آرشیف

——————————————–
 
سحاب تیره خواهـــد ریخت،خاک برچشم دورانم
از این اسرار غیبِ او کسی دانــــــــــد نمیــــدانم
عزیزان !هرکجا هستید،پــــیامی خوش بمن آرید
چرا که از دیـــــــار تــــــــــان ،پریشانم پریشانم
سرشک ازچشم خونبـــــــارم همیخیزد،همیریزد
همی دانــــــدعللهایش خُـــــــــدای من،چه گریانم
فـــــراق روی یارانـــــــم،هزاران زخم بجانم زد
همه غمهای دُنـــــیایی ،شده ست آنم،شده ست آنم
ببین خَلــقـــم سیه پوش است،زدست جور ناپاکان
شب وروزخُـــــــون اوریــزد،به خارستانِ افغانم
بسان خار خَـــلَـــدمژگان،درو ن چشم غــــمبادم
سرازیر اشک خــونینم ،روی این رُخ و دامـــانم
کنار سرد من بینی ،اگــــــر جــــویای این امری
شُـــــــده سالها ندیدم من،یکی از همــــــقطارانم
خُــــــدا را شُکر،که یاد شان مراانــــدربغل دارد
تَــــــغّذی میکنــــــدباالحقّ،همیشه این دل وجانم
بامـــــــــید رضای او،دعـــاگــــویم صُبح و شام
بسان بیــــدمجـــــــــنونم،شکیــــبایم ،چه لرزانم
مشامــــم خالی ازعطرچمنهای وطن باشــــــــد
فراموشــــــــــم نشدهرگز،که من آن بچه دهقانم
گُــــل شبدرپیش چشمم،شگـــــوفه ها وازهارش
خُــــــمار آب کـــــــاریزم،بدانید کز کـــهدستانم
غریو ازسربرون آیــــد،چـــــونام آن وطن گیرم
بسی را خـــــــــار چشمانــم،که از اهل مسلمانم
بسا خـــــونابه ها ریخـــــتم،بحال کشورمحزون
ولی دانــــــم ،بدست غــــــیردرین ایام بزندانم
تــــــوان ازمن ربوداین دَهــــر،ببینید قد دولایم
مُکَــــــدّرگشته این بختم،بحق من خُــــردانسانم
اگرچه نـــــوبهاران است،بروی ارض پهنا یش
ولی آفــــات دُنیــــــا یی،شتــافت سوی گلستانم
کنـندپایمال تانک خویش،کُه ودشت وچمنــــهارا
کَـــــفَـــدازناتوانی دل،که نیستم هیچ امکــــــانم
ایاایخصم بــــــدزادم!چراتوهــــین کُــــــی برما؟
من ازرفـــتارپُرکینـــــت،دریغــا!زاروحــیرانم
نداردطاقـــــتی قـــهرم،همه تا نک واپــاچ تــــو
شـــودزنجیربپای توهمین دشتهای ســـــوزانـــم
بمــــانی همچوخردرگِل،بیفــــتی تودرین دامــم
ویاازتیره مغزی هات،شـــوی گُـــم در بیابانم
رسدروزی که برگیرد،گلونتراهمان خـــــفقان
خوری برسردوصدضربه ،توازاین نوک سندانم
تمـــــام عـــــالم و آدم،بحــــــال ما همـــــیگرید
فراموش کرده ایــــــــم هریک،ظفرهای نیاکانم
غبــــــارتیره بختی برنشسته،روی احفــــــاد ش
تـــــفرُّق درمیـــان ست،عللی جمله بُحــــــرانم
خطاهاسرزده ازما،که جبرانش کنون سخت است
خُــــدایا عفوکُن عُصیان،که من ازآن پشیـــمانم
گمانم رشک تاریخ است،که این غولپیکران امروز
تهاجم کرده اندبرما،نه من آن یک  برده یــونانم!
