X

آرشیف

ربــــاعـــیــــــات
دسامبر 29, 2014

عبدالکریم خشنود هروی کهدستانی

دنبال کردن نویسنده

بس گُفتنی هاست ،که گفتنش سخت بود
همچون دمی آن رحلت و آن رفت بود
جرئت ندهــــــــــــد کسی بتو آن گفتن
با خود ببری بگور،که زان بخت بود
————————-
جز تو و خــُدای تو وآن دل که تراست
کس داند این سخن،که درسینه چراست؟
این سه ،که خلاصه ای کلام من و تُست
بر هر عملت گواه، در آن روز جزاست
—————————-
ماءیوس مشو که این جهان در گذر است
هرچند که ترا سختی وآن درد سر است
فــــــریاد به کا رِ تو نیا ید ای دلگـــــیر!
این گوش فلک برای ما سخت کر است
——————————-
دیدم غم ودرد اینجهان و سود وزیان
گاهی شده ام تیر در این شخ کما ن
چون دیده بدید در اینزمان حال مرا
جیحون ز کنار دیده ام گشته روان
———————————-
سودا زده در  گلشن دُنیای تـــــو ایم
در باغ توایم نرگس رعنای تـــــوایم
باغبان تویی و صاحب این باغ تویی

پرورده ای آن دست تمنای تـــو ایــم
——————————————
پاداش همه اعما ل من این با شـــد
دال گشتن قامت وروی پرچین باشد
این هــــــم بکنم قبول یا بـــــار ِاله!
خواهم دلکم بیشک و بی کین باشد
————————————
روزی تودهی و من خورم هر گاهــم
بی خورد ن روزی ا ت کجا میپا یــم
هرچیز که تو داده ای بمن،پس بگیر!
از برکت آن ،هما ن عــــد م میخواهم
—————————————
تا گشته فـــــــدای تو ،دلِ زار و نحیف
دگـــــــر نبود بـــــدورِ من هیچ حریف
محبــــوب دلم که خود گرفت مرا در بر
ایعشق تویی بدرگاه همآن خاّص شریف
——————————————-
مور و ملخ وهم آن سگ دریـــــــایی را
روزی تو دهی هرکس  وهر هرجایی را
لطف تو بودبرای کُـــــــلّ عا لــــمــیا ن
پس غــــم چراست ؟ این دل سودایی را
———————————————
از رفتن جان از این تــــــــنم آگــاهــم
سوی تو رود،چه خوش بود آنگاهــــم
او وصل تو پوئیده است در این دار فنا
با رفتن ازین جهان دیگر نیست آهــــم
———————————–
هر چند که گُنه کُنم و یا خواهم کرد
او دار عدالتـــــــــــم بپا خواهد کرد
گر خلق زند مرا بدار منصور وار
در عشق ِاله دلم  فــدا خواهم کرد
———————————-
هرچند که این سخن ترا خوش آید
از گرمی او د لــــکی تو جوش آید
تا مغز اعظام تو رسد ان جــوشش
از خُـــــــــم محــّبتم ترا نــوش آید
———————————–
چون پادشهی عرض مرا گوش بده!
در هــر عملم هم تو مرا هوش بده !
آن داد ن و نا داد نِ تواز ازل است
بر این دلِ شوریده تو خا موش بده!
———————————–
از هر نفسم بــــــــوی وفا می آید
از دیده ای من نور و ضیاءمی آید
در گلشن مهر تو شــــدم من همدم
باغیر تو ،ز آن شرم وحیا می آید
———————————-
ای صانع من ! بــــتو سُــــخنها دارم
انـــدر سفرم،دشت و  د مــن ها دارم
پیچــــــیده بود راه سفر پا یم لنـــگ
درگردن خود، بین چه رسن ها دارم
———————————–
ای جوهر عقل من !سفر ها ت خوش باد
ای نوک زبان من! اثـــرها ت خوش باد
اوراد تو د ر قـــــلب شریف اعــــزازم
آ ن نیم شبی و آ ن سحر ها ت خوش با د
—————————————
کوچیده دلم ز وادیی رنــــــج  و ا لم
برقُـــلّه ای عشق او زنم راست عَلَـــم
از لطف خودش نظر فگند سوی نگا ر
اینگونه شوم مست د وان سوی عدم
————————————-
پرسید زمن کسی ،که آن یار کجــاست؟
ما جمله مریض و غمخوار کجـا ست؟
گفتم که،طبیب همه دردها ت سخنــــم
برگوتوبمن،صادق و اقرار کجا ست؟
—————————————-
روزی که از آن لحد ،بخــــیزم نالان
با عجز بندگیم ،شوم من گـــــــریا ن
چون امرشود که زودگذر!پل صراط
یارب توبده  بلطف خود،خوب توان
—————————————
این د لِ صد پاره ،که آ ن شوق تو کرد
هر چه کرد ،از بــهر آن ذ وقِ تو کرد
مِهــرِ پا کت به د ل و د یـــــده ای من
بیــن بر این گردن من طـــوق تو کرد
———————————-
ســـا ده لوحـان ، که غم کس نخورند
