آرشیف

چون گشُــــــــادم نامه ات را،بر قضای روزگار
عیـــد گشت آنروز برمن،شــــــدروشن شام تا ر
انتظار آن پیامت بــــــــوده،این قــــــــلب صبور
مژده ای از دوست با شد،بهترازهرخـــــــواربا ر
دفــــــع شدآنحمله های فرقــــــت وهجران دمی
تازه گردیـــــــــد این مشام،ازنگهتی آن بوی یار
حُــــّب یزدانی،که انــدرقلب توگشت جایگـــزین
دَوروبومت ،ازهمه نا خواستنیها شد حصــــــا ر
جزهمان صدق وصفا،اندردیارت دگرمبـــــــاد!
شادزی!آبادزی!،درهرزمان آمـــــــــــــوزگار!
این دلِ عــــــارف،فــدای عشق وعرفانِ تواست
خوش طنین اندازگشته است،آن نوات درکُهسا ر
بیهــدف گویی سُخن ،بیترس وا وهـــا م وعجب
خائــنان وظالـــمان را، میبری از دل قــــــــرا ر
جــان فــــــدا کردی بخــــدمت،بهر اولادِ وطـــن
گشتی باهرگونه زحمت ،در جهان تو سازگـــــار
صبر ایــــوّبی برایت داده ا ست آن ذوالجـــــلال
هستی اندر هردو عـــــالم ،نزد حقّ تو کامگــــار
ایخــــوشا !برروح پاکــت،کــــز برای مِلّتــــــت
پنـــدواندرزی که دادی،بهر هرگوش گـــــوشوار
تـــــوشدی محبوب خَلقَت،باهمـــین رفتا ر نیک
حُسن خُلق و آن عطوفت ،کرده دلهــــارا شکا ر
هم مُمیّزگشته ای،انـــــدرهمه ا وضاع وحــــا ل
آفرین عــقـــــل سلیم،کانِ سخنها ت مُشکبــــــا ر
آن دِلِ پُر حُرمتت،جــوشد به احـــــوالِ وطــــن
همچو شمع روشن کنی تو،دیده های پُرغبـــــا ر
مرهمی بر زخــــمِ آنکس،کاو بدانــد عِـزّتـــــت
در حقیقت ای عـــزیــزم،تو طبیب از کردگــا ر
جای تــو انـــدر دل وهم دیـــده ای پر انتــــظا ر
نـُکته های سرمد یت،تسکین هر قلبِ فـگــــــا ر
ایشکسته نفـــــس ما !،آب روان در جویبـــــار!
کاش بودی نقشی از گفتار تـــــو!،بر این مــزار
چشمه ای عرفـــــانِ تو،از پرتوی نور ِ کمــا ل
تشنگــــانرا میرهانـــد،از خطـــــر ها با ر با ر
قطره ای خواهند بسی،زان خا نیی عرفــــان تو
تا رها گردنـــد بسی،زین تشنگــــییی مرگــبا ر
باغ و بوستانت مُــطهّراز همه خُـــــــبثِ زما ن
چهارفصل زندگیت، خــــواهم بتو چون نوبهـا ر
زینتت باشد همان علم و کمال،دراین جهــــــان
پُر باد !از وصف تو،آن صفحــــــاتی روزگـا ر
من زخـــــودپُرسیده ام ،این دِل کُجا ؟ و آن کُجا؟
شورعشقت مُقتدر بر جان من، ای نیکوتبــــا ر!
برگــــــزیده است قلب پُرشورم ترا،ای همنفس!
