آرشیف

من ،همان ِرندم کز اوّل  وَه چه پیمان دادمش                 هر گهی یاد ش کنم،صد د سته ریحـــان دادمش
یوسف گمُگشته ام،در قــَـــــعر چَه ا فتیده ا م                  این سخاوت را ببین،من مِصر و کنعان دادمش
هرچه اندر دِل بدارم، صدقه ای یا دش کنـــم                  گر بخــواهد جا نِ شیرین،همچو مردان دادمش
من نِه آن موءذی صفت،تا زیر بالِ خود کشم                  هرچه از دُ نیا رســــد،وا پس به کیهان دادمش
جُزرهِی صدق و صفا،راه دیگردردید ه نیست                 تا رسم بر درگــــهش،من نور چشمان دادمش
انعکاسِ آن صفات است ،اندر درونِ سینه ام                  مُـــــــژده پیروزی ام ،با اشک و افغان دادمش
قلبِ من هرگز نشـُد نومید،ز رنجِ ا ین زما ن                 هرچه صبراین دِل کشیــده ،بهررحمان دادمش
بوده است درعُمرِمن،این زندگی افسا نه وا ر                 هر خیالی بوده است،اکنون بزنــــــدان دادمش
اندرین مقــطع عصرم ،راز دِل با او کنـــــم                   من ز سر بگذ شته ام،دِل را به قـُــرآن دادمش
روزگـارا!من خلافِ نظمِ تو کـَی کاری کُنم؟                  این بهــار زنــــــدگی را،هــم به نیسان دادمش
نفسِ اَمّــاره بکـُشتم،روزنی آن حق گُشــــود                   بهــرِآن تربیّــــتش، وی را به دبسـتان دادمش
زانکه حقّ باشد مُــربّی،در همه اوزانِ مـــا                    من کِــیـم؟ بیچـا ره ام،تن را به یزدان دادمش
با تــوکلّ سر بر آرم، هر کُجـــــا ا فتــیده ام                   زیر بارِ مِنّتــم،خــوا ن را به مهــمــان دادمش
کــی شوم تطمیع،دراین دُنیای پُرفسق وفساد                  هرچه بـوده است و بــُود،اورا کما کان دادمش
نیم ره پیمـــــوده ام، در سنــگلاخِ کــــارزار                  تاکــُنم سَیـر د رجـهانش،هم کـهـدستان دادمش
کــَی پـذیرا شد دِلِ بیچـاره ام ،این تنگــنا ی                   صـد گُـنه ،بــعد توبه کردم،باز امکـان دادمش
تا شده است آرام این دِل،در هـوای روی یار                  گونه گونه مُژده هـام ،بر رسم جانــان دادمش
بهــتر ازجان تُحفه ای نیست،تا کُنم ایثـارِ او                   میکُــنم قربانِ او این دل ،ایعـزیزان ! دادمش
گـُفت روزی مادرم اسراردِل ،ازروی لُطف                  ای بقــُـربانِ تو گــردم ، من شیرِپستان دادمت
سربکف سویش روان،با عُجزوزاری وسکوت               چون بدیدم نور رویش ،مست ومستان دادمش
نزدِ من چیزی نمانده ،جُز همین لَحم و اِعظام                 درلَحـَد هر چه که بُردم،کُـلّ به موران دادمش
روح قُدس از تن جـُدا شد، میرود سوی نگار                 مرحبا گـــویان بــدربش،قُـــربِ شایان دادمش
چون بیا د آ مـــد ،هــوای کوی یارانِ عـزیز                  آن هِــرَی و غـزنی و هم غـورِ باستان دادمش
میرود سوی سنــایی ،نــــآ له هــای دِلکشــم                   چون شنیدم شعـرِزیباش،بَلـخ و بغـلان دادمش
ایوطــن! اولاد ِ تو ،سـرمایه ای عِلم و اد ب                   هرچه من پیدا نمودم،بهــرِ عــرفــا ن دادمش
ماندگاراست این سُخـن،گرمن نباشم درجهان                  تـــوسنِ مِهــرو وفــا را ،زین و پالان دادمش
دیگران درفکرِ سیم وزر،و دِل در فِکرِ جان                  از بسی اُستادِ خویش،رنگ ازدبستا ن دادمش
در دبستانِ ادب،مِهــر و صفاست انـدرکُنـــش                   جُـزءجـُزء این سلول را،نورسُبحا ن دادمش
طبع جوشانِ دِلم زیبنـده ای، هر محفــل است                   زانکه از آن مَثنــوی، وی را نیستان دادمش
میپذیرد تُحفه امرا، زانکه از صِدقِ دِل است                   هر سُخن کزمن شنــید،از سُنبُـــلستان دادمش
لطف حقّ اینست، که ما درعشق او دلباخته ایم                شکرِاو گـــویم که من ،آن حُبّ ایمـان دادمش
دلپــذیر است هرسُخن،کـزعُـمق دِل آید برون                  چــون بــنی آ دم همــانا، قـــدر ِانسان دادمش
عـقـلِ اولی میگــُشـاید ،رَه بسـوی خـا لــــقت                عـقـلِ کـُلّ ما را ست رحیم،دِلرا بفرمان دادمش
این فضـا حَدّی ندارد،تا کُنــد طـَی عقــل ِ من                   الـــوداع ! ایدوستان!دُنـــیا بســـلطا ن دادمش
جای دِل ،جای دگر،بیرون زاوضاع جویست                  درحیا تـــم آن سوزش وبرف و باران دادمش
چـــون رها شُد دِل ،ز قــید اینهمه آزار هـــا                   تا ابــد بـادش ســعاد ت،قـصر عِمران دادمش
شُـکر ایزد گــویم ،واندر پرتوِ نورش زیــم                     زندگیم را چســان ؟من سر و ســامان دادمش
(خشنودا!)،گُــفتی تو راز خویشتن بــا دو ســـتان
عـــا لمُ الغَــیب دانــد اینرا هم،چه دوران دادمش
————————————————————————————————–
عبدالکریم (خشنود هروی کهدستانی)
مقیم شهر کییف ،مورخه ای 07-12-2010 میلادی…