن وقار!
بیـــهوده بگـــــــــذرانی،تـــوعمرت بروزگار
فارغ شمرده ای خـــــــود ،از آلام این دیــار
مشغول عیش ونـــوشی،وغافـــــل ز کاروبار
بنگر تولحظه ای!بحـــقایق در این جهـــا ن
چه میگــــذرد؟بحــــال ، دراین مقطع زمان
زان طفلــــیت هنــــوز،مـــــــزاجی ببر بود
گویا تراچــــو شهــــــــزاده،تاج به سربود
خواهی رسی بقــــُدرت،وظُلمت ز شرّ بُود 
چشمت همیش ،بسوی آن الماس و زربود
در دَورِ تـــــوست مِلّتِ بی آب وبی مکان
خــواروذلیل زجنگ، بی خوان ولقمه نان
دامی نهاده ای،که بگیری توخلق بچنگ
کردی تـــوزیر پای،همه عِزّ ونام وننگ
ای دَدصفت !چرا توگشتی چون یک پلنگ
روزی رسد که،بفرقِ تو کوبند صد کُلنگ
ارزش نمیدهی توکس و،دردل تو بــدگمان
افــــتی بچنگ عدل،تـــــوای دُ زدِ کاروان
امروز تراچوفــــــرعون قُدرت بدست بُود
برکُـــرسیِ صدارتت ای زشت!نشست بُود
ناتـــو محا فظت،وخصلتت دنیاپرست بود
زان خون،که خورده اید نَفسِ تومست بود
بی ننگ وبیشرف،تو تسلیم به غـــــربیان
نه احترام به شخص ونه رحمی به کودکان
نه شرم ونه حیا ،بچشمان بی حــــــجاب
سیمینتنان ز دست تو ،هستند در عــــــذاب
از دست داده ای تــو حـُـــرمت وآن مآ ب
ناگَه برای توست !،همان دار وآن طــناب
دَهـــری شدی زجهل وگشتی تو بی ایمان
هرگز چو مشرکان ،نیابی تـــو هیچ امان
اشک یتیــــــم وبیوه زنان ،در وطن ببین
آن ماین وراکت ومرمی،بس در چمن ببین
صدها بـــــلاوفتــــــنه،توزین ماومن ببین
بس مُـــــردگانِ بیکــــــفن اندر وطن ببین
شادی مکن،که آه یتیم است چون سنـــان
ما ننــد تیــــــغ غیب ، ببُّــــــرد ترا زبان
صدها گــــروه برای چه؟گردیده اند پدید
برنامه ها بر رَغـــم،قـــــرآن کنند جدید 
بس اختلاف هر نظر ،انــــدر میان شدید 
اَلحَـــقّ زایشان،یکی ،زمیانه بُود ســدید 
پاسخ زهـــر سوءال ،بُود نــــــاله وفغان 
بر حالِ ما کنند گــــریه،بسی انس وجانّ
ایبیخبر!سُخن از عـــــــدل و حقّ بگــو !
بیترس وآن هراس،برهفتــــم طبق بگو!
از شفقت وحقیقت وهم از سبـــــق بگو!
شّق القمرشنیده ای،از کُنه شَــــــقّ بگـو!
مگرگریخته دانش ؟ وخفته اند عالمان؟
زین بیخردی !بین چه ظُلم است برزنان
ایهموطن بگو! تو چرا قیــــــد دشمــــنی
تطمیع شدی زغَیر؟،بخلق همچو رهزنی
جــلّاد گشته ای بخـــــدا، نا سور درتنی
برقوم واین وطن نظــر کن،چه میکنی؟
نالـــند بحالِ ما وتــــو،ابـــرها درآسمان
درقــندهار وقطــــغن وقنــــدوزوبامیــــان
آری! بخود بگفـــــتم . پرسیدم هرکجــــا
از شیخ و صـــوفی و مُــــلّای پر د هــــاء
عِلّت کجاست؟،که ماوتــودرهم فتـــاده ایم 
ازسرگریخته مغز؟و از چشم آن سنـــــاء؟
لرزان مشو!،که گفتن حقّ،خالی اززیـــان
تلخ است حقیقت ،لیکن خوش است چوجان
هردم نَـــفَس که میکَـــشی،در خاک آنوطن
بفــــرست درود!بـــــرارواح پاکِ آنوطن
بخیـــه بزن! تو دامــــــن پرچاکِ آنوطن
گوشت فــــــرابــــــده،بپـــــــژواکِ آنوطن
(خشنود!)،توگفتی بس سخن ازمهدِباستان
هرگــز مکُن فراموش!،تو آن یادِ مادران

***
عبدالکریم (خشنود هروی کهدستانی) 
مورخه 12-08-2012 م
شهر کییف اوکرائن.