ایا ایهمــــــوطن بشنو!ســــزاوارت که آزادیست
بدورت سیم خارداراست،بکُن عطفی بپــــِرسانم
تویی زان نسل شیرمردانِ،که درکارزارآنمیوند
وطن،گــــویدبرات زهراست ،هماناشیر پستا نم
کجاشد ؟!غیرت وهِمّت،برادرازتودلتنگ است
اگـــــرفرزانه ای برگو ! چرافرسوده این سانم؟
هـــــوا وکوه ودشتِ من،ملوث کرده بد زادان
بخاکسترشده تبدیـــــــــــــل رُخ این سنبُلستانم
شده خاکم چه زهرآلود،وتیره گشته این حـــالم
سراسر نالــــــــــــه وفریاد،رسداز هرنیــستانم
همه اتباع اینکشور،چه معــیوب وچه حیرانند
منم،چون مادرمسکین بخُـــــــونِ طفل غلتانم
رها ازبـــنداغـــــوا کُن،تواین خاک مُقدّس را
بچنــگ ظالم شــــــــدّاد،هزاران است اسیرانم
بسی دلها کفدازوهم،اگرحاکی شوم برتـــــــــو
تحمـــــل کَی توانی کرد،حواد ثــــهای دورانم
جهان فانیست ای دانا!بکُن فکری به انجامت
همانا روی این خوانم،شُــــدی یکلحظه مهمانم
نه آن(مهمان)،که امروز است روی خاک اولیاء
بریزد خُـــــــــون اولادم،بُرّد نخل از نخلستانم
کند دل بررسی اکنون، همه گــــــوش و کنارِ ما
همیش باعقــــــل بیدارم،ببین مُشت وگریبــــــانم
ازین حال نگــــونبختی،خُــــــدایا !کُن رها مارا
ببخش از لطف خودبرمن،همه سیئات وعُصیانم
جها ن کُــــفرومعصیت،گرفته ست این دیا ر ما
برای دفع آن عـــــــــــــفریت ،بده قُوت به ایمانم
بسی برضِّدعــــرفان اند،وشیطا نش کند اغـــــوا
مــــــبا د روزی!،که آن شیطان بتنگ آرد ایمانم
وطن، چون مادری برما،وحُبّ توبما فرض است
اگر میرم برای تو،چه لُُــــــــــطفی است زیزدانم
شهیدان سرفراز آ ینـــــــــد،همانا روز رستاخیز
ثنــــــاگویان بسوی او،که اینست قُــرب سُلطانم
هرآنکه پیشه اش ظلم است،زنداودست بغارتها
چپاوُل هاکندهرجا،کند غصب لُقمه ای خـــــوانم
زغا رتــــها نگشتند سیر،بسی ارذال این دُنـــیا
زهرقـارّه شتابانند،چوگُرگان در دشت ودامانم
همه اعمـــال جا نیان،مخا لف با رسوم ما ست
خزان آمد سر باغـــــم،بشُــدپُــژمرده ریحانــــم
چوزالــــوخون ماچـــوشند،وچســـپیدند بهر جان ِ
نباشد طافت صبرش،به سرمن خاکشا رانـــــم
بسی بیگانگان برما،قبولانند حُکـــــــــم خویش
ندیدند سمبول غیرت،همان یک طاق پغما نــــم
همه این نابسامانی،زدست شخص خویش ماست
برای ما که این ننگ است،تعمّـُق از تو خواهانم
نظرکن سوی آنانیکه،خـــــــودرامُفتخردانـــــــند
همـــان کِبر وحسادتها ،کجـــــاباشدبه این شاءنم
بجزآن خودستایی نیست،همیشه دمزدن از خلق
بطورمستقیم گـــــوید،بخرامتـــــاع دوکا نـــــــم
هرآنچه که نیازِتست،درین دوکان قصّاب است
گهی سرمیبُردباتیغ،وگه لحمِ از سا قِ واین رانم
وطن گشت مسلخ دنیا،ببین قصّاب دهری را
بچنگگ کرده آویـــــــزان زند تیشه بد نــدانم
شُـــــدیم پایمال افسونش،ببین برما چهاکردند
زدست جَوربس ظالم،دریغ سرگردان کیهانم
هنوزهم مِلّت خودرا،فروشی توبجَــــــــلاّدان
هلاکت میکنــــدآخر،سطورمتنِ دیــــــــــوانم