لـــذ ّت از مُطبخ دل ، هیــــچ نُــبرند
ببرند رشک و خورند حسرت از این
که هــــمه راز به نا کس بُــــــــــبرند
————————————
ســــوی دنیا نگرم خَــــلق دوان
سوی چشمان نگرم اشک روان
اینهمه، کََی بگـــُــــنجد ببــیا ن
برتو ایجان و دلم هست عیا ن
———————————
خوار گشتم چـــو از مادر، زادم
کَی من از غُصّه و غـــــم آزادم
هر چه از جَورِ فلک بـــود دادم
اینچنـــــــین ساخته است بنیادم
———————————
شاهـــــــا!بگیر تو دست نحیـفم ،که بیکسم
جُــــز تو کسی نبوده وهیچ نیست، دادرسم
این طول عمر،که عاریه دادی بلطف خود
بس آن لطایفی ،که رسیده ا ست به آدرسم
———————————-
بجز ازتو ،دیگر از کس نتـــرسم
هرآنچه در دل است ،از تو بپرسم
جــواب هر سوءالی را تو د ا د ی
تویی آموزگا ر ،حرفی تو د رسم
————————————
از دام بــــــــلا ،رها نگشتی ای دل!
وز غُصّه و غم جدا نگشتی ای دل!
بس خواری ِاین دهر،ترا کرد ضعیف
تا خود نطپیدی،رضا نگشتی ای دل!
—————————————-
با صبر و تحملت ،تو طی کنی آن راهت
با سعی و تــــــــلاش ،تو هم بیابی جاهت
محبــــــوب همه شوی ،اگر هست ا د ب
با الخـــــــاصّه اگر توکل است همراهت
با سوخته دلان بکن تو رحم ای یا رم
فرصت مدهی به خصم و هم اغیا رم
اینعشق تو ام ،که هستی ام هست بحقّ
در دائـــــره ای محبتت ،بکن پرکارم
——————————————
هر چند در این جها ن ،بخود پیچیدم
یا گهی بنــــــــقش گلرخا ن گرویدم
دیــوانه شدم، ز دست هر جَور و جفا
چون غنچه ،دمی بحا لِ خود خندیدم
———————————–
یکعُمر نَفَـــــــــس کشیده در بیخردی
نه حرف الف تو دیده ای و نه عددی
درغفلت و خواری وآن فسق و فجور
والله (ج)  که بمثالِ تو ندیدم احــــدی
————————————
چون دم زنی ،از علم و کمال و سبقت
با ناز و خرام خاصّ  بـــا آن چَپُقـَــت
گر نیست بر این خلق ازآن ذرّه بــکار
ما نند قـُـــلاده ایست برآن عُنــُقَــــــت
————————————
حیف است ،اگر جوانی ات بَد گُـذرد
این جــَور زما ن برات بیحـد گُــذرد
نومید مشو،که میرسد روزی نشا ط
کا ین عمر تو بر حسا ب ابجد گذرد
——————————–
سختی ای دُنیـا بـــــلای جان ما ست
درد وغم را بین،که اومهمان ما ست
قـــــد ر مهمان، بایدت کرد ایعزیز !
هرچه نِعمت بوده ،اندرخوانِ ماست
————————————–
حَظّ،از چه بُــرده ای برگو سُخن !
از لبـــــــا نِ نا زِا و یا از دهــــــن
غُنچه شد شرمنده ،از این گــُفتــــنم
و هم باغبا ن وبُلبــُل و گل درچمن
————————————-
هر لحظه ،که بِگذرد تو روزش بشمــــا ر
این ثانــــــــــیه را ،تو پینه دوزش یشما ر
آن دل که تراست، تب وتابش که دهـــد؟
ورنیست دراو مهر،توکینه توزش بشما ر
————————————-
این دهر چه است؟،که دل در او می بند ی
از کَــــشّ و فَشش،چو طفلکی می خند ی
ســـوغا ت بیاورد ،برای تو هر لحـــطه
آغا زکه از اوست به آخرت در بنـــــد ی
————————————–
افسوس ،که جوانی از برم زود برفت
آن وقــــت گرانبهای پر سود برفـــت
عهد یست ،کز آن ثمر با ید خـــــورد
ناخورده ازآن،بس غـم انــــدود برفت
————————————-
پای خود از گلیم خــــود دور مکــُن!
آن دست خودت به غا لِ زنبورمکُن!
هر جا گذری سراغِ خود زود بگیر!
آن قلب خودت ،تو زارومهجورمکن!
——————————-
 هــرجا سخنی است،به آن گوشی میبا ید
چون آن دهن است، خورد ونوشی میباید
در یـــدِ بلا کیف خودش سا خت تـــــــرا
برپوسیده تنم! عقــل وهوشی میبا یــــــد
———————————–
عُـــمریست که،غریق این فکر خودم
محـــودر اندیشه های بِکرِ خـــــودم
دامن نــــزند کسی ،همــین آغـــا زم
بگذارمرا! درحلقه ای ذِکــــرِخود م
———————————-
آن لحظه رسـد،که جـــانِ زمن برگیری
ای خرمن عمر!،چنین تـــــواندرگیری
آن توشه ِراه،به من که دادی تو ،قبول!
نو دادی بمن عُـــمر،واین کُهن برگیری
 
