آرشیف

آنا نـــکه پـرد ه بررخ و رُخسا ر میکَشند
ما نـــند آ نکه ، جیــفه بمــــنقا ر میکَشند
تلقین کنند،مخاطب خود را بهرچه حُکم
برگِــــرد او، دائـــره به پرکار میکَشند 
همچون جولا ، تنیــده براش دام ،ناپدید 
صیدش نموده ،سوی یکی غار میکَشند
اندر گروه خویش ،چه محبوب بیکد یگر
ایشان نقــاب خود ، به شب تار میکَشند
تزویروحیــــله و ا فسون ، ضمیر شا ن
آنچه که در سر است ، به انگار میکَشند
جزخویشتن ،هوای بصرنیست درسرش
تصویر خود،بچهره ای حُضّار میکَشند
نومید میکنند بطرز سخن گُـــفتنش ،ترا
آن جُمله صبر وحوصله،ز عیّارمیکَشند
طرح پــــلان بدکُنشی درسر است وبس
صد نقشه سوی دالر وکا لــــدار میکَشند
قشر فــقیر کشورما ،همچو صید اوست
آنرا که خواسته ا نــد ، بسر دار میکَشند
دانسته اند که جهل وی،آن سود ونفع شان
بر آن جبین کَـــــودن ِشان، زنّار میکَشند
رحمی نبوده ،در دلِ ا ین بد رگــــا نِ ما
نیشتر به قلب و سینه ای ا فــگار میکَشند
آری ! بخود نگُــــفتی ؟چرا؟ اینچنین بُود
صدگونه زخم و خدشه،به افکار میکَشند
می دان! که این وطن شده آن تخت خیزاو
جمعی ترور نموده ، به کُــــشتار میکَشند
گـــویم بتو حریف ! که بس کن شما تتت
آخـــــــر ترا ، زمسجد ضَـــّرار میکشند
جا ویــد نما نَــد ،آنچه که تو در ربوده ای
آن لحظه میرسد،که زتو اقــــرار میکَشند
در سنگر عـــــــدالت و میــــدان دادگا ه
با الحــــّق ،بحُکم حضرت قَـهّار میکُشند
ما نـَد زتو ،چو نام یزیـــــد برسر زبا ن
برکــوه ودشت ودا من وکُهسا ر میکَشند
بر خلق این وطن،چه ستم کرده ایدولیک
روزی زقصروکــوتی ات ببازار میکَشند
روح خبیث تو ،چه بما نـَد ؟ بروی خاک
روح صفا ، بجا نبی ابَََــــــــرار میکَشند
سالهای سا ل گذشت،تو توُّجه نکرده ای
اینک زمان اوست،که به گُــفتار میکَشند
شرم از خدا بکُن،ز رسولش ،زموءمنا ن
آب از د رون چـــا ه، به یک تارمیکَشند
یک لحظه کن توخدمتی، اندررضای حقّ
رنجِ رسول(ص) ببین،که چه انصارمیکَشند
کُن عُــــذر خود بخلق!و بزی در کنار ا و
ورنه در این سراسیمه،زتو اِزار میکَشند
گوش کُن بحرف وگفته ءاینروستای خویش
(خشنود !)،ترا ززمره ای غمخوارمیکَشند.
 
***
عبدالکریم (خشنود هروی کهدستانی)
مورخه ای 20-12-2011م.