ایا ایهموطن برگـــــــــــو!چرا؟حمّال آن غولی
تراسوگنـــــــدبحق بوده ست وآن پیمان بقرآنم
بکن حُرمت!دمی بنشین !کنار خَلق نیــــکویت
بپرس ازآن تپشها یش ،کزش من سخت نالانم
نمای اینچـــــــــنین دوران،بد لها رنج می آرد
الا ای ناکســــــان پست!،گذارید این خراسانم
نخواهم من دگرپاشیـــد،نمک برزخم ریش من
برو!ای بدکُنشت زشت،رها کن این گـــریبانم
                            بس است آن بیوقاریهات،نظرکن برسلوک خود                                
مریز!توآبــــــروی من،بکُن حرمت که انسانم
همین عصرکــنونی رانشاید،ظلم ب یک انسان
بسی مرقدتوکَی بینی،درون دشت ودامــــــانم
شده رنگیـن این کُهسار،نظرکن برداغ هرلاله
شهیدان رابـــــــــــــــیادآرد،زدشمن تیربارانم
هرآنکه،جان بحق بخشید،بــــــهرِآزادیی کشور
بُودجایش عِلّـــــیین،براش تحفه است زسُبحانم
چـــــنان تشویش روحانی،گرفتـــه دامنِ مارا
اگرآتشفشا ن دیـــــدی،ببینی هم تــو طُغیانـــم
چنــــان آهی زدل خیزد،بسوزاند بحر وبرّ را
غبار ازرُخ همیشویـــــد،دوچشم اشکبارا نـــــم
چنان نار،که سوزاند،بساط خصم در عالــــــم
شودازعدل اوخرسند،همین پاکیزه وجدانـــــــم
دراین دنیای پراغوابسی سنگلاخ درراه است
چو تو بیجا سفر کردی،شوی گُــــم در بیا بانم
کجا تو غمگساریها بــــرای این وطن کردی؟
همیخواهی بیاسایی،تو در این صحن رضوانم
بسکه جورها دیدم،بحـــــالم گریه ها کــــــردم
کنون سیرم زهـــــرآلام،نبینی هیچ خندانــــــم
شده دنیا بـــلای جان،واهـــــل بیخرد خصما ن
شکنجه میدهـــد هرآن،بدل هم سوخته ا رمانم
نِیَم در اصلِ خود خائن،صفا باشد دِل ودینـــم
رمـــق چون برکَنی از تن،خدایا!کن تو آسانم
همگی سوی تـــــوآییم،درین د نیـــا نمیپا ییم
رهیِ بیحد و انتها را،تو کوته کن به کاروانم
مُنّورکن تواین راهم،سوی آن منزلِ مقصود
رسان آن یوسف مقبول،زلُطفِ خود بکنعانم
درون دل همی آیـــد،نـــــوای شیون میهـــن
گهی از سبزوارآیــــــدوگه ازسوی غـوریانـم
اساس زندگی خواهد،توازن درهمه احــــوال
چواهل کِسب حبیب الله ست،مَنِ شبگردچوپانم
سرود زندگا نی را،شنیدی هر زمان ایـــــــدل
سراغ حال من گیـــــرید درایّــــــــام زمستانم
نهاد این دلِ صافــــم زنورِ سرمـــــــدی باشد
بدونِ حُبّ تان مرگ است،بمن یکدم عزیزانم
طپد هردم بیا د ِدوست،همانا قــلبِ پُراسرا ر
همه اعضا بفرما نش،که سویش من شتابا نم
ندانم حُقّه بازیها وچون ا شکِ یتیم صا فـــــم
برای مَحو آن ظُـُلمت بشب چون ماه تابــانــم
جهانپیما ست دماغِ من،ولی ا فکار اومحــدود
براین کاسه زندهردم،قضای دهر بچوگــــانــم
خوشا یادیست ازآن دوستان،بهرجای وهرگامی
هزارافسوس که پنها نند،زدیده آن عزیزانـــــم
صبح وشام حمداو گوید،همین مرغِ ضمیرِمن
ثنـــا وحمـــــدِاو باشد،همه اورادِوجـــــــــدانم
خــیال باطـــــلی درسرندارم،زانکه حقبینــــم
اگــــــر ظَـــــنِّ بدل آید،پر و با لش بسوزانــم
دعای نیمه شب،کاریگراست ، ایهمنفس بشنو!