———————————
 
 عبدالکریم خشنود هروی کهدستانی
مورخه 11-04-2011 میلادی
شهر کییف-اوکرائین.
 
X

به اشتراک بگذارید

Share

نظر تانرا بنویسد

کامنت

عبدالکریم خشنود هروی کهدستانی

نوشتن دیدگاه

دیدگاهی بنویسید

مطالب مرتبط

پر بیننده ترین مقالات

مجلات و کتب

پیوند با کانال جام غور در یوتوب

دریکی از روزهای پرحادثه ی روزگار که آفتاب از سوراخ ابر های کم پشت به دره می تابید وتابش اشعه ی زرین آفتاب شاخ وبرگ درختان را طلایی جلوه میداد وبر زیبایی های برگ ریزان پاییز میافزود .دره تنگ وکوه ها به ما نزدیکتر بود .راه همه ریگزار وکم عرض بود ،آبادی ها همه به یگدیگر شبیه،بام ها گلی ودیوار ها سنگی وآلونک های ایلاقی از زیر برگ وشاخ درختان سرکشیده بود در چنین روزی من به باغ (کنداخ )که در کناره ی شمالی رود مرغاب از شرق به غرب افتاده رسیدم .سکوت عجیبی بر باغ بال گسترده بود . باغ نشینان (کنداخ ) را رسم است که بادمیدن بهار به این باغ وسیع بساط کشی میکنند وآلونک های از نی وگل وسنگ میسازند وزیر درختان تنومند تخت وصفه برای استراحت میسازند وبه باغ اندرون بر سایه گاه می نشینند وچون مهمان از راه رسد بر صفه می نشیند وخوان می نهند سخت بزرگ از توت وزرد آلو وسایر اطمعه واشربه و خوشی ونشاط بر شاخساران وبه دره می پیچد .تا اول قوس این بساط واین باغ گرم است بعد به قشلاق زمستانی کوچ میکنند وزمستان را به خوشی به امید بهار دیگر میگذرانند . وکیل ۲۹عقرب ۱۴۰۳ چهارسده #ولایت_غور #باغ_کنداخ #چارسده #پاییز_افغانستان #موسیقی_محلی #زندگی_روستایی #طبیعت_افغانستان #دره_مرغاب #گلابی_و_توت #زندگی_کشاورزی #GhorProvince #KhandakhGarden #Chaharsada #AutumnInAfghanistan #LocalLife #RuralAfghanistan #MurghabValley #AfghanNature #TraditionalVillageLife
This error message is only visible to WordPress admins

Reconnect to YouTube to show this feed.

To create a new feed, first connect to YouTube using the "Connect to YouTube to Create a Feed" button on the settings page and connect any account.

گزارشات و مصاحبه ها