میکُنــــد در زند گیــــــم،با دوستانم ا فتـــــخــا ر
هر کُجا باشی عـــزیزم! از تو مُــژده آرزوست
قطع این دوستی برایم،بـا لمثــا لِ اِ نتحـــــــا ر
گرچه دورم از کنارت،مِهر توست انـــدر برم
در وفای عشق خــود،هستیم همیش ما استــوا ر
آید آنروزی ،رسیم بر یکــــد یگر ا ز راه د ور
من همی افتـــم بپا یــت ،ای اَخی !دیــوانه وا ر
ا یــدریغ !!!کـــاین زندگی،دارد بسی آزار ها
من همیخواهم برت ،بیدرد و رنج لیلُ ا لنّــها ر
باد دائیم قـــلب تومشحون از این شورو شَعَف
هم قـــدح پُر باد بخوانت،تا بنوشیم زان عُقــا ر
شُربِ وحدت ،تازه گردانـــد سلولی عاشقــا ن
خاطرات  زین زندگــانی،آیـــد بر د ل بیشما ر
مــملو بادا!جامِ تو،کز بحرعشق نــــوشیده ای
میدهــد بر قلب وروحــت،نیرو وآن اقــــتـدا ر
آسما ن بیستــونش،روشن وصا ف وشفــــا ف
بهرما است استارگانش ،شاد و خندان ازهـــا ر
با همان عــــهدِ که بستم ،با تو ایجان و تنـــــم
قاصدا! دِه مژده اش، دِل میرود سوی نـــگا ر
آنچه دارد باخود او،کـُلّ صدقه ای پا یش کُــند
خود همیدانی چنین است،ای تودوستِ رازدار!
چون پذیرفتی قــــــدم،اینک بیــاید سوی یـــــا ر
گرچه از جَـورفلک،گردیده است پوسیــــده تا ر
دِل چو موم نرم گشته است،ازدست آلامِ فرا ق
همچو منصور میرود تا پای دار، مردانه وا ر
ساقیی شیرین سُخن را گو!،که ما افسرده ایم
دِه بخیرِخود توجـــامی،تا برآرد هــر دمـــا ر
دِل بسی خونابه خورده است،ازسختیهای دهر
گـه بُریـــدم دِل زد ُنیا،من نهـا ن و آشکــــا ر
لُقمه ای نان، سرنشین مرکبی دنیـــــای د و ن
دست کــوته بین عزیزم،من پیا ده او ســـــوار
آنچه از حُسنِِ کما ل،انــدر جهان آموخته ایم
اینهمه اولاد کشـور،از مـا دارند ا نتظـــــــا ر
همچوموم نرم گشته ام،ازدست غمهای فراق
نارهجرانت سراپا یم گرفــــت در هر دیــا ر
غرق دریای غمــم،،کشتیی نوح باید مـــــــرا
درفراقِ یوسفِ خود،نا له ها ست یعقـوبــوا ر
کشـــورم!ای مَهـــدِ دوران ِهزاران اولیـــا ء
هستی از بهرما ،خوش مِحــورو ما بـــرمَــدار
پیروپیرا ن عارف گشته ای،ای فضل الحق!
هم تویی بیدل و اقبا ل ،هم ابــوالمجـد وعطا ر
آنکلامت،رشته ای تدوین خاصیست ازحروف
در همین عِــــــلم بدیــع ،بایــــد کنی تو ابتکــا ر
بر همان انگشت ماهِـــر،بـــوسه ها باید زد ن
در همه اعمالِ تو هست ،خصلتی زآن یارِ غا ر
دعوتِ خَلقـــت کُنی، تو بر صراط المُستقیــم
چون توخواهی هَزم جهل را،جُمله گردند هُشیار
الغیاث !از جَور جهلُ ،و الغیاث !از جاهــلا ن
آدمیّت،از چنین ابنـــــاء خویش گشت شرمسا ر
هیتلرو چنگیزو پُلپـــــوت،با همـــــان کالیگوله
بـــــــوده اند جَــّلاد بیرحم ،قاتلانِ صد هـــــزار
خــُون ناحقّ ریختن،زان خصلتی د یــــو لعــین
بــرتو کَی زیبـــد،چنین امر قبیح ای هـــوشیا ر!
