آرشیف

شوق بد ل افتــــاد،که تا آسمـــا ن شوم
صدقه ای این امـر و هم آ رمان شوم
عقل بمن گــــــــوید،بر این روی زمین
تو نـــــــدیدی غیر بُغض و جنگ وکین
من نـــــــــدارم بال و پر ،پــرّ ان شوم
یا که همچون تیغ عـــــدل ،بــُرّان شوم
عـــــــــقل بمن باشد ،همین برها ن من
حفــــــــظ نمایــم آیتی قُـــــــــرآ ن  من
حفـــــــظ آیات کلام الله (ج)،چه خوب
او نمود بر تار و پــــــــودِ من، رسوب
خوش غذای معنوی است ،او بهرِ من
نیست پروایم،که کَس داد زهـــــــرِ من
این تـــوکل بوده و حُــسنِ یقــــــــــین
هرچه هست در تو نهـــان،بر او مُبین
هفت طـــــــبق زآن آسمان باید که دید
مـــــــیدهد آیات او،بر تـــــــــو نــوید
قُــــــوّه ای اندیشـــه ات ،هر جا رود
در درون سنگِ خــــــــــارا هـــم دوَد
نیست هیچ سـَــــــــدّی ،برای رفتنش
نِه فـــــضا و عصر گیــــرد دامـــنش
بل یگــــــــانه تابع است ، برامر حق
تاکه جان بخشد دل و گــــــــیرد سبـق
با وجودِ روح است ، بر ما حیــــــا ت
چون بگـــــــیرد روح زتن،آید مما ت
عقل و روح،باهــــــــم برادر بوده اند
در همه خصلت ،برابـــــــــر بوده اند
قُّــوه ای عقل پَی بُرد، بر وصف ذات
روح در تن ،ضامن حـَـــــــیّ وحیات
روح ،چه سیّـــــاره، ز سیّارات اوست
در تمام عُــــــمر، جــوید روی دوست
تا  کــــه بینــد او، جهـــــــان دیـــگری
با همین عــــــقل ،میکـــند ا وهمسری
این جهان ،در قید شش دیـــوار سَخت
ذِکر اوچـــــون نــردبان،مِــثلِ درخت
سربُلـــــــند وهـــم رفیع وپُــر ثمــــــر
او چه خوش طوبی است،یگانه ازگُهر
گر طِـــــــلال رحمتش ریـــزان شود
فَــرع میــــَرد،اصل جــاویـــدان شود
این خـــــــــیال من،کــه دارد اوجهــا
از خــــروش این دل است ، وموجها
چونکه ،غـــــوّاص همان بحــِر ا ویم
گـــــوهری نابی زعُمــقش ،میجـــویم
دِه خـــــــدایا! آن توان بر جِـــدّ و جَهد
جنبشی بفرست براین سالخورده مَهـــد
با طفیل کــاف و نــونت،عُــــــذ روا ر
جهل وظُُلمت را، برآر از این دیـــــار
شـــــوق دل ،آن دیدن کـــوی تو است
هر طرف چون بنگرم ،سوی تو است
هر زمــان ،درهرکجـــا،بامن تــــــویی
آن سعــــادت را بمن، ضامـــــن تــویی
درد و رنجی را که دادی ،حِکمت است
سبقت انـــــدر ذِکرتو،آن حُجـــّت است
وحدت عقل و روان است ، حاجـــــتم
کَی بــــــــدون این بُـــــود،آن راحــتم
عقل بمن گــــوید ،:سُــخن کوتاه بکن !
در همه حــال امر حــــّق برجا بکُـــن
این ،تو حکمت دان که سوزانی همیش
همچو شمع،تو پرتو افشا نی همــــیش
چون بسوز د دل،جهــان روشن شود
خدمت هر عُضو وهر میهـــــن شود
ما غــــــریق درد ورنج وخدمتــــــیم
دشمن ظُــــــــلم وستم وآن وحــــشتیم
عاجــــــزیم ما،ســـائلیم ما ، ومائلــیم
گاه از وجــــــود ناتــــوانی ،کاهـــلیم
قـُـــّوت حق باد ،که بیـــــــدارت کُنــد
گر رضا نبـــُود،چه بیـــــما رت کنـــد
قُــــــوتِ این دل،ذِکـــــر ربّــــانی بُود
غیــــــر آن ذِکـر،جُمله شیــــطانی بُود
ای توموءمن  ! سرزن آن خـــنّاس را
با تـــــــَوکّل دورکُـــــــن آن یاءس را
محو شَو درحمــد و استغــنای خویش
چون ثناگـــــویی،برُستی از پـــــریش
چون همه آن مادّیـــادت ، نیست شــد
نُطفــــه ای اُمــــید تو آویست شــــد
بَعثِ بعدالمَــوت ،بـــزاید آنمــــرا د
تا ابــــــد همراه تو ،عشـــق ووداد
شدســـعادت ،همنشین وهمـــد مت
جاودانه خوش بـــــذی آن فُرصتت
ایخُدا!(خُشنودیت) آن آرزو ا ست
دل با آن معبود یت ،گردیده دوست
—————————————–
 
عبدالکریم (خشنود هروی کهدستانی)
مورخه 20-06-2011م.
شهر کییف –اوکرائین.