بچشم خصم وآن دشمن،همان خارِمُغیــــــلانم
سروسودای این دنیا ،تباهی آورد اخـــــــــــر
الهی رحم کن برما،قبول کن هم تو پایانـــــــم
درین عصروزمانِ ما،بسی شیّاد پُرکین است
تَــَـّفرُق افگــــنند ایشان،بهر گوشه ای ا وطانم
سخنها من زیاد گفتم،کسی خواهد شنید اینرا؟
نمیدانم من ایدوستان!،که از آن جمع یارانم؟
همان وحدت همیخواهم،که شایسته بُود ما را
نقابِ زشت زرُخ برکَن،توباش همعهد وپیمانم
مرامم هست دلجویی،اگر چه هست پُر گویی
اگر تو راست میگوی،بـــــزن چرخی بدورانم
تعهد،بهتر از هرچیز،و اجراش مَشکَن هرگز!
چو کردی تیغ خود را تیز،ببُرّاین حلقه ریسمانم
فشارد او گُـــــلونم را،ز دستِ آن د دانِ زشت
شنو از قلب پُـــرمِهرم وهــــم حرفی زبُِرهانـــم
مبر از یا د شهــیدان را،دل وجان باخته اند برتو
بکُن تَرک چَرس وتریاکت،دوای درد هجـــرانم
چوخوانی حرفی از شعرم،تعَمُّق کُن به اِعرابش
اگرحرفِ خلاف است این،توفتوی دِه به بطلانم
دیگر چه آید از دستم ؟،بجز این نـــاله وفریا د
اگر طبع خلیل(ع) داری،بکُن یکلحظه مهــمانم
سروش هردم بگوش پیـــچد،ز هفتم آسمان ا و
خردگوید بمن آندم،کجا بردی تـــــــو نردبانم ؟
سفید چشمی دشمن را ببایــــد دید،در هر جــا
فگــن آن پنبه برتیغش،که هیچ عُضوی نبُّرانم
کمال جرئتِ خـــودرا،مدِه ازدست،شنو هرگز!
اگرعقلت بسر باشـــــــد،ببـــالایت زرافشانم
اگر بــاور نشد اینهم،توقُــــــع را گذار یکسو!
بسی چیز ها که من گفتم،چو نشنیدی،نادانـــم
سُخن دُ رّ است برون آید،چوسبزه دربهارانـش
اگر لُــطفِ خُدا باشد،دهـــــد اوقطره بارانــــم
قرار ازدل فراری شد،سراسیمه نمــــو د ستم
همی ترسم بسوزانــــد کسی را،عشق سوزانم
سُخن کــوتاه نمیگـــــردد،ترا ود از دل ِریشم
طنین انـدازگوشَت شُد،بگیر درس از دبستانـم
هرآنچه در دلم دارم،زدستِ فَــــنِِّ استاد است
بلطف ایزدی داده ست،تو بینی سرو سامانم
پذیرعُذرم،اگررنجـــــــد  دمی آن قلب زارتـــــو
همین است طبع و احوالم،وگرنه من نچنـــــدانم
ثباتِ نیست دراین دُنیــــا،امید که کاخ ستم ریزد
خدایـــــا!کم کُـــن اینغمها،که از دست او ویرانم
توان بس عجیب دارد،دعــاهــــــای سحر گاهــی
زدایـــــد زنگ از این قلبم،بحق این آه ســوهانــم
هویــدا گویم ایـــیا ران،هرآنچه درضمیرم هست
لفافه گفتنم بس شد،سرود زنـــــــدگی خــــــوانم
همین میهــن طربگاه است،گدازد رنج روحت را
ز هِرَی تا سمنگــــــانم،سفر کن تــــو بپروانـــــم
سُخــن کوتاه نمیگردد،زبسکه دل همیجــــــوشـــد
همین جگر، شده ست ازغم؛درون سینه بریا نــم
کجـا (خشنود) شود ایندل،دراین اوضاع بُحـرانی؟

نکردم غارتِ هیچکس ،ببین ؟!خالیست همیا نــــــم
 

مورخه 05-05-2011 میلادی
شهر کییف –اوکرائین.
عبداکریم خشنود هروی کهدستانی.