ناگهــــان دردی رسد، بر جان شیرینت زغیب
نوحه و زاریکُـــنان ،آن تب بجا نت همچــو نا ر
خواب نیکو چونکه دیدی، حلقه ها ست وسلسله
بزم یـــاران گشت میُسّر بهر تــو،زان اعتبـــا ر
آن حکیمان بهر ما آمـــاده کردنـــــد،آن بسا ط
آنجهانبینی که دارند،هم بما ا ست نیکو آ ثـــــا ر
بیست ویک قرن بگذرد،از این جهانِ پُر فسا د
هر که بر اغفالِ شان حرفی زند،بینــــــد عِــثا ر
مَهـــد باستا نی ما ،زایده بس زین مَرد هـــــــا
خم نگرداند قـــد و بالای شان،هرچند فشــــــا ر
در تضاّد اند بس پدیـــده ،از همان آوان خویش
علّتِ آنرا بــــــدان!،باشــــد رضای کردگــــا ر
رهبری است انــــدرچنین یک آفرینش عاقلا!
حکمتش معلوم گردد،گر شدی اهــلِ حُضـــّا ر
میکند رُشد و نمو هر یک پدیده،در تــضـــّا د
بین !تناقض ها نمودند وحدتی ،درساختـــــا ر
کُـــشتن مــوجود حیّه ،سَهلتراز هرچه د ا ن!
کــَی مُـرَد اندیشه ای،کاو در سماء دارد وقا ر
چـــون شدی لا،در شعور روح پاکِ خویشتن
می نمانَــــد جسم خاکی،ماند آن صُلح و شعا ر
شمع افروختن برای کوردرراه،حکمت است
ساز و برگ خود بسازوتو شه اندرره بیـــــا ر
منزلِ مقصود هر کس درد ل وجان وی ا ست
با تعقّــــــل،با تحمّـُل ره بگیر ســوی نگــــــا ر
بیش ازاین دگرچه خواهی ای عزیزِجان ودِل
قـــلب زیبا،مستقیم راه،و تو نیستی شرمســـا ر
گشت طوفانی فضای کشورم ،از جور و ظُـلم
ای رفیقان یاد آرید!آن واقعـــاتِ پا  ی حصا ر
بس میان ما بودند ،چون قاتــلان فـوق ُا لذ کّـر
سربُریدند از کسان،این ظالمـــــــا نِ نا بکا ر
ظُـــــلم نــاپاکان که باشد،بر سر افسرده  دِ ل
هیچکــس شاد ی نبینــــد،کُلــهم اند سوگـوا ر
کُن تــو نابود یا اِله !سردسته ای غارتگــرا ن
هرکه خورد مالِ یتیم را،کُن براو تو زهـرِ مار
چـون بریخت باران قهر،برکُلبه ای ویرانِ ما
طعمه ای سیلاب گشته است،قلعه وقصرومنا ر
داوری داریم که باشد، خالـــقی هردو جــهـا ن
هم رحیـم وهم کریـم وهم غفـــور و هم قََـهــّـا ر
عــــاوزو بیچاره ام ،هم پا یما نــده در گــِــلَــم
خار چشمی دشمنا نم ،بــُلبُـــلی هرمــر غــزا ر
عِــزّ و جاهم فــقــر باشد،این هما نا ثـــُـرو تــم
درهمین بوستان ما ،آب حیات در جویبـــــــا ر
آنکه با من یار گردد،صــدقه ای کویش شو م
من چنین صد بار گُفتم،هم بگویم بـــا ر بــا ر!
این دِلِ (خشنود) بدوستا ن خــوشنوایی میکنــد
حرف من بشنو !اگر تو محتسبی یا َمیگُسا ر!
——————————————–
 
عبدالکریم (خشنود هروی کهدستانی)
مقیم شهر کییف
مورخه ای 29-01-2011میلادی…